علی اشرف درویشیان در رمان معروفش ، آبشوران ، فضای زندگی آن روزهای کرمانشاه را در یکی از فقیرترین محلاتش این گونه تعریف می کند : " آشورا جای مردن سگ های پیر بود ، جای عشق بازی مرغابی ها بود ، جای پرت کردن بچه گربه هایی بود که خواب را به مردم حرام کرده بودند ، آشورا جای بازی ما بود ... اوایل بهار یا اواخر پاییز که آسمان را ابر سیاهی می پوشاند ، بابام از میان اتاق می نالید که خدایا غضب را از ما دور کن ، ولی خدا به حرف بابام گوش نمی گرد ، سیل می آمد خشمگین می شد ، می شست و می رفت ، پل های چوبی را می برد ، زورش به خانه های بالای شهر که از سنگ و آجر ساخته شده بودند نمی رسید اما به ما که می رسید تمام دق دلش را خالی می کرد ، دیوارها را با لانه های گنجشکش می برد ، سیل تا توی اتاقمان می آمد ، مثل مهمان ناخوانده می مانست به پستوها و صندوق خانه ها هم سر می کشید و کتاب های دعای بابام را خیس می کرد " .

آبشوران علاوه بر این که رودخانه ای طبیعی است که حوزه آبریز محلی آبهای جاری اطراف می باشد نمادی از قدمت و فرهنگ کرمانشاه نیز هست . آبشوران برای بسیاری از بزرگان این روزهای کرمانشاه یادآور خاطرات زیبای کودکانی است که آشورا را با بوی مستراح هایش به آغوش می کشیدند ، از روی لوله های فلزی آن به این طرف و آن طرف می دویدند و بر سر افتادن یا نیفتادن در آب شرط بندی می کردند . آشورا نغمه قار قار مرغابی هایی بود که صبح های بهاری با هم عشق بازی می کردند تا کناره های آشورا را پر از بچه مرغابی های زرد و قشنگ بکنند .

اگر چه چهره این روزهای کلان شهر کرمانشاه قابل قیاس با وضعیت نیم قرن پیش این شهر نیست و سایه مدرنیسم سیطره خود را بر سیمای این شهر افکنده و نمادهای چشم نواز خود را به رخ هر رهگذری می کشد اما انگار آبشوران در گیر و دار همان سالهای دهه بیست گیر افتاده و همه فقر و فلاکت آن روزها را با خود به ارمغان آورده است . هنوز هم در کناره های نهر آبشوران می شود همه چیز را یافت از ریشه های درخت و تیرهای خشک تا قوطی های فرورفته ای که عکس ماهی رویشان است ، از پالان الاغها تا کارتن های خیس و کثیفی که لای شاخه های داخل آب گیر افتاده اند .

شاید آبشوران با آن ویژگی های فرهنگیش بتواند هزاران خاطره را در دل پیران این روزهای کرمانشاه زنده کند اما رها کردن این رودخانه با آن همه مشکلات زیست محیطی در شان کرمانشاه و مردمان با فرهنگ آن نیست . ساماندهی نهر آبشوران سالهاست در دستور کار مقامات اجرایی شهر قرار گرفته اما هنوز پیشرفت چندانی حاصل نشده است اگر چه گفته می شود عملیات اجرایی ساماندهی این نهر از سال ۷۸ آغاز گردیده اما هنوز سرانجامی برای آن قابل تصور نیست .

بهر حال مسئولان استان باید توجه کنند که آبشوران دیگر آن آبشوران زیبا با جوجه مرغابی های زرد رنگش نیست . آبشوران ، امروز محل انباشت گنداب ها و پس مانده های شهری با هزاران میکروب و زباله است که سلامت مردم را به صورت جدی به خطر انداخته است .