دوباره 17 مرداد نزدیک شد و سیل تبریک های روز خبرنگار، این طلایه داران عرصه خبر و خبر رسانی از سوی مدیران و مسئولان آغاز شد. همان مسئولانی که در باقی 364 روز سال تلفن هایشان را یا جواب نمی دهند و یا کمتر حاضر به پاسخگویی هستند.

بعضی هایشان هم ساعت ها خبرنگاران را پشت درهای بسته منتظر می گذارند و گاهی هم از جلسات بیرونشان می کنند و یا تبعیض قایل شده و برخی از خبرنگاران را برای حضور در جلسات گلچین می کنند و آن دسته ایی که مورد بی مهری برخی مدیران واقع شده اند باید پس از عدم دعوت به جلسه فکر کنند که تهیه کدامین گزارش، گفت و گو و یا خبری در انتقاد از عملکرد مدیر مربوطه خوشایند ایشان واقع نشده و خبرنگار را از لیست مدعوین حذف کرده اند.

انتقاداتی که می تواند زمینه ساز پیشرفت و حل مشکلاتی باشد که ممکن است از دید مدیران نادیده مانده است، اما نگاه تیز و قلم بران خبرنگار آن مسئله و مشکل را موشکافی کرده و در اختیار قرار داده است.

ولی متاسفانه تاب و تحمل برخی از مدیران و مسئولان چندان بالا نیست و بلافاصله با جبهه گیری و زدن برچسب های مختلف به خبرنگاران، آن ها در در مظنه اتهام قرار داده و شروع به فرافکنی می کنند.

از مسئولی که در جواب سوالاتم مرا بازجو خطاب کرد تا دیگری که انگ معاند به من زد و یا پیامک هایی توهین آمیز برایم ارسال کردند و ... اینها همگی تجربه های مشترک و درد اکثر خبرنگاران است.

مسئولانی که آمده اند تا کار کنند و پاسخگو باشند اما کارشان تنها دک کردن خبرنگاران شده است، اگر کسی آنچنان که باید و شاید به خودش اطمینان داشته باشد چرا باید از سوال و جواب بترسد!

اما متاسفانه مسئولان عزیز تنها در روز خبرنگار ما را طلایه داران می خوانند و یادشان رفته است که عملکرد آن ها زیر ذربین خبرنگاران است و همان ها هستند که گزارش اقدامت مثبت شان را گزارش می کنند اما مسئولیت همیشه دو لبه دارد و پشت هر تشویقی ممکن است انتقادی سازنده هم باشد.

نداشتن سواد رسانه ایی، ضعف برجسته برخی از مدیران و مسئولان ما است که سبب شده تا با کوچکترین انتقادی عنان از کف دهند، اما باید بدانند قلم و دوربین خبرنگاران همیشه آماده است تا در صورت همکاری و همیاری این مسئولان به ارائه خدمت به مردم بپردازند.

حجم ناملایمتی ها با خبرنگاران اینقدر زیاد است که پای صحبت هر کدامشان بنشینید، سیل گلایه ها است که سرازیر می شود، خبرنگاران جشن و هدیه نمی خواهند اما دوست دارند در یکی از این جشن های به اصلاح روز خبرنگار، که مسئولین دو ساعت تمام برای خبرنگارانی که دعوت گرفته اند، سخنرانی می کنند، اجازه صحبت به خبرنگاران داده شود.

یک بار نشد از خبرنگاران بخواهند در این روز به جای مسئولین و برای مسئولین سخنرانی کنند؟! نماینده ایی چند از خبرنگاران می توانند در این روز سخن بگویند و مسئولان با گوش جان گوش بسپارند. اما دریغ از این همه گفته و سود و بی حاصل..

چند سال پیش در یکی از همین مراسم هایی که به مناسبت روز خبرنگار برگزار شده بود، تنها کسانی که بیکار ننشسته بودند، خود خبرنگاران بودند که سعی داشتند پوشش خبری این مراسم را نیز عهده دار شوند اما در آخر زمانی که خواستند تا چند کلامی بر روی صحنه با هم صنفی های خود سخن بگویند، مجری برنامه با زیرکی هر چه تمام تر وقت خرید تا مسئولان از سالن خارج شوند و اینبار از خبرنگاران خواسته شد تا به صحنه بیایند در حالیکه سالن از مسئولان خالی شده بود و اینبار هم باز خبرنگاران بودند که خودشان برای خودشان صحبت کردند و کف و زدند و مراسم تمام شد.

ما طلایه داران عرصه خبر رسانی از این گونه «از طلا گشتن پشیمان گشته ایم مرحمت فرموده ما را مس کنید»، اما در عوض انتقاد پذیر، مسئول، پاسخگو و در حق خبرنگاران با انصاف باشید!