از زمان همه پرسی کردهای عراق برای استقلال در روز 25 سپتامبر، ترکیه تهدید به تحریم سیاسی، اقتصادی و نظامی علیه دولت اقلیم کردستان کرده است. رهبر ملی گرای متحد دولت ترکیه موج هشدارها و عصبانیت های آنکارا را تشدید کرده است و تهدید کرده است: هزاران داوطلب را برای دفاع از اقلیت ترکمن شمال عراق اعزام خواهد کرد.

به گفته دولت باغچلی، رئیس حزب حرکت ملی، آنکارا باید این همه پرسی را «دلیل جنگ» تلقی کند. باغچلی که مدتی است به عنوان یکی از متحدین اصلی حزب حاکم محسوب می شود در بیانیه ای در روز 27 سپتامبر از دولت به دلیل عدم اجرای اقدامات «قاطع» علیه حکومت اقلیم کردستان، به شدت انتقاد کرد. وی با اشاره به اعضای یک سازمان جوانان وابسته به حزب او با نام گرگ های خاکستری گفت: «دست کم 5.000 داوطلب [ملی گرا] منتظر و آماده هستند تا به نبرد (برای) موجودیت، اتحاد و صلح در شهرهای ترکمن نشین، به ویژه کرکوک، بپیوندند.»

در روز 3 اکتبر، باغچلی حتی از این تهدیدات فراتر رفت. ابتدا، او تأکید کرد که هشدار وی در مورد وجود 5.000 داوطلب آماده باش نه «بلوف» بود نه «حرف های بیهوده». سپس او در مورد پیوستن موصل و کرکوک تهدید کرد و میثاق ملی (پیمان ملی) 1920 را پیشنهاد داد؛ این قطعنامه در آغاز جنگ آزادی ترکیه به دنبال شکست عثمانی در جنگ جهانی اول تصویب شد که بر اساس آن موصل و کرکوک جزء مرزهای ملی ترکیه بودند. وی با اشاره به شماره پلاک اتومبیل 81 استان ترکیه که بر اساس آن استان دوزجه در آخر این لیست قرار دارد گفت: «هنگامی که شرایط فرآهم شد، هنگامی که تاریخ دیگر در جغرافیای (کنونی) قرار نمی گیرد، میثاق ملی بیدار خواهد شد. آنوقت هیچ قدرتی نخواهد توانست در برابر این حق بایستد که 81 (شماره پلاک) دوزجه، 82 کرکوک و 83 موصل است.

به نظر می رسد باغچلی با اشاره به 5.000 داوطلب به صورت تصادفی عددی را بر زبان آورده باشد. به طور کلی اگر منطور وی شاخه های مردمی و جوانان (حزبش) بود، بایستی از صدها هزار نفر صحبت می کرد. به نظر می رسد وی با ارائه یک رقم خاص، می خواهد بگوید حزب حرکت ملی در مورد یک ارتش از «داوطلبان» اندیشیده و تعداد آنها را محاسبه نموده است.

و این داوطلبان چه کسانی هستند؟ پاسخ به این پرسش در عکسی منتشر شد که به دنبال اظهارات باغچلی در رسانه های اجتماعی به سرعت دست به دست می شد. در این عکس، سه تن از اعضای گرگ های خاکستری، از جمله نایب رئیس شعبه استانبول این سازمان، در جلوی بنر سازمان سلاح هایی – یک تفنگ دستی ام 3، یک تفنگ کلاشینکوف و یک تپانچه – را در دست داشته و آنها را نشان می دهند. پیامی به همراه این تصویر وجود دارد: «باید همه بدانند که ما آماده ایم هر رنج، سختی و شکنجه ای را تحمل کنیم تا اطمینان حاصل نمائیم که ترک بودن زنده است، اینکه بقای آن تضمین شده است و ابرهای کابوس از سرزمین های ترکمن رخت بر بسته اند. بنابراین همه باید حساب کار دستشان باشد. پنج هزار [ملی گرا] اماده رفتن به کرکوک هستند.»

این عکس نشان می دهد که «داوطلبان باغچلی» غیر نظامیان، یا به گونه ای، شبه نظامیانی مسلح هستند. اینکه تعداد اعضای این گروه مسلح 5.000 نفر است ترسناک است. نکته قابل ملاحظه اینکه، هیچ مقام قضایی یا سیاسی ای این سوال را مطرح نکرد که این مردان سلاح هایشان را از کجا آورده اند، چرا آنها احساس کردند که باید خود را مسلح کنند و اینکه آیا آنها قبلا از این سلاح ها استفاده کرده اند. علاوه بر این، حزب حاکم و توسعه عکس العمل مسالمت امیزی را نسبت به خشم باغچلی نشان داد. ماهر اونال، سخنگوی حزب، روز 27 سپتامبر گفت که حزب حاکم نگرانی های رهبر حزب حرکت ملی را «درک کرده» و «در مورد آنها صحبت کرده است».

ممکن است در ترکیه ادعای حزبی سیاسی مبنی بر داشتن نیروی شبه نظامی برای رفتن به کرکوک برای جنگیدن غیر طبیعی به نظر برسد، اما می توان به راحتی دریافت که کردهای ترکیه هدف واقعی این «داوطلبان» مسلح هستند.

رفیق کاراکوچ، رئیس حزب کرد آزادی و حقوق بشر، که اشکارا از همه پرسی کردهای عراق حمایت کرد، گفت تصاویر «داوطلبان» مسلح عمیقا نگران کننده هستند. کاراکوچ در مصاحبه با «المانیتور» به قتل عام علوها در ماراس (1978) و چوروم (1980) اشاره کرد که با تحریک گروه های شبه نظامی، که هواداران حزب حرکت ملی حضوری فعال در آنها داشتند، صورت گرفت. کاراکوچ گفت: «آنها در گذشته این نقش را بر عهده داشتند. امیدوارم دوباره همین کار را تکرار نکنند.»

کاراکوچ تأکید کرد که اظهارات رهبر حزب حرکت ملی و تصاویر حامیان مسلح این حزب «تهدیداتی علیه همه کردها است» که «به طور اجتناب ناپذیری به ناامنی منجر شده اند.» وی افزود: «ما برای حقوق و عدالت مبارزه می کنیم. کردها دست به بی عدالتی نمی زنند و به کسی ستم نمی کنند. آنها فقط خواستار احقاق حقوق خود در سرزمین خودشان هستند. … هیچ جایی برای چنین رفتاری در دموکراسی وجود ندارد. امیدوارم که آنها به چنین ابزاری متوسل نشوند.»

کاراکوچ تاکید کرد که هم دولت و هم حزب حرکت ملی پس از همه پرسی حکومت اقلیم کردستان، سخنان ملی گرایانه خود را افزایش داده اند. وی گفت: «دشمنی با کردها چیز جدیدی نیست. دشمنی شوونیست ها و فاشیست ها در ترکیه امری شناخته شده است. با این وجود، این (وضعیت) صرفا محصول نهادهای سیاسی است. مردم عادی مشکلی با (مسئله) کردی ندارند. نهادهای سیاسی تعمدا در حال ایجاد قطبی سازی هستند. افرادی عاقل باید در برابر این اقدامات بایستند.»

از زمان فروپاشی فرایند صلح مسئله کردها در سال 2015، دولت حزب حاکم و توسعه و شریک سیاسی آن، یعنی حزب حرکت ملی، از گفتمانی به طور فزآینده ملی گرایانه و گاهی اوقات حتی شوونیستی علیه کردها استفاده کرده اند. پس از رفراندوم حکومت اقلیم کردستان، وضعیت این لفاظی ها به اوج جدیدی رسیده است. التان تان نماینده حزب دموکراتیک خلقها ، اصلی ترین جنبش سیاسی کرد ترکیه، - طی سخنانی در روز 5 اکتبر در پارلمان (ترکیه) گفت این خشم ناشی از این ترس است که «اگر یک کشور کرد در عراق تشکیل شود، خود ترکیه بعد از مدتی از هم خواهد پاشید. وی در پاسخ به این نگرانی ها گفت: «کردها به دنبال جدایی نیستند. ده میلیون تن از آنان در غرب [ترکیه] زندگی می کنند و 3 میلیون ازدواج کرد-ترک صورت گرفته است.»

با این حال، کمتر از یک ماه پیش، یک گروه آشوبگر ملی گرا به مراسم خاکسپاری مادر یکی از اعضای ارشد حزب دموکراتیک خلقها در آنکارا حمله کرده، این مراسم را مختل کردند و از خانواده فوت شده خواستند تا جسد وی را قبر بیرون آورده و او را در شهر زادگاهش در شرق ترکیه دفن کنند. این حمله که با وجود حضور نیروهای امنیتی در قبرستان صورت گرفت، شاید بهترین نمونه ای باشد از این وضعیت که چگونه گفتمان تبعیض علیه کردها می تواند از کنترل خارج شود.

توضیح: سیبل هورتاش، یک روزنامه نگار ترک برنده جایزه (روزنامه نگاری) است که درباره حقوق بشر و امور حقوقی و قضایی می نویسد. او به مدت 15 سال خبرنگار روزنامه های ملی اورنسل، طرف، صباح و خبرترک و خبرگزاری ANKAبوده است. او در سال 2004 جایزه روزنامه نگاری Metin Goktepe و جایزه روزنامه نگاری موسی عنتر و در سال 2005 جایزه لیاقت روزنامه نگاران ترک را به دست اورد. او در سال 2013 کتابی در مورد قتل مسیحیان ترکیه منتشر کرد.

المانیتور

ترجمه: سرویس ترکیه خبرگزاری کردپرس