به گزارش خبرنگار اعزامی کُردپرس به شهر عفرین، ارتش ترکیه در حال تنگ تر کردن محاصره خود در اطراف مرکز عفرین است.

بنا به مشاهدات میدانی خبرنگار حوزه جنگ کُردپرس، ارتش ترکیه و شبه نظامیان از شرق کانتون عفرین و "محور شرا" نزدیک به ۱۵ کیلومتر با شهر عفرین و از جنوب و محور جندرس ۲۲ کیلومتر، از شمال و محور بلبل ۲۳ کیلومتر و از غرب و محور راجو ۲۰ کیلومتر با مرکز عفرین فاصله دارند. باید گفت جنگ نابرابری بین نیروهای کُرد و ارتش ترکیه در جریان است ولی با وصف آن، کُردها ۴۸ روز است که دومین ارتش ناتو را با سبک ترین سلاح ها متوقف کرده اند.

اما آیا این پایان توسعه طلبی ترکیه خواهد بود و مقاومت کُردها جواب می دهد و یا ترکیه مانند جرابلوس و اعزاز و مارع و باب موفق به تصرف کانتون عفرین و الحاق آن به خود خواهد شد؟ برای پی بردن‌ به این‌ موضوع لازم است چند سناریو را دنبال کنیم تا گمانه زنی هایمان به واقعیت نزدیک شود.

در یک‌ طرف دولت روسیه است که حمله به عفرین با چراغ سبز او آغاز شد و ترکیه بنا به معامله ای که با این کشور کرد، اجازه حمله نظامی را دریافت کرد. در سوی دیگر دولت مرکزی سوریه قرار دارد که مخالف اشغالگری ترکیه است و برای نشان دادن مخالفت خود، به گسیل نیروهای مردمی وفادار به خود به عفرین اقدام نمود. در این بین روسیه مخالف این‌ موضوع بود، لذا دمشق به ناچار نیروهای غیر رسمی خود را با سلاح های سبک به عفرین فرستاد. در سوی دیگر ایران قرار دارد. درست است ایران یکی از اعضای نشست آستانه است اما مخالف اشغالگری ترکیه است و بارها مسئولان جمهوری اسلامی به شکل های مختلف آن‌ را بر زبان آورده اند و بنا به گفته یکی از منابع کُردپرس، این احتمال می رود که رفتن نیروهای وفادار به دولت مرکزی سوریه به عفرین با چراغ سبز ایران انجام‌ شده باشد.

در سوی دیگر میدان ،آمریکا قرار دارد که در میان‌ معادله دو مجهولی کُرد-ترک قرار گرفته است. آمریکا از طرفی یک‌ دولت رسمی را در برابر خود می بیند که متحدش در ناتو است و از سمت دیگر متحد زمینی خود در سوریه را پیش رو دارد. اِنجی مصطفی تحلیلگر ارشد مرکز پژوهش های دیپلماتیک و استراتژیک عفرین در این‌ باره به کُردپرس گفت: آمریکا یا باید ترکیه را بپذیرد و از کُردها دست بکشد و یا باید در مقطع کنونی کُردها را به عنوان متحد نزدیکتر یاری کند. روش سوم که حالت بلاتکلیفی است جواب نمی دهد و بالاخره آمریکا ناچار است یک طرف معادله را انتخاب نماید.

اما این اتفاقات سیاسی مربوط به بازی و باید و نبایدهای سیاسی است و در عمل موضوع به صورت دیگری پیش می رود و ارتش ترکیه رفته رفته به محاصره شهر عفرین و پایان دادن به حاکمیت کُردها نزدیک می شود. در این موقعیت سه حالت وجود دارد که می تواند محتمل باشد:

-یکم، مقاومت طولانی مدت تر و دخالت کشورهای تاثیرگذار در مسائل جهانی در قبال عفرین و پایان دادن به جنگ. در این‌ حالت احتمالا ترکیه حملاتش را متوقف می کند اما این که از زمین‌های تصرف شده بیرون برود و یا توافقی در این‌ باره انجام‌ دهد، بعید به نظر می رسد.

-دوم، دخالت نظامی دولت مرکزی سوریه و بستن آسمان سوریه بر روی هواپیماهای ترکیه و همچنین تلاش نظامی برای بیرون راندن ارتش ترکیه و شبه نظامیان تندروی وابسته به این کشور. این موضوع هم خود با مشکلات فراوانی روبرو است چرا که هم وجود روسیه و هم‌ هزینه بردار بودن یک‌ جنگ تازه برای دولت مرکزی، اماها و چراها را بیشتر می کند و در حال حاضر دولت اسد توانایی رویارویی با یک‌ کشور قدرتمند را ندارد.

-سوم، اجرای پلان B توسط کُردها و ایجاد جبهه های جدید علیه ترکیه در مناطق جرابلس و باب و تاثیرگذاری بر روند جنگ و کم کردن‌ فشارها بر عفرین. پیشتر مسئولان‌ سیاسی و نظامی کُرد هشدار داده بودند که در صورت ادامه حملات ترکیه به عفرین،جنگ با داعش در دیرالزور را مسکوت می گذارند و به عفرین خواهند رفت. همچنین بنا به اظهارات مقامات آمریکایی و گلایه آن‌ها در اقدام نظامی ترکیه در عفرین، کُردها جنگ با داعش را در دیرالزور تعطیل کرده اند و به سمت جبهه های عفرین رفته اند. در همین‌ رابطه الهام احمد رییس مشترک مجلس سوریه دموکراتیک‌ در گفت و گویی که با خبرنگار اعزامی کُردپرس به عفرین داشت، اعلام کرده بود که در صورت نیاز، نیروهای ارتش سوریه دموکراتیک‌ به مناطق جنگی گسیل می شوند.

آنچه که از تحولات مشاهده می شود، بخشی از سربازان تحت فرمان مدیریت کُردستان سوریه به عفرین اعزام‌ شده اند و در صورتی که شرایط جنگ عفرین به سود ترکیه پیش برود، این‌ احتمال که کُردها حملات تلافی جویانه از سمت جرابلس را آغاز کنند، قوی است. نیروهای ارتش سوریه دموکراتیک‌ با توجه به سلاح هایی که آمریکا برای جنگ با داعش در اختیار آن ها گذاشته و با بهره گیری از ارتشی ۵۷ هزار نفری می توانند در منطقه جرابلس و باب چالشی جدی برای ترکیه ایجاد نمایند و شدت حملات ترکیه به عفرین را کاهش دهند و به قول خودشان ویتنام دیگری خلق کنند.