کردپرس-تصویری که مشاهده میکنید نه شاعر است ونه ادیب و نه شخصیت علمی ونه شیخ و صوفی بلکه اویک روستایی ساده زیستیست که شاید از دائره جفرافیایی روستاهای اطرافش فراتر نرفته باشد او هنرمندی کهنسال است هنرمندی که سخاوت و گشاده رویی و بزرگ منشی وشیرین زبانی و رک گویی ازخصایص بارز او بود او یادگاری از نسلهای کهن منطقه موکریان مهاباد بود ساکن کوهستان و شغل اصلیش خدمت به همه مردم باهر شکل و نشانه ای بود در مورد سکونتش در دره "سوران" گفته میشود در عنفوان جوانی با بضاعتی اندک بر سر راه مهاباد سردشت آلونکی بنا کرده بود که برحسب اتفاق روزی یکی از اربابان منیع الطبع منطقه گزارش به خانه کاک حسن گزو می افتد و انتظار پذیرایی اربابانه دارد و کاک حسن با تنها دارایی خود که یک مرغ بود از ارباب پذیرایی میکند و پس از صرف غذا که متوجه اقدام سخاوتمندانه کاک حسن شد اوهم سخاوتمندانه بخش بزرگی از زمینهای مزروعی و مرتع خود را به او اهدا کرد وبدین طریق کاک حسن در دره سوران در نزدیکی روستای آمید دارای پایگاهی مردمداری گردید که در طول بیش از 80 سال این خاندان بر مرام اولیه کاک حسن روزگار سپری کردند تا رونق نخستین که ریشه در روح سخاوتمندی کاک حسن گزوی گمنام بود ادامه پیدا کند
سیمای سوخته و چروکهای عمیق چهره اش نشانی از رنجهای فراوان 94سال عمر سخاوتمندانه ایشان داشت گزو که به زبان شیوای کردی بمعنی شیرین میباشد نامی آشنا برای مردان دهه های گذشته میباشد او در سخاوت و مردانگی و شیرین سخنی و گشاده رویی چهره بی نظیری بود بیان و گفتار و رفتارش همگی حاوی کلمات بکر و دست نخورده زبان کردی بود او هنوز طوایف مهاباد واطرافش را با اسامی 70سال پیش نام میبرد که هرکدام دارای تاریخی شنیدنی میباشد
بزمهای شیرین او با همقطارانش شنیدنی بود دست نخورده ترین پند و اندرزها و ضرب المثلهای قدیمی درسینه او نهفته بود حافظه بسیار قوی اش خاطرات دوران جنگ جهانی و هجرت شهرها به روستاها را به بهترین صورت ممکن نقل میکرد او نمونه و یادگاری از دوران نسلهای جوانمردی و فتوت وغیرت مردان کوه نشین کردستان بود پس از فوت یار دیرینش مرحوم گل آقای کانی میران اوبسیار دلتنگی میکرد و میگفت منطقه از خیر و برکت خالی میشود! فوت پسر بزرگ کاک حسن بر اثر سانحه تصادف تراکتور در سال گذشته اورا غمگین کرد وبیشترین افسوسش این بود که میگفت عباس میتوانست چراغ خانه سخاوتمندی مرا در منطقه روشن نگه دارد دل پاک و بی ریایش به شیوه ای شهودی رسیده بود در آخرین دیداری که در چند روز قبل به اتفاق ماموستا دکترنقیبی اورا در منزلش در روستای آمید ملاقات کردم خبر از رفتنش را چند بار تکرار کرد و مدام با همان نشاط همیشگی میگفت دیدار آخرمان است پس از من فرزندان و نوادگان و خاندانم را ترک نکنید تا آنها هم مکلف شوندبر مرام ومسیر پدر بزرگشان گام بردارند درست است که چهره های ماندگار تنها به شخصیتهای علمی اتلاق میشود ولی چهره هایی که خوددحامل و ناقل فرهنگ و فولکوریک و آداب و رسوم و سخاوت و مردانگی قومی پر افتخار میباشد کاک حسن گزو وسفره گسترده اش در کلبه محقر و بی ریایش نمونه کاملی از روحیه میهمان نوازی کردها بود که تکرار آنها میتواند روحیه سنتی سخاوت مندی و دوست داشتنی کردها را دست بدست تا ابدیت همراهی کند و این رویه در اذهان منطقه ای ماندگار شود
حسن ابراهیمی معروف به حسن گزو با 94 سال سن با دلی پاک وبی آلایش و سخی با دنیای پرمکر و نیرنگ و نامرادی در چهارم آذر ماه 96 زندگی را بدرود گفت ولی یاد و نام وخاطره او در ادبیات فولکوریک منطقه مکریان و خصوصا منطقه منگوران مهاباد ماندنی خواهد بود روحش شاد و راه پارسایی اش بی رهرو مباد

محمد هادی فر