یکی از مسائل مهم منطقه خاورمیانه مسئله کردها و رابطه آنها با غرب بویژه در مسئله دست یابی کردها به کیان مستقل بوده است. برخی کارشناسان با ارجاع به نمونه های تاریخی معتقدند غرب فقط زمانی در کنار کردها می ایستد که آنها را در راستای منافع خود ببیند و به محض رسیدن به منافع بویژه در حوزه جنگ قدرت در خاورمیانه، آنها را تنها می گذارد.

خبرگزاری کردپرس در راستای تبیین این مسئله مهم و با توجه به تکرار تاریخی خیانت غرب به کردها، این مسئله را با کارشناسان اندیشکده های مشهور جهانی و استادان دانشگاه های برجسته جهان مطرح کرده و نظر موافق یا مخالف آنها را پیرامون مسئله استفاده ابزاری غرب از کردها و خیانت به آنها در دوره های مختلف جویا شده است. اکثر قریب به اتفاق آنها مثبت بودن این مسئله را تایید می کنند و معتقدند سیاستمداران کرد و رهبران جریان های سیاسی کردی همواره از این طریق ضربه خورده اند. البته برخی معتقدند در برخی موارد تمرکز بر سود بردن از منافع کوتاه مدت اقتصادی چنین مصیبت هایی را برای کردها به بار آورده است.خبرگزاری کردپرس این بار سراغ دکتر بمو نوری، استاد دانشکده تحصیلات تکمیلی دانشگاه لندن در رشته ارتباطات بین الملل رفته که تبحر زیادی در حوزه مسائل کردی دارد.

دکتر بمو نوری در مصاحبه با کردپرس استفاده ابزاری غرب از کردها را مربوط به بیش از یکصد سال پیش می داند و می گوید: «از نظر تاریخی بخواهیم بررسی کنیم، از زمان اجرای توافق سایکس-پیکو در سال 1916، به کردها به عنوان ابزاری که می تواند علیه اتحاد و ثبات در خاورمیانه مورد استفاده قرار گیرد نگاه شده است. فرانسه و انگلیس این طور به مسئله نگاه می کردند که تا زمانی که کُردها در خاورمیانه وجود دارند تنشی در واکنش به هر گونه اتحاد عربی و اسلامی وجود خواهد داشت. از سوی دیگر، باید به خاطر آورد که از زمانی که ناپلئون بناپارت مصر را در سال 1798 تصرف کرد، فرانسه و انگلیس و دیگر کشورهای اروپایی به بررسی و مطالعه دیگر ملیت ها با هدف استفاده از آنها در مسئله « امنیت ملی» پرداختند.»

وی معتقد است که امضا کنندگان توافق مشهور سایکس-پیکو عمدا به کردها خیانت کرده اند زیرا به گفته وی انگلیس و فرانسه معتقد بودند که کردها نیروی خطرناک برای منافع آنها خواهند بود. دکتر نوری افزود:« بنابر این، وقتی توافق سایکس –پیکو امضا شد هیچ اشتباهی در مورد نقشه ها و نادیده گرفتن هدفمند کردها وجود نداشت زیرا در آن وقت یک اجماع وجود داشت که کردها به صورت بالقوه نیرویی خطرناک هستند. این مسئله به این خاطر بود که صلاح الدین ایوبی، فرمانده مشهور کُرد بواسطه قدرت، توانایی و رهبری اش در اروپا و غرب شناخته شده بود. در سایه همین دانش و اطلاعات از کردها بود که از کردها ترس زیادی داشتند و این عقیده وجود داشت که اتحاد کردها می تواند برای ثبات و امنیت ملی کشورهای اروپایی خطرناک باشد.»

وی به یک نمونه تاریخی دیگر از عدم وفای به عهد غرب به کردها بویژه آمریکا نیز اشاره کرد و گفت:« هنری کیسینجر، وزیر خارجه وقت آمریکا سیاست روشنی در مورد کردها داشت. وی که به صورت مخفیانه از شورش کردها در عراق بین سال های 1974 و 1975 حمایت کرده بود و کمک اسرائیل و شاه ایران نیز به کردهای عراق در آن سالها قابل انکار نبود، برای زیردستان خود روشن ساخته بود که نباید اجازه داد کردها پیروز شوند بلکه باید فقط از آنها به خاطر ارزشی که در راه انداختن دردسر دارند استفاده شود.»

این کارشناس ارشد مسائل کردها معتقد است همه در استفاده ابزاری از کردها متحد بودند به همین دلیل، هیچ کس اجازه نداشت اصل ماجرا را برای کردها روشن سازد اما وقتی شاه ایران و صدام حسین اختلافات خود را کنار گذاشتند و کمک های آمریکا به کردها قطع شد، کردها تازه پی به اصل ماجرا بردند.»

وی در تاکید خود بر استفاده ابزاری آمریکا از کردها افزود: حتی پس از این ماجرا که مقامات بانفوذ سازمان سیا پیش کیسینجر رفتند تا نظر وی را برای کمک به هزاران آواره کرد ( پس از شکست جنبش کردی و سرکوب کردها توسط صدام حسین) جلب کنند، پاسخ وی چنین بود: « نباید سیاست خارجی را با فعالیت های میسیونری اشتباه گرفت.» و صدام حسین نیز از ته دل موافق بود.»

دکتر نوری افزود: « بنابراین، اساسا کردها به عنوان ابزار قدرت در جنگ قدرت غرب در خاورمیانه مورد استفاده قرار گرفته و در آینده نیز قرار خواهند گرفت. غرب برای ایجاد زحمت برای عراق و دیگر کشورهای دارای جمعیت کردنشین از آنها به عنوان ابزار استفاده می کند و وقتی نیازی به کردها ندارد مانند وضعیتی که در کرکوک و عفرین بوجود آمد، آنها را رها می کنند.»

وی معتقد است یا تصمیم سازان و رهبران کُرد توانایی درک این مسئله را ندارند و یا مشغول و سرگرم بهره بردن از منافع کوتاه مدت اقتصادی هستند.

کد خبرنگار: 40101