به نظر می رسد که منطق برگزاری انتخابات زودهنگام در ترکیه روشن است: این کشور سرمایه گذاری زیادی روی کمپین نظامی ترکیه علیه نیروهای کرد سوریه یا ypg در سوری و این اقبال عمومی که جنگ گسترده تر علیه حزب کارگران کردستان ترکیه به خوبی پیش می رود کرده است. مشاجرات اخیر ترکیه با همپیمانان غربی آن بویژه آمریکا نیز تاثیر خوبی در داخل داشته است.

برگزاری انتخابات همچنین این خطر را که بی ثباتی اقتصادی ممکن است مقبولیت دولت را تحت تاثیر قرار دهد کمتر می کند. رشد قدرتمند اقتصادی در سال گذشته با افزایش نرخ تورم و مطرح شدن سوال هایی مهم درباره ثبات مالی ترکیه همراه بوده است. معلوم نیست چه قدر فشارهای سیاسی و اقدامات تشویقی که دولت برای بالا نگاه داشتن رشد اقتصادی به کار برده همچنان تاثیرگذار باشد. به نظر نمی رسد انتقادهای اخیر اردوغان علیه بازارهای مالی بین المللی و اظهاراتش در حمایت از بازگشت به استاندارد طلایی ساختارهای اقتصادی را که باعث نگرانی شرکت های رده بندی اقتصادی شده تغییر دهد.

اما اگر ترکیه یک حکومت سلطه گراست، چرا این محاسبات سیاسی اهمیت دارد؟

بخشی از پاسخ به این سوال به علوم سیاسی ارتباط دارد که روی سلطه گرایی انتخابات تمرکز دارد و تلاش می کند حکومتداری را در کشورهایی که قدرت سیاسی بدون رقیب است اما وجهه انتخابات چندحزبی در آن حفظ می شود، مورد تحقیق قرار دهد. انتخابات برگزار شده اخیر در روسیه و مصر از این نوع سیستم هستند. این انتخابات برای نشان دادن حمایت عموم از دیکتاتوری تثبیت شده برگزار می شود.

با این حال، در ترکیه چیز پیچیده تری می گذرد. نتیجه نهایی انتخابات از پیش تعیین نشده است اما هزینه های تقلب مشهود و گسترده در انتخابات بسیار بالاتر است و نتیجه انتخابات ساختگی مانند مصر در ترکیه غیرسازنده خواهد بود.

دو دلیل مهم برای این وجود دارد:

حمایت ترکها از دموکراسی

اولا، اجماع ملی گسترده در ترکیه وجود دارد که می گوید دولت باید از طریق انتخابات رقابتی انتحاب شود. بر اساس یک تحقیق که اخیرا صورت گرفته، 86 درصد از شهروندان ترکیه باور دارند که حمایت از ارزش های دموکراتیک برای هر شهروند ترک و ترک بودن اهمیت دارد. حالا این را با روسیه مقایسه کنید که همسویی با حکومت یک رهبر مقتدر در آن شدیدتر است و یا مصر که نطرسنجی ها نشان می دهد که حمایت از دموکراسی ضعیف تر و در حال کاهش است.

ترکیه هیچ وقت کاملا دموکراتیک نبوده و همچنان از سطح دموکراتیک بودن آن کاسته می شود. اما یک توافق سیاسی گسترده وجود دارد که ترکیه باید دارای دموکراسی باشد. آیا اردوغان می تواند از طریق تقلب وقیح در انتخابات حکمران شود؟ بله به احتمال زیاد وی خواهد توانست. حکم وی در نهادهای اصلی چنان پررنگ است که نمی توان تصور کرد در این مقطع دادگاه ها، ارتش و یا هر کس دیگری بتواند در مقابل نتیجه انتخابات در برابر اردوغان بایستد. اما انجام چنین کاری هزینه های سرسام آوری به دنبال خواهد داشت.

احزاب سیاسی در این انتخابات

حزب حرکت ملی یا (MHP) از میان احزاب اپوزیسیون ترکیه به نوعی به شریک کوچکتر حزب حاکم عدالت و توسعه یا AKP تبدیل شده است. حزب دموکراتیک خلقها یا HDP که کردها از آن طرفداری می کنند بر اثر سرکوب گسترده به بهانه تلاش ها در راستای مبارزه با ترویسم به شدت محدود شده است. مهم ترین رهبران آن به زندان انداخته شده و به حبس های طولانی مدت محکوم شده اند.

حزب اپوزیسیون اصلی یا حزب جمهوریخواه خلق پایگاه وفادار خود را حفظ کرده است اما از سال 1977 نتوانسته است بیش از 26 درصد آراء ملی را در انتخابات پارلمانی کسب کند. رشد چشم گیر در آراء این حزب در انتخابات زود هنگام امسال قابل تصور نیست.

تک خال انتخابات جدید ترکیه حزب جدا شده از MHP یا «حزب خوب» است که بازتاب های خوبی از مطبوعات غرب داشته اما ممکن است نتواند به خوبی در این انخابات رقابت کند. حتی اگر رقابت خوبی داشته باشد دلیلی وجود ندارد که باور کنیم حزب خوب بر اساس اسمش به قدری رای جمع کند که پایگاه و جایگاه حزب حاکم را بشکند.

اما حداقل در یک سطح امید وجود دارد و احزاب اصلی بر اساس این امید به بازی بر اساس اصول ادامه می دهند و تظاهر می کنند که امکان پایان دادن به حکومت 16 ساله حزب عدالت و توسعه در این انتخابات وجود دارد. با زنده نگاه داشتن این خیال، اردوغان نه تنها مشروعیت خود را به عنوان یک رهبر دموکراتیک حفظ می کند بلکه رضایت اپوزیسیون را نیز به دست می آورد. پیروزی 97 درصدی یا حتی 75 درصدی برای حزب عدالت و توسعه چنان آشکارا نادرست می نماید که تصور دموکراسی رخت برخواهد بست.

اردوغان به پیروزی های چشم گیر و خیره کننده مانند ولادیمیر پوتین و عبدالفتاح سیسی نیاز ندارد. او به کسب اکثریت و رای کافی برای حفط قدرت و به صورت ایده آل، ظاهرا منصفانه است.

رفع حالت اضطراری

انتخابات زودهنگام 2018 در حالت اضطرای که از سال 2016 و به دنبال کودتای نافرجام بر قرار شده برگزار خواهد شد. مانند رفراندوم آوریل 2017، رقبای اپوزیسیون آن احتمالا مورد رعب قرار گیرند و منابع دولتی برای حمایت از حزب حاکم مورد استفاده قرار گرفته و رسانه های طرفدار دولت بر عرصه پوشش رسانه ای غالب خواهند بود.

بی نظمی ها و بی قانوی ها از سر خواهند گذشت. در واقع، قوانین برای کمیته عالی انتخابات ترکیه طوری است که جلوی هر گونه فریبکاری را نخواهد گرفت. قوانینی که اخیرا تصویب شده اند راه را برای قبول کردن برگه های آراء مهر نخورده هموار کرده و به کمیته انتخابات اختیار داده که صندق های رای را جابجا کرده و یا حوزه های انتخاباتی را تغییر دهد. کارکنان کمیسیون انتخابات و نه نمایندگان احزاب اپوزیسیون که عموما طرفدار دولت هستند، بر انتخابات نظارت می کنند.

اردوغان همچنان به عنوان سیاستمداری به شدت پرطرفدار خواهد ماند و اپوزیسیون همچنان متفرق و غیرتاثیرگذار خواهند بود. ممکن است اردوغان نیاز به تقلب در انتخابات 2018 نداشته باشد اما اگر به آن نیاز پیدا کند تقلب خواهد کرد. بطن اقتدارگرایی انتخاباتی این است که باید از کسب پیروزی بدون تقلب انتخاباتی وقیحانه مطمئن شد.

کسب فقط 51 درصد آراء انتخابات، کنترل ارادوغان بر ترکیه را برای ده سال تضمین می کند؛ بیشتر از آن حسن نیت دموکراتیک اردوغان را تحت تاثیر قرار می دهد و کمتر از آن نیز جز انتخاب های وی نیست. حفظ حکومت سلطه گرایانه در حالی که اپوزیسیون بازی تقلب را راه انداخته اند، جوهر بازی انتخاباتی اردوغان است.

منبع: واشنگتن پست

*استادیار تاریخ خاورمیانه در دانشگاه لورانس

ترجمه: خبرگزاری کردپرس- سرویس جهان

کد خبرنگار: 40101