به گزارش خبرنگار میدانی کُردپرس مستقر در عفرین، نیروهای کُرد با استفاده از تاکتیک جنگ پارتیزانی موفق شده اند 47 روز ارتش ترکیه و گروه های افراطی سوری وابسته به این کشور را زمین گیر کنند. نفوذ در عمق ۵ کیلومتری آن هم ظرف این مدت با حجم آتش و برتری نفرات ، نمی تواند مطلوب ترکیه باشد اما به هر حال موجب ایجاد کمربندی پیوسته در اطراف کانتون عفرین شده است. بخشی از مقاومت نیروهای کُرد به دلیل شرایط کوهستانی است و بخش اعظم آن به دلیل استتار در پناهگاه های بتنی ساخته شده در زیر زمین است که شرایط دفاع و حمله را برای کُردها فراهم می کند. تاریخچه این سازه های بتنی زیرزمینی، مربوط به آغاز جنگ سوریه و کنترل این‌ منطقه توسط یگان های مدافع خلق است. گویا مسئولان نظامی کُرد پیش بینی چنین‌روزی را کرده بودند و از همان ابتدا ایجاد این استحکامات زمینی را در دستور کار خود قرار داده بودند. اما در طرف ترکیه به دلیل بمباران شدید امان از نیروهای کُرد گرفته شده و جنگ را برای آنها سخت نموده است. بیشتر تلاش نیروهای کُرد استفاده از پاتک های شبانه و عملیات های غافلگیرانه و پیش دستانه است.

این یک‌ طرف ماجرای جنگ عفرین است و در صورتی که ارتش ترکیه بتواند از سنگرهای اولیه کُردها عبور کند، احتمالا معادله جنگ تغییر خواهد کرد. کُردها اگر اجازه دهند ارتش ترکیه و گروه های سوری به دشت ها برسند، کار برایشان‌ سخت می شود. تمام موفقیت کُردها این است که در تپه ها ستون های آن ها را در هم‌ می شکنند. کشیده شدن جنگ به دشت عفرین به صلاح کُردها نیست، هر چند که جنگ را فرسایشی می کند اما احتمال شکست را افزایش می دهد.

در سوی دیگر با وصف آن که کُردها روسیه را به خیانت در قبال تعهداتش به آنها متهم می کنند، اما روسیه واکنشی نشان نمی دهد و تقصیر را به گردن آمریکا می اندازد که ترکیه را عصبی کرده است. تا این لحظه روسیه بازی مورد نظر خود را پیاده کرده و با آچمز کردن کُردها و چراغ سبز به ترکیه، هجمه قدرت گیری کُردها در شرق فرات را به چالش کشیده تا به آنها بگوید،حاکم بلامنازع سوریه یا دست کم مرکز و غرب سوریه او است. واقعیت این است که منافع روسیه باید تامین شود. بخشی از این‌ منافع خارج از سرزمین سوریه و راهبردی است مانند خط انتقال گاز مورد توافق دولت روسیه و دولت ترکیه و همچنین واردات میوه و سبزیجات از ترکیه به روسیه که حجم عظیمی دارد و بخش دیگر تامین امنیت‌ راهبردی منافع سیاسی و نظامی روسیه در سوریه است که باید توسط کُردها تضمین‌ می شد که نشد.

روسیه از عبور کُردها از شرق فرات به سمت غرب فرات و کنترل دو شهر استراتژیک "منبج"و "طبقا"بسیار خشمگین است. سد فرات واقع در طبقا، دومین سد بزرگ‌ خاورمیانه است. همچنین دو فرودگاه نظامی طبقا و منبج از لحاظ ژئو استراتژیک نقش مهمی در حراست آسمانی سوریه می توانست ایفا کند که کُردها برخلاف توافقات با روسیه، به کمک آمریکا به آن ها مسلط شدند. در همین‌حال روسیه از کنترل بزرگترین میدان‌ نفتی و گازی سوریه در دیرالزور توسط کُردها با حمایت آمریکا، خنجر دیگری بر پشت خود احساس می کند و (نبرد عفرین) را تنها انتقامی کوچک از کُردها می داند.

اما این‌ یک‌ بخش قضیه است و بخش دیگر قضیه مدیریت و هدایت روسیه در موضوع عفرین است. روس ها می دانستند دیر یا زود کُردها برای از دست ندادن موقعیت عفرین دست یاری به سوی آنها دراز می کنند، لذا ابتدا با موافقت با حضور نیروهای مردمی وابسته به دولت سوریه به عفرین موافقت کردند تا مرحله دوم خواسته های خود را عملی کنند. گویا مرحله دوم معامله بسیار پیچیده تر و کُردها را در آزمون سختی قرار می دهد. کُردها برای از دست ندادن عفرین ناچار به پذیرش برخی خواسته های روسیه و دولت مرکزی هستند، که بخشی از آن‌ در واگذاری تعدادی از نقاط حلب به دولت مرکزی اجرایی شد.

گام‌ دوم خواسته های روسیه احتمالا به واگذاری برخی نقاط دیگر مربوط می شود و گمان آن می رود در چند روز آینده شاهد تحولات مهمی در این زمینه خواهیم بود. اما در این سوی بازی، ترکیه از همه این اقدامات خبر دارد و همه تلاش خود را می کند تا قبل از اجرایی شدن توافق بین کُردها، روسیه و دولت مرکزی سوریه، بتواند مناطق بیشتری را تصرف کند تا در آینده از آن‌ به عنوان‌ برگ برنده استفاده نماید.