کرد پرس- در سال 2022 سوئیس با صفردرصد و ژاپن با یک درصد در صدر و زیمباوه با 60 درصد به ترتیب پایین ترین و بالاترین نرخ سود بانکی را به خود اختصاص داده اند در این بین ایران با نرخ سود 24 درصد در رتبه 119 جدول در بین 125 کشور قرار گرفته است.

جدای از صحت و سقم رتبه و صدر و ذیل جدول بهره بانک های جهان، این درصد جایگاه اقتصادی کشورهای جهان را نشان می دهد اگر چه نرخ رسمی بهره بانکی در ایران تا چند هفته قبل 18 درصد و اکنون 23 درصد اعلام شده است اما در برخی بانک ها این درصد از مرز 30 درصد هم عبور می کند این درحالی است که سود بانکی یکی از چالشی ترین مباحث بیع و معاملات در حوزه های فقهی و نظریات مراجع تقلید دینی بوده است.

وظیفه بانک ها تسهیل و تعمیر و ترمیم گسست های اقتصادی کشورها می باشد، اما در کشوری مانند ایران تعدد و تکثر بانک ها عرصه را براقتصاد تنگ کرده است در نگاهی سطحی به پدیده بانک ها در ایران ملاحظه می شود بصورت نامحسوس بیشترین ثروت کشور دراختیار بانک ها می باشد فلسفه تعدد بانک ها در دیگر کشورها رقابت در کاهش سود بانکی به منظور افزایش میزان سرمایه گذاری می باشد در حالی که این رقابت در ایران به افزایش اموال واملاک و سرمایه بانکها خلاصه می شود. بانک ها بصورت خزنده و موریانه وار به جان اقتصاد کشور افتاده و بر عمده ثروت کشور چنبره زده اند بدون اینکه نقش مخرب آنرا در اقتصاد محاسبه کنند.

حتی با نگاهی سطحی می توان تفاوت فاحشی بین عایدی و دریافتی کارکنان بانک ها با دیگر ادارات مشاهده کرد. حتی بازنشستگان این انباردارهای پول! جزو خوشبخت ترین اقشار جامعه می باشند.

بانک ها با تملک اموال و املاک واحدهای بدهکار؛ روز به روز بر ثروت خود افزوده و از آمار اقتصاد مولد کاسته می شود. به هنگام مزایده ها نیز این بانکدارانند که از زیر و بم حراجی ها مطلعند و به سادگی بر آنها مستولی می شوند و رانت خواری واقعی را معنا می کنند.

با مقایسه ثروت مدیران میانی بانک ها با وضعیت اساتید دانشگاه ها و دیگر مولدان فرهنگی و مدیریتی می توان این امتیازات را مشاهده نمود. دیگر اقشار ضعیف و مددجویان سازمان های خیریه که درجه اقتصاد آنان زیر هوشیاریست جایگاهی ندارند که بتوان با آنها نیز مقایسه شوند.

حال که با پیشرفت زیرساخت های الکترونیکی عمده خدمات بانکی از طریق درگاه های الکترونیکی صورت می گیرد؛ تعدد و تکثر بانک ها چه ضرورتی برای اقتصاد سراپا مریض ایران وجود دارد؟ بخش اعظمی از هزینه سود بانکی متوجه تامین حقوق و مزایای کارکنان بعنوان نگاهبانان اضافی بانک ها می شود. با نگاهی آماری به بانک ها می توان گفت بانک ها از بخش اعظمی از انرژی سوخته اقتصاد کشور می باشند که دردی از اقتصاد ویران کشور را درمان نمی کند.

با نگاه آماری به مراکز ظاهری بانک ها و اموال و املاک غیر ظاهری که در اختیار دارند می توان گفت اژده های پیر و فرتوت اقتصادی است که عمل او بلعیدن ثروت کشور بدون هیچ تناسبی با خروجی هزینه و فایده می باشد تا جایی که می توان گفت بانک ها فربه تر از اقتصاد کشور گشته اند و با روح اقتصاد مولد فاصله زیادی دارند تا زمانی که چنین رویه ای در اقتصاد کشور رواج داشته باشد نمی توان پیشرفتی در تولید داشت.

بانک ها مولد و مقیاس و معیار سود اقتصادی در مبادلات اقتصادی عموم مردم گشته است تا زمانی که چنین رویه ای در اقتصاد و بانک بعنوان کارگاه پول و پولداری مطرح باشد نباید انتظار شق القمر توسعه و پیشرفت درکشور داشت بانک ها روح تولید را درکشور کُشته اند و از خاکستر تولید برای خود کاخ ها بنا کرده اند.

اینک که به تدبیر مسئولین کشوری طرح مولد سازی مطرح شده است، سوای از قضاوت در باره کارآمدی و نا کارآمدی این طرح، جا دارد این اصلاح ساختار را از اژدهای بی خاصیت اقتصادی یعنی بانک ها شروع کنند.

بانک هایی که فقط با هزینه نگهداری پول اداره می شوند حال که فعالیت بانکی بمدد الکترونیک شدن کم شده، بهتر است هر بانک اموال و املاک خود را در راستای تولید بکارگیری کند و بانک به معنای واقعی خود دستگیر اقتصاد باشد نه قفل و زنجیر برپای بی رومق تولید بزند. کاش عقلانیت اقتصادی کشور که مدعیان بزرگی در دولت دارد مولدسازی را از بانک ها شروع می کردند تا علاوه بر چابک سازی ساختار پیکره نا کارآمد اقتصاد کشور، بتوان ثروتی که بیشتر در سایه سود شبهه ناک به وجود آمده چرخ دنده های تولید را روان تر کنند.

درصورت مدیریت کارآمد، بانک ها می توانند در هر منطقه ای بزرگترین هلدینگ تولیدی را برای اقتصاد کشور به ارمغان بیاورند، بکارگیری ثروت بانک ها در هر استانی در راستای مولدسازی می تواند مرهمی بر دل داغدیدگان از ظلم و جور بر تولید باشد.

تا زمانی که فرهنگ تولید در کشور نهادینه نشود امیدی به اصلاح ساختاراقتصادی وجود ندارد و بانک در ادبیات اقتصادی کشور ایران مقارن با سد و مانع تولید می باشد که در صورت جراحی این پدیده بدخیم شاید اقتصاد ایران بتواند از بستر بیماری برخیزد.