در شش دهۀ گذشته ترکیه و ایالات متحده شرکای استراتژیک و متحدان ناتو بوده اند. دو کشور ما در دوران جنگ سرد و پس از آن دوش به دوش هم در مقابل چالش های مشترک ایستادند.
سال های سال، هر گاه ترکیه به کم نیاز داشت به سوی ایالات متحده می شتافت. زنان و مردان نظامی ما در کره در کنار هم جان باختند. در سال 1962 دولت کندی توانست، با حذف موشک های ژوپیتر در ایتالیا و ترکیه، شوروی را به برداشتن موشک هایش از کوبا متقاعد کند. پس از حملات 11 سپتامبر، وقتی واشنگتن برای جنگ با شیطان روی دوستان و متحدانش حساب کرده بود، ما نیروهایمان را به افغانستان فرستادیم تا در انجام مأموریت ناتو در آن کشور کمک کنند.
با وجود این، ایالات متحده همواره نتوانسته است نگرانی های مردم ترکیه را درک کرده و به آنها احترام بگذارد. در سال های اخیر شراکت ما در معرض عدم توافق های متعدد قرار گرفته است. متأسفانه ثابت شد که تلاش های ما برای برگشتن از این مسیر خطرناک بیهوده بوده است. اگر ایالات متحده به حاکمیت ترکیه احترام نگذارد و نشان ندهد که خطراتی را که ملت ما با آنها روبرو است درک می کند، شراکت ما در خطر خواهد بود.
در 15 جولای 2016 ترکیه توسط اعضای یک گروه سیاه به رهبری فتح الله گولن، که از ساختمانی در مناطق ییلاقی پنسیلوانیا سازمانی را رهبری می کند که حکومت من آن را رسماً سازمان تروریستی فتح الله [FETO] می نامد، مورد حمله قرار گرفت. گولنیست ها تلاش کردند یک کودتای خونین علیه حکومت من راه بیاندازند. در آن شب میلیون ها شهروند عادی با حس میهن پرستی به خیابان ها ریختند، حسی که بی گمان مردم آمریکا نیز پس از حملۀ پیرل هاربور و حملات 11 سپتامبر تجربه کرده اند.
دویست و پنجاه و یک فرد بی گناه، از جمله ارول اولجوک دوست عزیز و کسی که مدت ها مدیر کمپین های من بود و پسرش عبدالله طیب اولجوک، با جان خود تاوان آزادی ملت ما را دادند. اگر جوخۀ مرگی که سراغ و من و خانواده ام آمدند موفق شده بودند، من نیز به اولجوک و پسرش پیوسته بودم.
مردم ترکیه انتظار داشتند ایالات متحده آشکارا این حمله را محکوم کرده و همبستگی خود را با رهبری منتخب ترکیه اعلام کند. اما چنین نکرد. واکنش ایالات متحده به هیچ روی راضی کننده نبود. مقامات ایالات متحده به جای طرفداری از دموکراسی ترکیه، با احتیاط درخواست کردند «ثبات و صلح در ترکیه حفظ شود.» از این هم بدتر، درخواست ترکیه برای استرداد فتح الله گولن تحت قرارداد دوجانبۀ استرداد مجرمان، هنوز پیشرفتی نداشته است.
یکی دیگر از سرچشمه های ناامیدی، شراکت میان ایالات متحده و [حزب اتحاد دموکراتیک] PYD / YPG [یگان های مدافع خلق]، شاخۀ سوری [حزب کارگران کردستان] PKK است؛ گروه مسلحی که از سال 1984 مسئول مرگ هزاران شهروند ترکیه است و ایالات متحده آن را گروهی تروریستی می داند. طبق برآوردهای مقامات ترکیه، واشنگتن در چند سال اخیر پنج هزار کامیون و دو هزار هواپیمای باری برای ارسال سلاح به PYD / YPG مورد استفاده قرار داده است.
حکومت من مکرراً نگرانی های خود را با مقامات آمریکایی در خصوص تصمیم آنها مبنی بر تعلیم و تجهیز متحدان سوری PKK، در میان گذاشته است. متأسفانه سخنان ما گوش شنوا نیافتند و سلح های آمریکایی در نهایت برای هدف قرار دادن شهروندان و اعضای نیروهای امنیتی ما در سوریه، عراق و ترکیه به کار رفتند.
ایالات متحده در هفته های اخیر، با استناد به بازداشت یک شهروند آمریکایی به نام اندرو برانسون توسط پلیس به اتهام کمک به گروه های تروریستی، گام هایی در راستای افزایش تنش با ترکیه برداشته است. ایالات متحده به جای احترام به روند قضایی ترکیه، که من در دیدار ها و گفتگوهای متعدد از آقای ترامپ خواسته ام، یک ملت دوست را تهدید کرد و تا اعمال تحریم علیه چند عضو کابینۀ من پیش رفت. این تصمیم غیر قابل قبول و غیر عاقلانه و برای دوستی دیرینۀ ما مضر است.
برای این که نشان دهیم ترکیه از تهدید هراسی ندارد، ما هم به تلافی چند مقام آمریکایی را تحریم کردیم. در آینده ما از این اصل پیروی خواهیم کرد: تلاش برای وادار کردن حکومت من به مداخله در روند قضایی در راستای قانون اساسی ما و ارزش های دموکراتیک مشترک ما نیست.
ترکیه همچنان که در گذشته نشان داده است، در آینده نیز راه خود را خواهد رفت، حتی اگر ایالات متحده نخواهد بشنود. در دهۀ 1970 ترکیه، علی رغم مخالفت واشنگتن، برای جلوگیری از کشتار ترک ها توسط یونانی های قبرس مداخله کرد. اخیراً نیز ناتوانی واشنگتن در درک جدیت تهدیدها از شمال سوریه علیه امنیت ملی ما، به دو عملیات نظامی منجر شد که دسترسی دولت اسلامی عراق و شام (داعش) را به مرزهای ناتو قطع کرد و شبه نظامیان YPG را از شهر عفرین بیرون راند. ما مانند همین موارد، برای حفاظت از منافع ملی خود گام های لازم را بر خواهیم داشت.
در شرایطی که شیطان در جهان جولان می دهد، اقدامات یک جانبۀ ایالات متحده متحد چند دهه ای ما علیه ترکیه، تنها به امنیت و منافع آمریکا لطمه می زند. پیش از آن که بسیار دیر شود، واشنگتن باید دست از این اندیشۀ غلط بردارد که روابط ما می تواند نامتقارن باشد. واشنگتن باید این واقعیت را بداند که ترکیه گزینه های بدیل دیگری دارد. ناتوانی در بازگرداندن این روند یک جانبه گرایی و بی احترامی ما را ناچار می کند دنبال دوستان و متحدان جدید باشیم.
منبع: نیویورک تایمز
ترجمه: خبرگزاری کردپرس - سرویس ترکیه
بیشتر بخوانید:
تلاش برای احیای مجازات اعدام در قانون کیفری ترکیه / مراد یتکین
به بهانۀ روز خبرنگار: اینجا گل ها هم تروریست خوانده می شوند
معاملۀ به هم خوردۀ ترامپ و اردوغان / امبرین زمان
اردوغان وعدۀ آزادی اندیشه می دهد / مراد یتکین
اینجا جهنم است / نورجان بایسل*
تأثیر پیروزی اردوغان بر کردها و ثبات منطقه / کمال چومانی
آخرین شانس صلح از نگاه اوجالان (قسمت اول) / بیستون عباسی
آخرین شانس صلح از نگاه اوجالان (قسمت دوم) / بیستون عباسی
آخرین شانس صلح از نگاه اوجالان (قسمت سوم) / بیستون عباسی
آیا سیسه بینگول از کشیش برانسون سالم تر است؟ / سرکان دمیرتاش
ترکیه قصد ندارد از شمال سوریه خارج شود / ریجن
نظر شما