به گزارش کردپرس، روزنامه «الشرق الاوسط» افزود: این ائتلاف پیش بینی های تعداد زیادی را در خصوص نتایج انتخابات پارلمانی عراق را برهم زد؛ چرا که ائتلاف سائرون که رهبری آن را صدر بر عهده دارد، در خلال تبلیغات انتخاباتی از ائتلاف با تمامی طیف های مختلف عراقی، حمایت از دولت مدنی و مخالفت با حمل سلاح سخن می گفت، اما اکنون هم پیمانی آن با ائتلاف الفتح که دارای شاخه نظامی یعنی حشد الشعبی است و با تسلیم سلاح به دولت مخالف است، منافات دارد.

ائتلاف الفتح از احزاب شیعه نزدیک به ایران تشکیل شده، همچنین بقای حشد الشعبی را خواستار است و خواهان دولت مدنی نیست.

برخی بر این باورند که مشارکت ائتلاف الفتح که دومین ائتلاف دارای بالاترین کرسی های پارلمانی در عراق است، در دولت جدید این کشور را نمی توان نادیده گرفت، در حالی که این یک باور غلط است؛ چرا که رویکرد الفتح با ائتلاف سائرون که مخالف حمل سلاح و طائفه گرایی است، متفاوت است .

سائرون با جریانی ائتلاف می کند که بیش از همه با انحصار سلاح در دست دولت مخالف است و این مسئله به معنای بازگشت مجدد طائفی گرایی به عراق خواهد بود.
عراقی ها حق دارند که فرصت هایی را برای خروج از طائفی گرایی در کشور جستجوکنند، اما آیا چه عاملی به ائتلاف بین صدر و عامری که هر دو به اسلام سیاسی شیعه اعتقاد دارند، انجامیده است؟

اکنون گفتگوها بین احزاب مختلف سیاسی جریان دارد و این گفتگوها وارد مرحله انتخاب شخصیت های سیاسی برای تشکیل دولت جدید عراق شده است، ولی امید بستن به تحقق انتخاب این شخصیت ها هنوز زود است، چراکه تعداد نامزدهای مطرح شده کم نیستند و مطرح شدن آن ها فقط نوعی نبض سنجی از سوی دیگر احزاب سیاسی و کشورهای دارای نفوذ در عراق به شمار می رود.
واقعیت این است که مشارکت بسیاری از شخصیت های مستقل سیاسی و تکنوکرات در دولتی دارای رویکردهای طائفی بسیار دشوار است و همین مسئله در گذشته نیز موجب امتناع افراد باکفایت از مشارکت در دولت های قبلی شده بود، اما راه حل چیست؟

چندین راه برای حل این مسئله وجود دارد که در راس آن ها اعتراف سیاستمداران و متنفذین در عراق به اینکه طائفی گرایی و گرایش های مذهبی، قومی و نژادی در عراق به برون رفت از بحران ها در این کشور منجر نخواهد شد؛ چرا که عراق اکنون به یک اپوزیسیون فعال که راه حل هایی جایگزین مطرح کند، نیاز دارد.

یکی از مشکلات کنونی عراق این است که اپوزسیون فعالی که دارای شاخه نظامی نباشد در این کشور وجود ندارد. همچنین خدمت به مردم به جای توجه به منافع حزبی و شخصی باید در راس گفتگوهای مربوط به تشکیل دولت جدید عراق قرار گیرد.

از سوی دیگر، تهدیدات ترکیه درخصوص قطع جریان آب دجله در عراق، گسترش بحران کمبود برق در فصل تابستان در این کشور، تداوم خطر تروریسم به دلیل عدم دستگیری ابوبکر البغدادی، رهبر داعش در پی گذشت یک سال از آزادسازی موصل همچنان پابرجاست و این درحالی است که سیاستمداران عراقی همچنان مشغول مانورهای سیاسی خود هستند.
مسئله شگفت آور در عراق اکنون این است که سیاستمداران امروز عراق، از پناهندگان دیروز هستند که درد آوارگی و مهاجرت را در گذشته احساس کرده اند و از آسیب دیدگان رژیم صدام حسین به شمار می روند .

با گذشت 15 سال از سرنگونی رژیم صدام حسین هنوز نزدیک به 4 میلیون شهروند عراقی در داخل عراق آواره هستتد و میلیون ها تن دیگر به خارج از این کشور پناهنده شده اند و منتظر بازگشت به عراق و زندگی شرافتمندانه در کشورشان می باشند، آیا دولت آینده عراق که بر اساس ائتلاف بین صدر و عامری برسرکار خواهد آمد، توانایی تحقق آرمان های شهروندان عراقی را بدون گرایش های طائفی و نژادی خواهد داشت؟