کسرت رسول علی در مقاله ای که در سایت تلویزیون سی ان ان منتشر شده، نظر خود را درباره حوادث چند روز گذشته در کرکوک و مناطق مورد مناقشه عراق بیان کرده است.

متن مقاله کسرت رسول علی:

بسیاری از کسانی که رخدادهای خاورمیانه را پیگیری می کنند می خواهند بدانند چه اتفاقی برای کشورهای شکست خورده عراق و سوریه در جهان پس از داعش رخ خواهد داد. این در حالی است که در اقلیم (کردستان) که به صورت داوطلبانه تشکیل شده، وضعیت اینچنین نیست.

مردم کرد با پیروزی در همه پرسی تعیین کننده استقلال مصمم هستند تا به حقوق خود دست پیدا کنند و خود را به عنوان ستون های آزادی ثابت - علیه تروریسم - در منطقه ای به شدت دارای مشکل ثابت کرده اند.

هدف ما در دستیابی به کشور کرد، انکارناپذیر و جدی است. ما کردها از دوران باستان تاکنون به همراه مسیحیان، ایزدی ها، ترکمن ها و اقلیت های دیگر ساکنان بومی سرزمین هایمان بوده ایم.

کردها فرهنگ، زبان و حتی بسیاری از سنتهای مذهبی پیش از اسلام خود را دارند. به ویژه اینکه، چندین کشور عربی کوچک در منطقه وجود دارند که نتوانسته اند ملزومات مورد نیاز برای تشکیل کشورهای مستقل را فراهم نمایند و مردمانی در آنجا زندگی می کنند که از مردم کشورهایی همسایه آنها که به دلیل مسائل سیاسی تشکیل شده اند، قابل تشخیص نیستند. با این وجود، کردها با وجود جمعیتی 35 میلیونی بزرگترین مردم بدون کشور در این سیاره هستند.

توجیه های ذهنی ما با این واقعیت آغاز می شود که هنوز علی رغم 25 سال خودمختاری از بغداد، ما هنوز مورد استفاده قرار گرفته و با ما بدرفتاری می شود. کیفیت زندگی و ثبات اقتصادی ما زیر یوغ دولت مرکزی و شکست خورده و تحت نفوذ خارجی قرار دارد.

دولت مرکزی بطور مداوم سهم قانونی ما را از بودجه سلب می کند و تقریبا هیچ سهمی از کمک های دریافت شده نظامی و مالی بین المللی را در اختیار ما قرار نمی دهند.

به دلیل اینکه تحت ظلم بغداد هستیم نمی توانیم کنترلی بر پست های مهم سیاسی، از روابط خارجه گرفته تا سیاست مالی را در اختیار داشته باشیم و از نفوذ بیشتر برای شکست تروریسم و آزاد کردن توان اقتصادی خود محروممان کرده اند.

اقدامات تلافی جویانه بغداد پس از همه پرسی، از جمله حمله به سرزمین ما، سلب پست های ما، توقف انتقال های مالی و تلاش برای بستن حریم هوایی و مرزها، بازگشتی به دوران صدام حسین بوده و نشان داد که عراق از زمان سقوط صدام در سال 2003 تاکنون هیچ پیشرفتی نداشته است.

تاریخچه ای طولانی و کم روایت شده از قتل عام و سرکوب کردها وجود دارد. صدام عملیات پاکسازی قومی را سازماندهی کرد که باعث کوچ اجباری و کشتار بیش از 180000 نفر بیگناه شد. حتی امروزه، بسیاری از اقلیت های مذهبی، قومی، سیاسی و جنسی تمامی گروهها به دنبال سرپناهی هستند تا از سرکوب بی سابقه نیروهای امنیتی بغداد و در عین حال شبه نظامیان اسلامی خود را حفظ کنند.

به احتمال زیاد هر آنچه که پس از داعش رخ می دهد به هان اندازه که برای کردها بد خواهد بود برای کسانی که به ما پناه آورده اند نیز بد و بدتر خواهد بود.

به همین دلیل است که 92.7% درصد از ساکنان اقلیم کردستان در همه پرسی استقلال رای «بله» دادند. و با توجه به رفتار های منطقه ای علیه مردان، زنان و حتی کودکان با اصلیت کرد، این وضعیت نباید کسی را متعجب کند.

پس از سرنگونی صدام در سال 2003، اقلیم کردستان تلاش کرد تا هر چه زودتر آینده خود به عنوان بخشی خودمختار از یک عراق متحد، را تثبیت کند.

همه ما با هم به خواسته آمریکا برای دادن بهترین شانس ممکن برای این «عراق جدید» رای دادیم.

در کل جنگ عراق حتی یک سرباز آمریکائی در اقلیم کردستان کشته نشد.

با وجود پناه دادن بیش از 2 میلیون (جمعیتی بیشتر از تعداد آوارگان هر کشور در اتحادیه اروپا یا هر کشور عربی)، ما یک دستگاه امنیتی بسیار کارآمد داریم.

اقلیم ما یک خط مقدم 600 مایلی در مقابل داعش داشت، با این وجود هیچ حمله تروریستی یا آدم ربایی مهمی در دهه گذشته رخ نداد. در حالی که جنگ شدیدی در بغداد و موصل درگرفت، ما از میلیون ها آواره استقبال کردیم که با کاهش خطر داعش در حال برگشت به مناطق خود هستند.

پیشرفت ما نتیجه زحمتهایمان است و نه شانسی است و نه تصادفی. ما به جذب سرمایه گذاری های خصوصی جهانی و تجارت های کوچکی که اقلیم کردستان را مکانی امن می دانند افتخار می کنیم. برخی معتقدند که شرایط در اینجا هنوز برای استقلال فراهم نیست، اما بسیاری از کشورهای موفق از وضعیت بسیار بدتری شروع کرده اند. ما از افرادی که هنوز از این مسئله اطمینان ندارند، دعوت می کنیم که به عنوان مهمان من به اینجا بیایند تا خود ببینند و مشاهده کنند زمانی که جامعه ای در مقابل تاثیرات افراط گرایی بایستد و پذیرای رویکردهای باشند، عراق به چه شیوه ای خواهد بود.

ما کردها آمریکا را دوست داریم. ما فلسفه ای که امریکا را به بزرگترین ملت جهان تبدیل کرده و حمایت این ملت را تحسین می کنیم. ما داستان شما را می دانیم: شما در برابر سلطه بیگانه مقاومت کردید، مردم خود را متحد کردید و مدلی برای یک جمهوری واقها آزاد و ثروتمند ارائه دادید.

ما به غرب نگاه می کنیم و آماده ایم هر آنچه را که شما دارید، بسازیم. دلایل ما برای استقلال همتای دلایل شما در سال 1776 است. و با دیدن بیان نامه های استقلال مانند برگزیت در اروپا، تنها به دنبال دستیابی به آن چه هستیم که جوامع غربی برای خانواده های خود و نسل های اینده می خواهند.

مقامات ایالات متحده و کشورهای دیگر ادعا می کنند که رفراندوم ما در «زمان نامناسبی» صورت گرفته است و این که رأی گیری ما را از تمرکز بر شکست داعش منحرف کند. با این وجود، در حال حاضر داعش تنها در منطقه بسیار کوچکی از مرز ما قرار دارد و و این منطقه در روزهای اخیر پاکسازی شده است. نیروهای عراقی حتی قبل از این که جنگ علیه داعش به پایان برسد، آتش سلاح های خود را علیه ما گشودند. انحراف واقعی این است.

دیگران معتقدند که رفراندوم فاقد «مشروعیت بین المللی» است. از منشور سازمان ملل متحد گرفته تا کنوانسیون مونته ویدئو، اسنادی که بستر قوانین بین المللی را تشکیل می دهند صراحتا اعلام می کنند که مردم ما حق خودمختاری دارند. این توافق ها اشاره ای به این مسئله نمی کنند که اگر قدرت های دور احساس کنند که زمان آن برای انها مناسب نیست، ممکن است یک ملت از حقوق اولیه خود محروم شود.

آیا حمایت غرب از کردها با مبارزه علیه داعش اغاز شد و به محض اینکه ما خواستار حقوق خود شدیم پایان یافت؟ آیا آمریکا واقعا سکوت را با مواجهه با فشار نیروهای عراق و عوامل ترور انتخاب می کند؟

سال ها است که برخی از شدیدترین درگیری های جهان را علیه تروریسم تحمل کرده ایم و در این تلاش هزینه گزافی پرداخته ایم. ما نمی توانیم و نباید از ما بخواهند که زمین های کردی را که به بهای خون کردها آزاد شده اند به دولت بی ثبات عرب بدهیم. دلار و سلاح آمریکایی بیشتر نتوانست مانع از تسلیم شدن ارتش عراق ضعیف و تحت تاثیر بیگانگان عراق در مقابل مشتی کامیون داعش شود. اگر داعش نمی توانست به تسلیحات نظامی آمریکا دست یابد،سربازان و زنان شجاع کمتری را از دست می دادیم.

ما نمی توانیم قمار بر سر آینده کودکان و امنیت خودمان را با توهم خطرناک عراقی متحد بپذیریم و این کار را نخواهیم کرد. هیچ تعداد از نیروهای آمریکایی و هیچ میزان از دلارهای مالیاتی شما هرگز نمی تواند رویای عراقی آرام را به واقعیت مبدل کند. این تنها اقلیم کردستان است که ثابت کرده شریکی پایدار برای صلح است. به عنوان معاون فرمانده نیروهای کرد و کسی که زخم هایش سند مبارزه علیه استبداد است، می گویم که افراد کمی می توانند با قاطعیت من این مسئله را تایید کنند.

آینده و سرنوشت منطقه کردستان و آنچه از عراق باقی می ماند، روز به روز از هم دورتر می شود. هیچ کدام از بازیگران منطقه مانند ایران و ترکیه و منافع جهانی، سرنوشت ما را تعیین نخواهند کرد.

سرنوشت در دستان ماست، تنها در دستان ما. زمان آن رسیده که دنیا این را بپذیرد. زمان آن فرا رسیده است که مردم کرد رسما به استقبال آینده روشن و مستقلی بروند که در پیش روی ماست.

منبع: سی ان ان

*کوسرت رسول علی معاون رئیس اقلیم کردستان عراق و معاون دبیر کل حزب اتحادیه میهنی کردستان است. وی همچنین یکی از اعضای کلیدی هیأت همه پرسی کردستان بوده است.