به گزارش کُرد پرس در میان این ارگان ها سازمان آموزش فنی و حرفه ای بعنوان متولی آموزش نیروهای ماهر جهت تربیت فنی و تخصصی جوانان جویای کار و رفع نیازهای بازار از جایگاهی مهم برخوردار است. در تمام دنیا بخصوص در کشورهای توسعه یافته تربیت نیروهای ماهر در راس برنامه های کلان کشوری قرار دارد تا بتوان همراستا با ایجاد اشتغال شاخص GDP را هم افزایش داد که همین امر باعث بالا رفتن جایگاه اقتصادی کشورها می شود.

امروزه با توجه به شرایط حساس کشور و سیل عظیم فارغ التحصیلان دانشگاهی جویای کار از یک طرف و نیاز مبرم کارخانه ها، کارگاه ها بزرگ و کوچک و همچنین بازار به نیروهای ماهر و آموزش دیده و رشد چشم گیر آمار بیکاری از طرف دیگر لزوم توجه هرچه بیشتر به سازمان آموزش فنی و حرفه ای بیشتر احساس می شود.

اما تربیت و آموزش نیروهای فنی برای بازار کار نیازمند توجه ویژه به مربیان این سازمان است. در حال حاضر قریب به هزار نفر از مربیان این سازمان حق التدریس بوده و با حقوق بسیار ناچیز ماهیانه 600هزار تومان و نصف بیمه پرداختی در حال آموزش می باشند، این مریبان که در خط مقدم مبارزه با بیکاری و ایجاد اشتغال در پادگان های آموزشی ،زندان ها و مراکز ترک اعتیاد فعالیت می کنند از حداقل های قانون کار هم بی بهره اند، مربیانی که با کمترین حقوق دریافتی بازوی پرتوان فراموش شده دولت هستند.

سازمان آموزش فنی و حرفه ای که خود جز زیرمجموعه های اصلی وزارات تعاون ،کار و رفاه اجتماعی می باشد تاکنون نتوانسته حداقل های قانون کار را در قبال مربیان حق التدریس خود رعایت کند و با توجه به پیگیری های مدوام این مربیان و مکاتبات آنها با آقای شریعتمداری وزیر تعاون ،کار و رفاه اجتماعی و مراجعات مکرر به مدیران ارشد این سازمان تاکنون به نتیجه ای نرسیده اند و گویا مدیران این سازمان مربیان حق التدریس را فراموش کرده اند.

حال این سوال مطرح است، سازمانی که نمی تواند تبدیل وضعیت مربیان خود را که بعضا 25 سال سابقه کار در این ارگان را دارند پیگیری و به سرانجام برساند چگونه می تواند حامی و آموزش دهنده جوانان جویای کار باشد؟