به گزارش خبرگزاری کردپرس، امروزه در سطح دنیا بشر با چالشهایی روبرو است که تناقض بین خواست ها و نیازهایش را آشکارتر می کند. در "هزاره هزارتو"یی که دولتها در آن گرفتارند و ملتها به نگرش و جهان بینی نو دعوت می شوند. آرمانها و ارزشهای بشری چنان به چالش کشیده شده اند که به تعبیری بشر نیازمند آن است که چیدمانی نو از ارزشهایش داشته باشد.

بی شک مسائل زیست محیطی، همچون گرمایش بی سابقه ی کره ی زمین، و کمبود آب برای درصد قابل توجهی از جمعیت زیست کره از مهمترین مسائلی است که امروزه بشر با آن دست به گریبان است. مسائلی که نه تنها حیات انسانی بشر امروز و نسلهای آینده که حیات تمامی زیست مندان بر سطح کره ی خاکی را تهدید می کند. از اینرو امروزه در سطح بین الملل درک مخاطرات زیست محیطی، تدوین معاهدات و کنوانسیونهای حقوقی و الزام پیوستن به آنها حتی برای ممالک جهان سوم و از جمله جمهوری اسلامی ایران، روندی شتابنده در پیش گرفته است.

با این وجود در کشور ما تخریبهای زیست محیطی در طول نیم قرن اخیر روندی فزاینده داشته است. برابری برداشت آبهای زیر زمینی در طول چهل سال اخیر با سه هزار سال گذشته تمام این سرزمین و نیز قرار گرفتن در میان شش کشور مخرب جنگل در جهان مۇید نگرانیهای به جای صاحبنظران و اندیشمندان محیط زیستی در ایران است.

در این میان روند تخریبی رویشگاه جنگلی زاگرس، بزرگترین رویشگاه بلوط ایران، که نصف آن یعنی حدود پنج میلیون هکتارش دستخوش نابودی شده است همچنان ادامه دارد. موقعیت استراتژیک و ژئو پلتیک زاگرس که دوازده استان کشور را در بر می گیرد و از جمله استان ایلام که نزدیک به ششصد و پنجاه هزار هکتار از جنگلهای آن را در خود جا داده است می طلبد که در جهت حفظ و احیا و مقابله با تخریبهای رو به رشد آن چاره اندیشی جدی صورت گیرد.

با این وجود اقدام موثر و اجرای قوانین و طرحهای تدوین شده در راستای احیا و حفظ‌ منابع طبیعی زاگرس با توجیه کمبود اعتبار و در روح مردگی فضای بروکراتیک ایرانی و در واقع به سبب عدم درک اهمیت این منابع خدادادی و ملی مسکوت مانده اند. اما وابستگی اقتصاد بسیاری از مردمان زاگرس نشین به منابع طبیعی آن و نیز ناآگاهی، طمع ورزی و قانون گریزی عده ای همچنان این شریان حیاتی ایران زمین را تهدید می کند. با این وجود فرهنگ سازی، آگاهی بخشی و مشارکت مردم بومی و جوامع محلی می تواند مهمترین مولفه در جهت حفظ‌ و صیانت از این امانت الهی باشد.

حرکت خود جوش عده ای از مردم بخش کارزان شهرستان سیروان به همراه تعدادی از فعالان محیط زیست در جهت پاکسازی درختان بلوط منطقه ی جنگلی بانکول از آفت لورانتوس، حرکتی امید بخش و نوید نگاهی نو و اندیشه ای رو به رشد در درک اهمیت منابع طبیعی و محیط زیست از سوی مردم است.

دیروز بانکول، شاهد حضور مردانی بود که چونان جنگاورانی به دفاع از طبیعت زخمی و بیمارگونش برخاسته بودند. و سلاحشان نه اره هایی که آفت نابودگر لورانتوس را از تن بلوطها جدا می کرد بلکه، آگاهی، شعور اجتماعی و احساس تعهدشان نسبت به حفظ ذخایر خدادادی و ملی بود. کما اینکە چنین برنامە هایی در سالیان گذشته نیز از سوی مردم کارزان انجام گرفته است. عده ای از مردم ایلام که نماینده ی بیست میلیون مردمان زاگرس نشین شدند تا خواست مردمی را برای حفظ‌ جنگلها نشان دهند.

امید می رود که تداوم چنین حرکت هایی از سوی مردم بتواند توان تاب آوری اکوسیستم به شدت تضعیف شده ی زاگرس را بالا برده و دم مسیحایی باشد در کالبد مرده و غبار یاس گرفته ی بروکراسی حاکم بر دستگاههای دولتی و مسئول ما، شاید که کرم افتد و عنایتی گردد تا قانونین تدوین شده برای حفظ جنگلها و مراتع ملی از جمله طرح جامع حفاظتی منطقه ی بانکول نیز عملی و اجرا گردد. بانکولی که با قرار گرفتن بین سه شهرستان، به رغم دلسوزی طبیعت دوستان و فعالیتهای حفاظتی آنها، همچون گوشت قربانی مورد تاخت و تاز مخربین از سوی سه شهرستان است.