در روزهای اخیر مردم روستای سعید آباد از خبرنگار کردپارس درخواست کردند از این روستا بازدید کند و مشکلات مردم را انعکاس دهد. در اولین مشاهده متوجه شدیم فاصله 1800 متری این روستا تا شهر دهگلان هنوز آسفالت نشده است. ما هم به اندازه شما تعجب کردیم؛ ولی مسئولان زبان توجیه‎شان همچنان برا است. جاده‌ای پر از دست انداز و شن و سنگ. 1800 متری که طی کردن آن به اندازه 10 کیلومتر طول می‎کشد و در بسیاری مواقع هم دسترسی آن به اطراف قطع می‏شود. کار تا جایی بیخ پیدا کرده است که مردم اکثرا کشاورز این روستا با وجود نیاز شدید به بارش نزولات آسمانی، دست به دعا هستند که برف و باران نبارد مبادا مسیر کوتاه شان به شهر مسدود شود. البته این تنها یکی از هزاران مشکل مردم این روستا است.
به علت نزدیکی زیاد این روستا به شهر، انتظار دیدن روستایی آباد و بهره‏مند، بعید به نظر نمی رسد اما وارد روستا که می شویم وضعیت اسفناک آن بی شباهت به دور افتاده‎ترین روستاها نیست.
در ابتدا برای اطلاع از چند و چون مشکلات این روستا پای صحبت‎های امام جمعه می نشینیم. ماموستا «اسعد سعیدی» اهل همین روستاست و می‎گوید: «بنده در شهر دهگلان ساکن هستم اما چون زادگاهم روستای سعیدآباد هست هر جمعه برای ادای نماز جمعه به این روستا می آیم.»
ماموستا عمده مشکل این روستا را نبود جاده مناسب عنوان می کند و می گوید: «سال‎هاست که مردم مسیر روستا به شهر را پیاده طی می کنند اما این مسیر برای دانش آموزان به ویژه دانش آموزان دختر و سالمندان بسیار سخت است به طوری که تعدادی از دانش آموزان قید درس خواندن را می‎زنند. آن گونه که بنده اطلاع دارم دهیار و شورا جهت حل این مشکل بارها به مسئولین مراجعه کرده اند اما همان گونه که می بینید اتفاقی نیفتاده است.»
راننده‎ها سعید آباد را دوست ندارند
شاید شما هم جزو کسانی باشید که بگویید: «1800 متر که مسافتی نیست. سوار یک خودرو می‎شوی و تمام» جواب سوالتان از زبان امام جمعه این است:«از آنجا که وضعیت جاده بسیار نامناسب است هیچ راننده ماشینی حاضر نمی شود که روزی 20 بار در این جاده رفت و آمد کند چون در واقع تمام جلوبندی ماشین از بین خواهد رفت.»
ماموستا مشکل دیگر روستا را عدم اجرای طرح فاضلاب و طرح هادی در روستا می داند و می گوید: «البته بنده در عدم اجرای طرح فاضلاب کم کاری را از طرف خود مردم می دانم، چون اهالی روستا باید 20 درصد از هزینه اجرای این طرح را تامین کنند تا این طرح بتواند اجرا شود که متاسفانه همکاری نمی‎کنند.»
ماموستا سعیدی یکی از دیگر از کارهای انجام شده توسط مردم روستا را کاشت 300 اصله نهال در این روستا اعلام می‏کند و می‎گوید: «با کسب مجوز از منابع طبیعی شهرستان 300 اصله نهال در روستا کاشت کردیم و با همکاری و خودیاری مردم، فنس کشی آن به طور کامل اجرا شد هرچند اداره آب و فاضلاب روستایی علیرغم کسب مجوزات لازم از منابع طبیعی، 6 ماه است که اجازه آبیاری به این نهال‎ها را به ما نداده است.مردم این روستا تا جایی که وسع مالیشان اجازه می داد در این راه، همکاری کرده اند اما مابقی را نیازمند دلسوزی و پیگیری مسئولین هستیم.»
پای درددل یکی از اهالی این روستا می نشینیم او که دل پری از مسئولین دارد از مشکلات تردد به شهر می گوید: «اگر کسی ماشین شخصی نداشته باشد باید این 1800 متر را در گرمای تابستان و سرمای زمستان هر روز پیاده بیاید و برود چرا که هزینه گرفتن آژانس به علت نامناسب بودن جاده بالاست و ما از عهده آن بر نمی آییم.»
یکی دیگر از اهالی روستا که از وضعیت ارایه خدمات اداره آب و فاضلاب روستایی به شدت گله‎مند بود،می‎گوید:«مدتهاست که هیچ پولی بابت آب مصرفی به این اداره پرداخت نکردهام، چرا که آنها کوچکترین خدماتی به ما ارایه نمی‎دهند پس من بابت چه چیزی باید به آنها پول بدهم.»
او در ادامه به وضعیت نامناسب و غیر بهداشتی آب شرب این روستا اشاره می کند و می‎گوید: «مدتی پیش با مشکل گرفتگی لوله های آب شرب روستا مواجه بودیم که متوجه شدیم به خاطر وجود چند پرنده ی مرده در لوله های آب بوده است و ما نیز از این آب می نوشیدیم.»
آب شرب غیر بهداشتی
جمیل مبارکی، عضو شورای روستا نیز می گوید: «لوله‎های آب این روستا مربوط به 42 سال پیش است که همگی کاملا فرسوده و زنگ زده است. علت غیر بهداشتی بودن آب آشامیدنی این روستا و پیدا شدن پرنده مرده در لوله های آب را از دهیار روستای سعیدآباد جویا می شویم. خوشبختانه روستای ما از نظر تامین آب، مشکلی ندارد اما از نظر بهداشتی دچار مشکل هستیم.»
وی در ادامه می گوید: «منبع چاه آب روستا فاقد درپوش است و به همین خاطر هر نوع گرد و خاک و آشغالی وارد این منبع می‎شود 3سال است برای پیگیری این موضوع به اداره آب و فاضلاب روستایی مراجعه کرده ایم اما هر بار با این جواب رئیس اداره آب و فاضلاب روستایی مواجه شده ایم که، درپوش را از قروه سفارش داده ایم و به زودی آن را نصب می کنیم.»
امیر سعیدی، دهیار روستا با گله مندی از بی تفاوتی رییس اداره آب نسبت به این مسئله می گوید: «نمی‎دانم یک سرپوش، 3 سال نزد رییس اداره چه می کند و چرا حل مشکل به این کوچکی تا این حد برایشان مشکل است. ما مجبور شده ایم که با گونی و نایلون روی منبع را بپوشانیم که تا حد امکان از ورود آشغال و گرد و خاک به آب شرب جلوگیری کنیم.
مدرسه فرسوده
تنها مدرسه روستای سعیدآباد در بخش انتهایی روستا قرار دارد. مدرسه‎ای فرسوده که قدمت آن به پیش از انقلاب بر می‎گردد. نمای آن با آن نرده‎های زمخت بر روی پنجره کلاس‎ها و در و دیوارهای رنگ و رو رفته، هیچ تناسبی با روحیات لطیف کودکانه ندارد. عمده مشکل این مدرسه را از زبان یکی از اهالی روستا می شنویم.
او می گوید: تنها مدرسه این روستا، سرویس بهداشتی ندارد و بچه‎های ما مجبورند که برای انجام کار، یا به خانه های خود بروند یا به مسجد روستا.
او با انتقاد از اداره آموزش و پرورش می گوید: بچه های ما ابتدایی هستند و بسیار کوچکند و نبود سرویس بهداشتی در مدرسه واقعا برایشان مشکل است.
عضو شورای روستا نیز در تکمیل صحبت های وی می گوید: «این مدرسه به شدت فرسوده است و مردم روستا همه با همکاری هم شروع به مرمت آن کردیم.
مبارکی ادامه می‎دهد: «کسانی که تخصصی داشتند مثل جوشکاری یا نقاشی یا بنایی، با مهارت خود و کسانی هم که تخصصی نداشتند با پول، برای مرمت ساختمان مدرسه کمک کردند.»
دهیار روستا می‎گوید: «ما بارها برای پیگیری موضوع سرویس بهداشتی مدرسه به اداره آموزش و پرورش مراجعه کرده ایم اما بی نتیجه بوده است.روستای سعیدآباد در حدود 9 دانش آموز در مقطع ابتدایی و 15 دانش آموز در مقطع متوسطه داریم که اکثر آنها پسر هستند.»
وی در پاسخ به این سوال که آیا تعداد دانش آموزان این روستا در مقایسه با 300 نفر جمعیت آن؛ کم به نظر نمی رسد، می‏گوید: «بیشتر دانش آموزان به ویژه دختران، پس از رسیدن به مقطع متوسطه به علت عدم بضاعت مالی و مشکل جاده روستایی و عدم توانایی برای گرفتن سرویس مدرسه ترک تحصیل می کنند.»
نظر شما