به گزارش کردپرس، اندیشکده واشنگتن برای خاورمیانه در تحلیلی پیرامون وضعیت کردهای سوریه، توافقات میان روسیه و ترکیه را یکی از مهلک ترین عوامل در تغییر موقعیت کردها دانسته و نوشت: سالها تحلیلگران پیش بینی می کردند که مواضع متناقض ترکیه و روسیه ممکن است دو کشور را به یک درگیری نظامی مستقیم در داخل سوریه سوق دهد. با این وجود در طول درگیری های سوریه، این دو کشور توانایی خود در سازش های موفقیت آمیز را بر اساس منافع مشترک، علیرغم برنامه های متناقض گسترش نفوذ در منطقه نشان داده اند. این روند برای کردهای سوریه، که اغلب آشکارا با هر دو کشور و متحدان منطقه ای آنها تقابل دارند یک پیامد منفی دارد. بدین ترتیب، در حالی که دولت بایدن در حال تدوین سیاست خود در مورد سوریه است متحدان کرد ایالات متحده امیدوارند که این دولت از کنترل ترکیه و روسیه بر شرایط راه حل سیاسی در سوریه جلوگیری کند.

در ادامه این تحلیل آمده است: توانایی روسیه و ترکیه در مصالحه در مورد سوریه با توجه به نقش های ظاهراً متناقض آنها در درگیری های سوریه تعجب آور است. در حالی که روسیه از دولت مرکزی سوریه پشتیبانی می کند، ترکیه عمدتا از نیروهای مخالف و اسلام گرا حمایت می کند. در واقع، در ماه نوامبر سال 2015 ، هنگامی که ترکیه هواپیمای جنگنده روسی را در نزدیکی مرز ترکیه و سوریه سرنگون کرد سطح روابط ترکیه و روسیه در سوریه به پایین ترین حد خود رسید. اما پس از اقدام برای کودتای 2016 در ترکیه ، اردوغان، رییس جمهور ترکیه بعداً تمهیدات خود را برای اقدامات آشتی جویانه به کار گرفت و نشان داد که نگرانی های داخلی باعث ایجاد ترغیب در تلاشهای وی برای کاهش تنش در سایر زمینه های سیاست ترکیه شده است.

اندیشکده واشنگتن درباره نتایج سازشهای ترکیه و روسیه مقابل هم در سوریه نوشت: از آن زمان، روسیه و ترکیه از توانایی شگفت آور برای جلوگیری از درگیری با یکدیگر استفاده کرده اند. ادلب - جبهه شورشی با جمعیت غیرنظامی قابل توجهی که مرز کنترل منطقه تحت کنترل نیروهای تحت حمایت ترکیه را نشان می دهد - نمونه بارزی از چگونگی ایجاد مصالحه بین روسیه و ترکیه است. نیروهای دولتی سوریه در اوایل سال 2020 با پشتیبانی روسیه به سمت ادلب پیشروی کردند و هواپیماهای جنگی روسیه و سوریه نیروهای ترکیه را در آنجا بمباران کردند و باعث کشته شدن 33 نفر از نیروهای ارتش ترکیه شدند. با این وجود، ماه بعد آتش بس ترکیه و روسیه برقرار شد و از آن زمان پوتین و اردوغان به طور مداوم از تشدید تنش ادلب دور شده و علاقه مشترک خود را برای ادامه مذاکرات براساس توافق های آستانه و سوچی نشان دادند.

این اندیشکده در توصیف سهم روسیه از منابع این سازشها با ترکیه در سوریه نوشت: به عنوان بخشی از این منافع مشترک، روسیه قطعاً از شکاف بین ترکیه و دیگر قدرتهای ناتو- که روسیه آن را دشمن مستقیم می داند- بهره مند شده است. روسیه همچنین از معاملات تجاری سودآور با ترکیه از جمله فروش تجهیزات نظامی و ایجاد خطوط لوله گاز و همچنین قرارداد ساخت راکتور هسته ای سود برده است.

درباره علت سازشهای ترکیه و روسیه مقابل هم در سوریه اشاره شده که بخش عمده ای از علاقه متقابل مسکو و آنکارا به ادامه همکاری و همکاری آنها در سوریه ناشی از مخالفت مشترک با نفوذ ایالات متحده در شمال شرقی سوریه و همکاری آن با گروههای کرد سوریه است. همکاری مداوم میان ترکیه و روسیه برای اداره خودگردان شمال شرق سوریه به رهبری کردها بسیار نگران کننده است. نه پوتین و نه اردوغان مایل نیستند شاهد وجود یک منطقه خودمختار کرد در شمال شرقی سوریه با حمایت ایالات متحده و غرب باشند - به ویژه این که، اگر این مسئله امکان حضور نظامی محدود اما دائمی و دیپلماتیک ایالات متحده در آنجا را فراهم کند.

در ادامه اشاره شده که بسیاری از کردهای سوریه رقابت های روسیه و ترکیه در کشور خود را تلاش طولانی مدت هر دو کشور برای تحکیم قدرت منطقه ای بر اساس یک مدل تاریخی از امپراتوری می دانند. پوتین شخصیت اردوغان و جاه طلبی های او برای گسترش و احیای هویت عثمانی را درک می کند و اردوغان را به رغم اختلاف نظر در سایر مسائل منطقه ای و بین المللی، یکی دیگر از افراد قدرتمندی می داند که می تواند در سوریه با او همکاری کند.

اندیشکده واشنگتن درباره تاثیر توافقات ترکیه و روسیه بر زندگی کردهای سوریه نوشت: با توجه به آسیب هایی که هماهنگی قبلی روسیه و ترکیه برای شهرهای کردنشین سوریه داشته است، کردهای سوریه به ویژه نگران طرح های توسعه طلبانه دو کشور هستند. برای گروههای کرد، عقب نشینی غیرقابل توجیه نیروهای روسی و موافقت روسیه با عملیات شاخه زیتون ترکیه در سال 2018 نشان داد که چه گونه دو طرف می توانند از تقویت همدیگر برای کسب منافع مشترک استفاده کنند. پس از آنکه رهبران کرد در برابر فشار قابل توجه روسیه برای پذیرش اتحاد با دولت بشار اسد و واگذاری سرزمین های تحت کنترل شان به ارتش سوریه مقاومت کرد، روسیه نیروهای خود را از منطقه بیرون برد و به ترکیه و جناحهای افراطی سوریه اجازه داد شهرهای مهم تل رفعت و عفرین را که تحت کنترل کردها بود تصرف کنند.

در همان سال، ترکیه نیز به همین ترتیب شبه نظامیان جیش الاسلام مورد حمایت خود را مجبور کرد مناطقی در قسمت شرقی منطقه غوطه در خارج از را به حکومت سوریه و روسیه واگذار کنند. ترکیه همچنین در همان سال حلب را به روسیه و حکومت بشار اسد واگذار کرد و به روسیه و سوریه اجازه داد هفتاد درصد خاک سوریه را کنترل کنند.

از نظر اندیشکده واشنگتن «به نظر می رسد چنین سیاست هایی هنوز در حال اجرا هستند. چرا که امروزه، در حالی که شبه نظامیان وابسته به ترکیه شهرهای کردنشین را در دست دارند ، نیروهای روسی از حمله به شبه نظامیان مخالف مورد حمایت ترکیه خودداری می کنند و به ترکیه و متحدانش اجازه می دهند بدون هیچ گونه ترسی کنترل بر مناطق کردنشین سوریه را حفظ کنند. مسئله نگران کننده تر برای رهبران کردس وریه توافق ترکیه و روسیه بر سر گشت زنی مشترک در مناطق تحت کنترل کردها بود در حالی که کردها فقط تونستند از طریق پرتاب سنگ به این نیروها به آن واکنش نشان دهند.»

تأثیرات همکاری روسیه و ترکیه در درگیری های سوریه

اندیشکده واشنگتن درباره توافق یا سازش محتمل دیگر میان روسیه و ترکیه در سوریه نوشت: در ادلب، آخرین استان تحت نفوذ ترکیه که آن را از طریق جناح های اسلام گرای سوریه کنترل می کند، در حال حاضر یک آرایش نیرو در مقابل هم وجود دارد که در صورت تشدید فشار می تواند به یک درگیری تمام عیار تبدیل شود. با این وجود چنین درگیری نه به نفع پوتین است و نه به سود اردوغان. در عوض ، هر دو ادلب را کارت فشار علیه اروپا و ایالات متحده می دانند. بر این اساس، این احتمال وجود دارد که روسیه و ترکیه با هم برای مسئله بن بست در ادلب همکاری کنند. به ویژه با توجه به نگرانی های جدی اردوغان و مشکلات اقتصادی فعلی ترکیه، روسیه احتمالاً هدایت توافق روسیه و ترکیه را در دست خواهد داشت. روسیه در چنین معامله محتملی، احتمالاً ادلب را کنترل خواهد کرد و این توافق می تواند به روسیه و ترکیه در مذاکرات تحت رهبری سازمان ملل در مورد راه حل های سیاسی برای مناقشه سوریه اهرم فشار تولید کند. پوتین و اردوغان در صورت ایجاد چنین توافقی در مورد ادلب، می توانند روایت داستانی را مبنی بر اینکه چنین توافقی بخشی از جنگ هر دو کشور در سوریه است، تنظیم کنند.

این اندیشکده درباره نشانه های محتمل بر ایجاد سازش جدید میان ترکیه و روسیه در سوریه نوشت: نشست سه جانبه بین روسیه، ترکیه و قطر متحد ترکیه در تاریخ 11 مارس 2021 حاکی از احتمال تحقق چنین چارچوبی بود. اگرچه در این گفتگوها تأکید شده بود که شرکت کنندگان به "چارچوب آستانه" که توسط روسیه، ترکیه و ایران در ماه مه 2017 ایجاد شده، پایبند خواهند بود اما آنها مجموعه ای جدید از منافع مشترک را که تحت تاثیر روابط روسیه و ترکیه است، تثبیت کردند. این "پلت فرم" جدید روسی-ترکی بر تمرکز بر کمک های بشردوستانه و ایجاد قانون اساسی جدید که "یک راه حل سیاسی" برای سوریه فراهم می کند تأکید دارد و همه بر این نکته تفاهم دارند که بار اسد در قدرت باقی خواهد ماند. این پلتفرم به طور غیرمستقیم، در بعد سیاسی - نظامی ، برای مقابله با کردها به عنوان متحدان واشنگتن عمل می کند و تحقق عملی این طرح را به دولت بایدن و سیاست آن در سوریه تحمیل می کند.

درباره تاثیرات تعمیق همکاری میان ترکیه و روسیه بر کردها آمده است هرگونه تعمیق همکاری بین ترکیه و روسیه در سوریه موجب نگرانی عمیق متحدان کرد ایالات متحده در شمال شرقی سوریه می شود و نیز بر خلاف منافع استراتژیک ایالات متحده - چه در سوریه و چه به طور گسترده تر در منطقه است. اردوغان ضمن ارتکاب جنایات جنگی علیه کردها در شمال سوریه و خرید سلاح های روسی، پشتیبانی از گروه های تروریستی مسلح را نیز ادامه داده است. اردوغان همچنین تمایل خود را برای استفاده از جنگ سوریه به عنوان ابزاری برای پیشبرد منافع منطقه ای خود نشان داده است. اردوغان در این راستا، تلاش می کند تا از مذاکرات برای راه حل سیاسی در سوریه استفاده کند تا درخواست های بین المللی برای حاکمیت جامعه دموکراتیک بر کشور را به حاشیه ببرد.

اندیشکده واشنگتن درباره اقدام محتمل آمریکا در برابر ترکیه نوشت: همه این عوامل دولت بایدن را در شرایطی دشوار برای تدوین سیاست جدید در مورد سوریه قرار می دهد. در حالی که دولت بایدن موضع تهاجمی تری نسبت به اردوغان در مقایسه با دولت ترامپ دنبال می کند، گرایش بیشتر ترکیه به همکاری با روسیه در سوریه می تواند روابط ایالات متحده و ترکیه را به یک میدان مین دیپلماتیک تبدیل کند. اقدامات گذشته اردوغان، چه در سوریه و چه در کشور خودش، نشان دهنده دشواری هم در کاهش تمایلات استبدادی فزاینده وی و هم در ترمیم روابط با متحد دردسرساز ناتو است. به همین ترتیب، متحدان کرد ایالات متحده از وزارت خارجه این کشور می خواهند موضعی روشن و قاطع نسبت به ترکیه در همکاری با روسیه در سوریه اتخاذ کند و او را مجبور به انتخاب بین اتحاد با ناتو و یا دنبال کردن منافع مشترک خود با روسیه کند. این موضع گیری تنها در صورتی مثمر خواهد بود که دیپلمات های آمریکایی بتوانند کشورهای عربی را با همکاری با ائتلاف بین المللی و سازمان ملل متقاعد کنند و نیروهای مشترکی را به ادلب و مناطق مرزی با ترکیه و عراق بفرستند تا صلح حفظ شود و از جنگ تا پایان مذاکرات ژنو در مورد سوریه جلوگیری شود.

این اندیشکده توصیه کرده است ایالات متحده و رهبران کرد باید گروه های مسلح و افراط گرایانی را که مرتکب جنایات جنگی شده اند از نیروهای مخالف مورد حمایت ایالات متحده اخراج کنند. این بازیگران و رفتارهای خشونت آمیز آنها فقط در راستای خدمت به دستور کار ترکیه در سوریه است.

اندیشکده واشنگتن درباره حضور نظامی آمریکا در مناطق تحت کنترل کردهای سوریه و تاثیر آن بر رفتار ترکیه در سوریه نوشت: حضور نظامی ایالات متحده در سوریه باید منجر به عقب نشینی نیروهای ترکیه از مناطق تحت کنترل کردها به منظور باز بازگرداندن اعتماد به متحدان کرد باشد تا از بازگشت داعش جلوگیری کند و به غیرنظامیان عرب کرد، مسیحی و مسلمان اجازه دهد به خانه های خو باز گردند.

در پایان تاکید شده است در صورتی که چنین اقداماتی منجر به تغییر موضع ترکیه در سوریه نشود، نتیجه گیری می شود که آمریکا باید در روابط خود با ترکیه تجدید نظر کند.