به گزارش خبرگزاری کردپرس، مهدی مؤمنی مهریه را هم دارای آثار مثبت و هم دارای تبعات منفی دانست و گفت: در جامعه ما که با کمبود نهادهای حمایتی از زنان مطلقه روبه رو هستیم، مهریه می تواند یک ممر و مفر برای ادامه حیات زن در شرایط بعد از طلاق و تنهایی باشد. با وجود مهریه لااقل مبلغی دست زن را می گیرد تا اگر شبکه حمایتهای خانوادگی را نداشت، بتواند برای خودش یک مسکن تهیه کرده و یک معیشت حداقلی داشته باشد. از این جهت مهریه خوب است و یک حمایت اقتصادی از زن در آن دیده شده است.

وی افزود: اما تجربه ما در مشاوره های طلاق نشان داده که وقتی دو نفر به این نتیجه می رسند که امکان ادامه زندگی مشترک را ندارند، زنان از این حداقل مهریه هم می گذرند و عموما به یک طلاق توافقی تن می دهند و این روزها شاهد بالارفتن آمار طلاق توافقی هستیم و زنها وقتی عرصه بر آنها خیلی تنگ می شود از مهریه و مطالبات مالی خود می گذرند. از طرف دیگر مطالبه و اخذ مهریه در دادگاههای ما پیچیده و سخت است و اغلب با قسط بندی مهریه سالهای زیادی طول خواهد کشید تا یک زن به مطالبات خود برسد لذا بسیاری از زنان طلاق توافقی را برمی گزینند.

مومنی گفت: اگر مهریه از همان ابتدای عقد یک مهریه معقول و منطقی و عرفی نباشد، می تواند باعث خراب شدن روابط خانوادگی شود چون معمولا خانواده پسر علاقه ای به مهریه بالا ندارند و این می تواند یک چالش و کدورت بین خانواده های زوجین ایجاد کند. ادعای مهریه بالا از طرف خانواده دختر معمولا باعث ایجاد ادعای بالا در خانواده پسر برای تهیه جهیزیه سنگین از طرف خانواده عروس می شود و تهیه جهیزیه زیاد نیز به تبع باعث فشار بر خانواده دختر شده و شرایط یک ازدواج سالم به نوعی از بین رفته و خراب می شود.

این فعال اجتماعی اضافه کرد: به نظر می رسد که از لحاظ اجتماعی به سمتی می رویم که مهریه در زندگی مشترک دیگر خیلی جدی گرفته نمی شود و گویا در باور دختران و پسران نسل جدید، مهریه به عنوان یک مولفه تاثیرگذار در زندگی مشترک تلقی نمی شود و آنها به چیزهای دیگری در زندگی مشترک علاقمند شده اند؛ چیزی مثل عشق که در ازدواجهای امروزین به عنوان مولفه ای مهم در شروع زندگی تلقی می شود و چنانچه این عشق از بین برود بدون در نظر گرفتن مهریه، به راحتی از هم طلاق می گیرند که این مهم تفاوت زیادی با ازدواجهای سنتی دهه های پیش دارد.

مومنی در خصوص راهای استیفای حقوق زنان در هنگام طلاق گفت: با توجه به تجربه برخی کشورها در خصوص تقسیم اموال در هنگام طلاق، می توان از این الگو استفاده کرد که به نظر می رسد منصفانه نیز هست. اگر در ابتدای زندگی اموال مرد احصا بشود و در هنگام طلاق نیز این داراییها و اموال برآورد بشود و مشخص شود که نقش زن در این رشد اقتصادی به چه اندازه بوده است، شاید بتوان به الگویی برای حل مشکلات ناشی از مهریه های نامتعارف دست پیدا کرد.

وی افزود: به عنوان مثال یک زن ممکن است شاغل و یا کارمند باشد و در زندگی مشترک دارایی هایی را آورده و اضافه کرده باشد، برای خانه و ماشین و سایر دارایی ها وام گرفته باشد و از محل کار و درآمد خود آنها را پرداخت کرده باشد، اما وقتی در مرحله طلاق قرار می گیرد و می خواهد از آن زندگی بیرون برود، همه چیز آن زندگی به اسم مرد است و این عادلانه نیست که برای دستیابی زن به حق خویش فقط روی مبلغ مهریه فکر کنیم؛ آنهم مهریه ای که پرداخت آن دارای شرایطی سخت و پیچیده و اغلب تقسیطی است لذا باید به نقش زن در توانمندیهای اقتصادی مرد در خانواده توجه شود.

او گفت: راه حل دیگر نیز می تواند ثبت کردن یک سند ملکی و یا چیزی مشابه آن به نام زن از همان ابتدای زندگی مشترک باشد و زن در این صورت بعدها برای دریافت مطالباتش در هنگام طلاق به مشکل برنخواهد خورد.

مؤمنی خاطرنشان کرد: زن در هنگام طلاق دچار آسیبهای روحی روانی می شود، حق و حقوقش معمولا پایمال شده و مورد توهین و تحقیر قرار می گیرد و برای گرفتن یک حداقل از مطالباتش باید دوندگی زیادی در دادگاهها بکند و وکیل بگیرد و پس از تلاش زیاد به یک مهریه قسط بندی شده برسد که در اغلب موارد شاهدیم که زنان از این مطالبات خود چشم پوشی کرده و آن را بخشیده و به طلاق توافقی رضایت می دهند لذا باید موضوع مطالبات زنان در هنگام خارج شدن از یک زندگی مشترک را در حوزه های مختلف حقوقی، فقهی، اجتماعی و... مورد بررسی بیشتری قرار داد تا بتوان به یک مدل بهتر رسید.