برابر آمار رسمی از سال 1390 تا 98 سالیانه بین 790 تا 900 نفر در شهرستان مهاباد فوت کرده اند. یعنی به طور متوسط روزانه 2/3 نفر!

حالا این را مقایسه کنید با تعداد آگهی های ترحیمی که روزانه در کانال مجلس ترحیم قرار می گیرد. اگر این کار را بکنید حتما مانند من از این ترافیک و شلوغی مبهوت و حیرت زده می شوید!

به صورت خلاصه عرض می کنم در شرایط اسفندماه گیلان و قم قرار داریم. بیمارستان جای سوزن انداختن نیست، هم اکنون که این سطور را می نویسم، 127 نفر بستری داریم و صدها نفر در خانه ها تحت درمانند و هزاران نفر هم مبتلا و ناقلند.

کادر درمانی یک یک مبتلا و از پا در می آیند و در صورت تداوم این روند و اعمال نکردن دوباره تعطیلی ها و قرنطینه، فروپاشی نظام درمانی دور از انتظار نیست.

اگر بگویم هر کسی مسئول جان خودش است، کافی نیست، تک تک ما مسئول جان یکدیگر هم هستیم. هر ناقلی بالقوه یک قاتل است و قتل نفس و سلب موهبت حیات از دیگران، گناهی نابخشودنی و خطایی جبران ناپذیر است.

از این رو رعایت پروتکل های بهداشتی و حفظ فاصله اجتماعی در وهله اول یک انتخاب اخلاقی است. اهمیت این انتخاب زمانی روشن می شود که بدانیم دولت به علت اقتصاد ضعیف و ناکارآمد و سوء مدیریت از عمل به تکالیف خود ناتوان است.

دانشگاە علوم پزشکی استان، تافتە جدا بافتە شدە و بر خلاف سیاست کشوری از اعلام آمار تفکیکی و روزانه که بالقوه می تواند آگاهی بخش و هشدار دهنده باشد، خودداری می کند و مصداق داستان " پیل و تاریکی " شده است.

شمع روشنی بخش این روزهای سخت و تاریک، خودمانیم، با همیاری و کمک به حفظ حیات هم. چند ماه گذشته را نمی دانم، اما دستکم این روزها جان مقدم بر نان است!