این دومین سالی است که کووید 19 چهره نوروز و گشت و گذار در طبیعت را تغییر داده و حتی تمامی فعالیت ها و آداب و سنن فرهنگی و اجتماعی افراد جامعه را متوقف و یا محدود کرده است، اما با وجود مخاطرات فعلی در مشاهده ازدحام اخیر مردم در بازارهای سطح شهر برای خرید اقلام بیرون بر، احتمال حضور گسترده ایشان در مناطق نمونه گردشگری،تفرجگاه های طبیعی و دست ساز، بیش از پیش دیده می شود .

با این اوضاع در کنار دغدغه سلامتی مردم، تصور نحوه برخورد مردم با محیط زیست، دوباره تن و روح و روان دوستداران طبیعت را به لرزه انداخته و همین موضوع، هر ساله یکی از چالش های فرهنگی بوده که ریشه در تنزل جایگاه اخلاق در فرهنگ شهرنشینی و تضعیف وجدان عمومی و سیطره فرهنگ اقتصاد شهری بر ارزشهای انسانی و زیست محیطی دارد .

در نگاه پژوهشی و آسیب شناسانه به رویدادهای تلخ گذشته در مواجه مردم با طبیعت و میراث فرهنگی در این ایام، آنچه که برنامه ریزی و مدیریت شهری را با انواع مشکلات فرهنگی روبرو کرده است را می توان ناشی از وجود تنوع خرده فرهنگ های شهری و سبک های متفاوت زندگی، خرده فرهنگ های حرفه ای ، طبقاتی، محله ای و اجتماعی و عدم تعامل و ارتباط بین آنها و عدم آگاهی دانست .

با این اوصاف تصمیم سازان و برنامه ریزان مدیریت شهری باید آگاه باشند که شهرنشینی فقط یک شیوه زندگی نیست بلکه آمیخته ای از سبک های مختلف زندگی است که نحوه شکل گیری ، ارتباط و تعامل آنها با هم، نقشی اساسی در ساختار فرهنگ شهرنشینی دارد و می طلبد که متولیان امر با برنامه ریزی محلی در زمینه مشارکت مردم در امور مربوط به سلامت و بهداشت و برنامه های سلامت محور، حفاظت از محیط زیست ، بازیافت پسماندها ، آموزش شهروندی، توانمند سازی جوامع محلی و بهره گرفتن از تشکل های مردم نهاد، رسانه های رسمی و پایگاه های خبری محلی و یا با برگزاری جشنواره ها ، رویدادها و همایش ها، تعامل و ارتباطات لازم را بین این جوامع و خرده فرهنگها بوجود آورند و مردم را نسبت به شهر نشینی، اخلاق و رفتار شهروندی و همچنین اهمیت محیط زیست در پایداری شهری حساس نمایند .

تجربه سالهای اخیر ثابت کرده که تنها توسل به راهکارهای مدیریت زیست محیطی کافی نبوده و حیات پایدار انسانها به شیوه زندگی اجتماعی آنها بستگی دارد، پس باید آموخت که رشد اقتصادی - اجتماعی محدودیت هایی دارد که یکی از آنها رعایت اخلاق زیست محیطی است.

باید یاد گرفت که زمین فقط منبع اقتصادی بی پایان برای بهره کشی نیست، بلکه موهبت و نعمتی منحصر به فرد برای تداوم حیات و سعادت انسانی است که در خور عشق و احترام است.

باید مردم را آگاه ساخت که تفرجگاههای طبیعی و دست ساز، پارک ها و فضاهای سبز و طبیعت پیرامون کانون های حیاتی شهرها هستند که در گذران اوقات فراغت و تفریح اقشار قابل توجهی از مردم نقشی اساس دارند و ازیک سو موجب بهبود وضعیت زیست محیطی و کیفیت زندگی شهروندان می شوند و از سوی دیگر شرایط مناسبی را برای نحوه گذراندن اوقات فراغت و ارتقا سلامت روان و عمومی شهروندان مهیا می کنند .

در واقع طبیعت و ماهیت این فضاها به گونه ای است که تمام مردم می توانند از آنها استفاده کنند و همین امر موجب می شود که مرگ و حیات شهرها درگرو تصمیمات، اقدامات و رفتارهای روزمره تک تک افرادی است که در این فضاها حضور دارند و می طلبد که نه تنها در این چند روزه بلکه در فصل طبیعت ضمن اهمیت دادن به سلامت و بهداشت عمومی، در حفظ محیط زیست کوشا باشند و به مثابه یک انسان توسعه یافته ی برخوردار از روحیه همزیستی و مسالمت آمیز، با میراث فرهنگی و منابع طبیعی رفتاری مهربانانه داشته باشند.

همچنین باید به یاد داشت که کرونا نا مهربان است و با رفتار مهربانانه نمی توان آن را شکست داد پس برای قطع چرخه آن، از رفتن به فضاهای عمومی و تفرجگاهها خودداری کنیم و روز طبیعت را با دست به دست کردن کرونا بین هم، تبدیل به یک تهدید برای سلامتی مردم و تکمیل چرخه فاجعه نکنیم و به احترام کادر درمان در خانه بمانیم .

اگربه هر تقدیر در روز طبیعت یا هر روز دیگر تصمیم به خارج شدن از محل سکونت و لذت بردن از پارکها و سایر تفرجگاهها گرفتیم در حفظ طبیعت که زیباترین هدیه خداوندی است بکوشیم و آن را با زباله های غیرقابل احلال ( مواد پلاستیکی و فلزی، فیلتر سیگار و.. ) نیالاییم و به درختان و گل و گیاهان و بوته ها و آثار تاریخی آسیب نزنیم و از نوشتن یادگاری بر روی سنگها و دیواره پناهگاه ها و آثار طبیعی و تاریخی خودداری کنیم

هر مکانی را به گونه ای ترک کنیم که گویی هرگز به آنجا نرفته ایم و در مجموع همواره بیاد داشته باشیم که شاخصه ارزیابی شخصیت انسانها را باید بر اساس کارهایی سنجید که دور از چشم دیگران انجام می دهند نه در انظار عمومی پس امیدوارم که آیندگان از ما به نیکی یاد کنند .