به گزارش خبرگزاری کردپرس، در میزگردی با این موضوع اظهار داشت: گمان می‌رود که از علل صحبت کردن عامه مردم با بچه های خود به زبان فارسی، یکی این است که آن‌ها فکر کنند تکلم به زبان فارسی راه پیشرفت و ترقی فرزندانشان را در جامعه‌ی ایران فراهم می‌سازد.

ظاهر سارایی افزود: انواع قدرت، خواه ناخواه بستری برای جذب اکثریت به سوی خود فراهم می‌کند و البته عمده کسانی چنین فکر می‌کنند که حفظ زبان مادری و غیرت پاسداری از آن، برایشان چندان معنایی ندارد.

نویسنده کتاب شاعر قله‌های مه‌آلود اظهار داشت: خودکم بینی و داشتن عقده حقارت در حوزه زبان کردی و عدم رغبت به این زبان نیز از دیگر عواملی است که باعث می شود خانواده ها با فرزندان خود فارسی صحبت کنند در حالی که بهترین خدمت والدین به بچه ها انتقال زبان اصیل و مادری به آنها است؛ چرا که همین زبان،‌ قرن‌ها و هزاره‌ها بستر انتقال افکار و اندیشه و احساسشان بوده و آن‌ها را مادرانه در دامان پرمهر خود پرورده است.

سارایی تاکید کرد: خانواده‌هایی که با بچه‌های خود فارسی حرف می‌زنند بدون آن که قبلاً زبان مادری را به آن‌ها آموخته باشند، بچه‌هایشان را از ریشه‌ی خود جدا می‌کنند و به محیطی می‌برند که به آن‌ها تعلق ندارد و این امر باعث بحران هویت برایشان می‌شود.

سارایی گفت: فارسی زبان رسمی و ملی ما و رشته‌ای است که آحاد این مملکت را به هم متصل می‌کند که تکلم به آن در جای خود بایسته و شایسته است، اما این که این رشته‌ اتحاد بخواهد ریشه‌ زبان‌های بومی و محلی ایران را قطع کند، امر پسندیده‌ای نیست و البته شاید هیچ هدف عمدی در پشت این قضیه نامیمون نهفته نباشد اما اهمال و بی‌دقتی بعضی از خانواده‌ها ممکن است به این امر بینجامد.

صاحب مجموعه شعر نشد پروانه باغ تو باشم یادآورشد: خانواده ها باید بعد از آموزش زبان کردی به بچه ها به سراغ آموزش زبان فارسی بروند هر چند که اگر والدین فارسی را به فرزندان آموزش ندهند بهتر است، چرا که فارسی‌ای‌ که خانواده‌ها آموزش می‌دهند فارسی ترجمه‌ای و غیر فصیح است و بهتر آن است که بگذارند بچه‌ها فارسی را از رادیو و تلویزیون و معلمان و مدرسه یاد بگیرند.

این ادیب و کارشناس حوزه زبان و ادبیات کردی یادآور شد: استمرار فارسی حرف‌زدن بچه‌های کرد ایلامی، بدون آنکه کردی را پیش‌تر آموخته باشند،‌ به شکاف‌های عمیق بین‌نسلی و اجتماعی و هویتی در ایلام می‌انجامد که عاقلانه‌تر آن است که خانواده‌ها و متولیان و برنامه‌ریزان فرهنگی فکری برای رفع این معضل بکنند قبل از آنکه دیر شود.