به گزارش خبرگزاری کُردپرس، نامش عادل است، ۳ ماه است که از خانه رانده شده و در یکی از ایستگاه های اتوبوس سنندج جا خوش کرده، پیش از این در پیاده رو می خوابید حالا به خاطر برف و باران به ایستگاه اتوبوس پناه برده زیر باران نایلونی بر روی خود انداخته تا از قطرات باران در امان بماند. «دو روز است که غذا نخوردم مردم منطقه گاهی اوقات برام غذایی میارن و اگر هم نیارن که دیگه گرسنه می مانم»

عادل می گوید سال هاست که اعتیاد به هروئین دارد و سه سال است از همسرش جدا شده است. با سه بچه قد و نیم قد دادگاه حضانت بچه ها را به مادر می سپارد به علت اعتیاد پدر و حالا مادر در خانه ای اجاره ای برای گذران زندگی و نگهداری از فرزندانش به کارگری در خانه های مردم می پردازد. از او می پرسم شهرداری به سراغت نیامده که تو را به گرمخانه ببرد می گوید: سرمای خوابیدن کنار خیابان را به گرمای گرمخانه ترجیح می دهم از بس آنجا شلوغ و به هم ریخته و کثیف است!

داستان به اینجا ختم نمی شود فقط چند قدم آن طرف تر یک بی خانمان دیگر نشسته است. پتویش را داخل ساکی گذاشته و روی یک سکو نشسته است که می گوید شب ها پتو را روی خودم می کشم .

از زندگیش می پرسم که چگونه به این روز افتادی می گوید ۵۲ سالش است و ۳۰ سال درگیر هروئین بوده حالا ۴ سال است خود را با متادون سرپا نگه می دارد و هروئین را ترک کرده است . 11 سال پیش از همسرش جدا شده و زن و تنها بچه اش هم به یکی از کشورهای اروپایی مهاجرت کرده اند و حالا 7 سال است که از پسرش خبر ندارد و آخرین باری که با او حرف زده او در جوابش گفته «دیگر با من تماس نگیر»

خانواده اش هم به گفته خودش سرشناسند و وضع مالی خوبی دارند اما برادرانش او را به علت اعتیاد از خانه شان رانده اند. حالا او هم ۱۸ ماه است که آواره کوچه و خیابان و پارک ها شده است.

تنها شلتر سنندج تعطیل شده است

جمال از وضعیت کمپ ها می گوید از اینکه بعد از آن شغلی وجود ندارد و باز هم به سمت مواد مخدر روی می آورند. از شلتر می گوید که دیگر در سنندج جمع اوری شده و همان یک وعده غذای گرم هم که سال های گذشته وجود داشت، دیگر وجود ندارد. از گرمخانه سنندج می گوید که مدیریت ندارد و خوابیدن در کوچه و خیابان را به ان ترجیح می دهد «نه غذایی و نه حتی پتویی در گرمخانه وجود ندارد و فقط انجا یک سقف است که شب ها کارتن خوابان به انجا بروند و صبح ساعت ۶ انها را بیرون می کنند و دوباره تا شب باید اواره باشند.»

آمار دقیقی از تعداد کارتن خوابان سنندج در دسترس نیست، اما آنچه عیان است این است که تعداد آنها نسبت به قبل افزایش یافته و چهره شهر را به ویژه در شب ها دگرگون کرده است. با این وجود تنها یک گرمخانه در خیابان انقلاب شهر سنندج وجود دارد که آن هم کاملا به حال خود رها شده و وضعیت مناسبی ندارد. کارتن خوابان هم انسان هستند و همه انها تنها به دلیل اعتیاد آواره نشده اند برخی بدون اعتیاد و تنها به دلیل فقر به کارتن خوابی روی آورده اند اما متاسفانه در گرمخانه ها به دلیل نبود افراد آموزش دیده، رفتارهایی دور از انسانیت با بی خانمانان می شود در حالیکه باید افرادی متصدی امور گرمخانه شوند که آموزش دیده و بدانند که بی خانمان ها افراد مضری برای جامعه نیستند و آنها هم مانند افراد عادی انسانند. بنابراین باید شیوه مدیریت و نگهداری گرمخانه سنندج تغییر کند و به دلیل افزایش تعداد بی خانمانان یک گرمخانه دیگر در شهر باید ایجاد شود تا این افراد بتوانند حداقل یک سرپناه برای فرار از سرمای زمستان پیدا کنند.