به گزارش خبرنگار کردپرس، دارنده ٥ عنوان قهرمانی جهان، ٣ بار قهرمانی آسیا و صاحب رکورد بلامنازع ۳۱۰ کیلوگرم پارالمپیک جهان، شامگاه ١١ اسفند ماه سال ٩٨، در حالیکه می خواست رکورد جدیدی را در پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیوی ژاپن به ثبت برساند، در اثر ایست قلبی و در سن ۳۱ سالگی دار فانی را وداع گفت و همه را شوکه کرد. خبر واقعا تلخ و باورنکردنی بود. «هرکول» پر کشید و رفت.

او یک ماه و نیم پیش از حضور در مسابقات قهرمانی جهان که به میزبانی ژاپن برگزار شد، ضمن کسب سومین عنوان قهرمانی در جهان سهمیه حضور در پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو را هم به دست آورده بود و هیجان حضور در این رویداد ورزشی بزرگ را داشت.

قرار بود برای سومین دوره متوالی در بازی های پارالمپیک شرکت کند تا همانند بازی ها (۲۰۱۲ لندن و ۲۰۱۶ ریو) صاحب مدال طلا شود، می خواست دوباره رکورد شکنی کند اما نشد که نشد و ایران، این قهرمانش را از دست داد.

مدال طلای پارا المپیک ۲۰۱۲ لندن، پنج مدال طلا و یک نقره مسابقات قهرمانی جهان و سه مدال طلای بازی‌های پارآسیایی ۲۰۱۰ گوانژو، ۲۰۱۴ اینچئون و ۲۰۱۸ جاکارتا از سیامند ورزشکاری برجسته در سطح رقابت‌های بین‌المللی ساخته بود و این ملی‌پوش پر افتخار پاراوزنه‌برداری ایران به‌عنوان یکی از ستارگان کمپین معرفی پارالمپیک ۲۰۲۰ نیز معرفی شده بود.

با همه فروتنی اش، دل پری داشت از مسئولینی که فقط با مدالهایش پز می دهند و او را فراموش کرده اند. قهرمان پاراالمپیکی که در پاراالمپیک ۲۰۱۶ «ریو» با مهار وزنه ۳۱۰ کیلوگرمی تاریخ‌ساز شد.

با این همه مدال طلا اواخر مهر ماه سال ٩٨ در گفت و گو با رسانه ها گفته بود: «مسئولان استان کوچکترین توجهی به من به عنوان یک ورزشکار پاراالمپیکی ندارند. فقط امیدوارم بعد از مدال آوری در توکیو، مدعی حمایت نشوند، پُز مدالم را ندهند و برای استقبال و این نمایش ها اقدامی نداشته باشند».

سیامند رحمان، ساکن اشنویه از شهرهای مرزی استان آذربایجان غربی بود، خودش می گفت: «در «نقطه صفر مرزی» تمرین می کنم سعی می کنم در توکیو بدرخشم و بازهم طلایی شوم». رکورددار آسیا، می خواست با مدال طلایی رنگ المپیکش شادی را به دل های مردم ببخشد اما گویا دست اجل بی رحم تر از آن بود که سیامند قهرمان فکر می کرد.

او که از حقوق مصوب کمیته ملی پارالمپیک بی اطلاع بود می گفت: «در کل استان آذربایجان غربی ورزشکاری که برای پارالمپیک توکیو کسب سهمیه کرده باشد، انگشت شمار است، اما مسئولان استان نسبت به همین تعداد اندک هم بی توجه هستند. گویا آنها در خواب به سر می برند و از هیچ موضوعی خبر ندارند».

حقوق ماهانه قوی ترین مرد جهان، ۹۰۰ هزار تومان از صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش بود که برای او تصویب شده بود درحالیکه ۲ طلای پاراالمپیک و چند طلای جهانی داشت، همان حقوق اندک هم سر وقت پرداخت نمی شد و به گفته خود رحمان؛ «همان حقوق مصوب هم ٦ ماه به ٦ ماه می آمد».

ملی پوش متواضعی که نگران آینده ورزشکاران تازه به گود رسید بود و می گفت: «من دیگر به این وضعیت عادت کرده ام اما نگران آن ورزشکارانی هستم که تازه پا به میدان گذاشته اند و از این بی مهری ها خبر ندارند».

با همه بی مهری های مسئولان، اما مردمش او را تنها نگذاشتند و روزی که پهلوان از میانمان رفت، بازار اشنویه تعطیل شد، به رغم ترس از شیوع ویروس کشنده کرونا، هزاران نفر از مردم اشنویه و شهرهای اطراف برای بدرقه پیکر جهان پهلوان حاضر شدند و او را تا «قلاتگاه»، تپه مشرف بر دشت اشنویه به عنوان آخرین منزلش همراهی کردند.

دو روز بعد از کوچ ناگهانی جهان پهلوان، به احترام رکورددار آسیا و قهرمان سنگین وزن وزنه برداری جهان، پرچم کمیته بین المللی پارالمپیک نیز به حالت نیمه افراشته درآمد.

وب سایت رسمی کمیته بین المللی پارالمپیک در پی درگذشت او، گزارش ویژه ای از زندگی اش منتشر کرد و رئیس کمیته پارالمپیک آسیا (APC) مجید راشد به همراه یک فیلم کوتاه پیام خود را بدین مضمون ارسال نمود: «دستاوردهای سیامند نشان از یک ورزشکار باوقار حتی بیرون از میادین ورزشی بود؛ مردی با شخصیت که همواره در برابر دیگران از خود فروتنی نشان می داد. او خیلی زود از میان ما رفت و به واقع فقدان وی بسیار تاسف بار است».

اکنون که قوی ترین مرد دارای معلولیت جهان، در میانمان نیست اما تصاویر خنده های دلنشینش همچنان باقی است، خنده ای که فراموش نمی شود. هر چند در دوران ورزشی اش در حق او اجحاف ها شد اما آنچه مسلم است اینکه، مدیران می آیند و می روند؛ اما نام «سیامند رحمان» همیشه بر قامت ورزش این سرزمین حک شده و فراموش نخواهد شد.

گزارش/ تانیا شعفی