به گزارش کردپرس به نقل از سایت خبری ملت، ریبوار کریم ولی روزنامه نگار برجسته و مطرح اقلیم کردستان که نزدیک به حزب دمکرات کردستان (پارتی) محسوب می شود، در نوشتاری تحت عنوان" آنچه با قاشق جمع شده بود!" به اظهارات مسرور بارزانی نخست وزیر اقلیم کردستان که اعلام کرد دولت به دلیل نظام مالی اشتباه دولت های پیشین دارای 27 میلیارد دلار بدهی است پاسخ داده و اعلام کرد:

" سخنرانی نخست وزیر اقلیم کردستان، واکنش های بسیاری را به دنبال داشت، هرچند نکته جدیدی را در بر نداشت، اما وی 27 میلیارد دلار را به عنوان بدهی، بر عهده هم دولت اقلیم و هم حزب دمکرات کردستان (پارتی) گذاشت، بر این مبنی که تبعات کاستی و اشتباهات دولت های پیشین بوده است.

همه این مبلغ 27 میلیارد دلار بدهی نیست و بخشی از آن مربوط به تعهدات دولت در قبال حقوق بگیران، سرمایه داران و بانک داخلی است که به 15 میلیارد دلار می رسد و کابینه دولت نهم (مسرور بارزانی) نیز که بر سر کار آمد، می توانست 12 میلیارد از آن را به عنوان چک بانکی به حقوق بگیران بدهد که آنان نیز بتوانند این مبلغ را برای هزینه های آب و برق و غیره، استفاده کنند؛ چرا دولت چنین اقدامی را انجام نداد؟

دولت به بانک ها و سرمایه داران بدهکار است؟ می تواند در ازای این بدهی به آنان زمین داده و با معافیت های مالیاتی این بدهی را تسویه کند.

مسئله فقط حقوق و پول نیست. کابینه دولت نهم اقلیم نیز در آستانه ورشکستگی بود، مردم در خیابان ها اعتراض می کردند (دستگیر هم نمی شدند) معلمان کلاس های درس را تحریم کردند، با این همه در آن مقطع " امیدی " وجود داشت، اما اکنون نه امیدی باقی مانده و نه پولی.

پس از برگزاری رفراندوم استقلال اقلیم کردستان و وقایع 16 اکتبر، اقلیم در وضعیتی قرار داشت که کسی تمایلی به بودن در این شرایط را نداشت و هیچ کسی حاضر نبود حتی پاسخ یک تماس تلفنی را بدهد. تمامی دستاوردهای سیاسی، دیپلماتیک و اقتصادی نیز در چشم برهم زدنی تبدیل به حباب شد. کسی ندانست 33 دولتی که قرار بود فورا استقلال اقلیم کردستان را به رسمیت بشناسند، کجا هستند و چه بر سرشان آمد؟ در آن مقطع نچیروان بارزانی (نخست وزیر وقت اقلیم) و قباد طالبانی (معاون وی) بر سر ویرانه ای ایستاده بودند که حاصل سرکشی و ماجراجویی بود و در حال پاکسازی آثار تخریب بولدوزری بودند که همه چیز را نابود کرد.

جای تعجب است که نخست وزیر طوری سخن می گوید، گویی او و کابینه دولتش به هیچ عنوان ارتباطی با دو دهه حاکمیت اقلیم کردستان نداشته اند! اظهارات وی در مورد اصلاحات در مدیریت اقلیم، امید بخش نیست. راه و روش وی صحیح نیست.

اگر قرار است مسئولیت هر آنچه روی داده و روی می دهد، بر عهده آنان که در گذشته بر سرکار بوده اند، نهاده شود، چه لزومی داشت نخست وزیر خود را تحت این همه فشار قرار دهد؟

اگر مسئله نجات حزب دمکرات کردستان (پارتی) است که طبیعتا نباید با این شیوه مدیریت اشتباه، شمار کرسی های این حزب در پارلمان، افزایش می یافت! منطقی نیست که شیوه و روش مدیریت حزب دمکرات تا این درجه اشتباه بوده باشد، اما برنده انتخابات نیز شود!

این به هیچ عنوان دفاع از نچیروان بارزانی نیست، اما یک واقعیت وجود دارد که وی با همه کاستی ها در اداره اقلیم، همیشه ضامن حفظ صلح اجتماعی و سیاسی بوده است. این صلح نیز اکنون در آستانه نابودی با فقط یک حرکت بولدوزر قرار دارد.

سنگ محک قول نخست وزیر در مورد اینکه در جبهه مردم خواهدبود، این است که مردم را از زیر ذره بین امنیتی و حکم پیش از موعد خارج کنند که آنان نیز بتوانند به دولت و سیاست های آن باور داشته باشند."