دو روز پیش دونالد ترامپ اعلام کرد که ۴۰۰ نیروی نظامی این کشور در سوریه باقی خواهند ماند. روز گذشته لیندسی گراهام‌، سناتور نزدیک‌ به ترامپ هم این‌مسئله را تأیید کرد و گفت علاوه بر ۲۰۰ سرباز آمریکایی در شمال سوریه ۱۰۰۰ نیروی اروپایی نیز وظیفه برقراری امنیت و جلوگیری از درگیری میان نیروهای کُرد و ترکیه را بر عهده خواهند گرفت. اما این خیمه‌شب بازی آمریکایی که پیشتر کُردپرس در گزارش‌های خود به تفصیل به آن پرداخته است، از این قرار است که اساساً راهبرد آمریکا در منطقه درازمدت و حضور در سوریه یک استراتژی میان مدت برای رویارویی با روسیه و جلوگیری از نفوذ قدرت ایران در غرب آسیا است و این نظر ترامپ بالاخره تغییر خواهد کرد. در همان‌ ساعت اولیه توئیت رییس جمهور ایالات متحده مبنی بر خروج‌ از سوریه، کُردپرس در گفتگو با شاهوز حسن این‌ مسئله را از زبان این مسئول بلند پایه کُرد منتقل کرد که این‌ سیاست با منافع آمریکا در منطقه همخوانی ندارد و آنها در موضع‌گیری عجله‌ای نمی‌کنند. در واقع مقامات کُرد هم‌ سیاست آمریکا در منطقه را درک کرده‌اند و هم با برگ روسیه و دولت مرکزی سوریه این‌ سیگنال را به آمریکایی‌ها منتقل نمودند که در صورت پاپس‌کشیدن آمریکا از شمال سوریه، کُردها به گزینه‌های دیگری فکر خواهند کرد که می‌تواند هزاران‌ میلیارد دلاری را که آمریکا در شمال و شرق سوریه هزینه جنگ‌ با داعش و آموزش و تجهیز نیروهای سوریه دموکراتیک کرده، به هدر دهد.

پیشتر این سؤال را مطرح کردیم که در حوزه ژئواستراتژیک باید پرسیده شود که چگونه آمریکا در دکترین‌ سیاست خارجی خود که بر مبنای رئالیسم‌ تهاجمی بنا نهاده شده، بازی غرب آسیا را به روسیه واگذار می‌کند و شکست دیگری پس از جدایی کریمه از اوکراین برای خود رقم می‌زند؟ و امروز پاسخ این سؤال را مقامات آمریکایی دادند که قصد ندارند همه نیروهای خود را از سوریه خارج کنند. این تغییر سیاست آمریکا در حالی به‌وجود آمد که برنامه حضور ایالات متحده در عراق وارد مرحله جدیدی شده و کاخ سفید اعلام‌ نموده که قصد افزایش نیرو و ماندگاری در عراق را دارد.

در سوی دیگر، واقعیت این‌ است پس از آن که روسیه تبدیل به حافظ اصلی ماندگاری دولت بشار اسد و تثبیت کننده شرایط فعلی جنگ به نفع دولت مرکزی سوریه شد، آمریکا در سیاست تجدید نظر طلبی خود در خصوص ساقط کردن نظام سوریه صرف نظر نموده و با ایجاد راه های دیگری سعی می کند که به دنبال مبحث "کناره گیری مشروط" باشد. قاعدتاً آمریکا به دنبال استفاده از بدیل های سیاسی همچون فاکتور کُردها و جغرافیای تحت کنترل آنها در اثر گذاری برای آینده سوریه است. ترجیح آمریکا پس از پایان عمر جنگ در سوریه، ایجاد نظامی فدرال با تمایل به الگوهای سکولار است و این را تنها به کمک کُردها قابل تحقق می بیند. در مقابل روسیه تمایل دارد اسد برای یک دوره معین پس از انتخابات آینده سوریه همچنان به عنوان رئیس جمهور در پست خود ابقا شود تا وضعیت نظامی و جنگی سوریه به حالت عادی باز گردد. در سوی دیگر فشار ترکیه به آمریکا، بعنوان یکی از اعضای اصلی ناتو و سرزنش آمریکا در خصوص کمک به نیروهای کُرد سوریه، هر از چند گاهی سیاستمداران آمریکایی را به تکاپو می اندازد تا به ترکیه اطمینان دهند که نمی گذارند کُردها تبدیل به خطری برای ترکیه شوند. به نظر نمی رسد آمریکایی ها بخواهند موقعیت فعلی خود را از دست بدهند و کُردها را از خود برانند و معادلات سوریه را تسلیم روسیه کنند. هر چند در قضیه "منبج" وعده هایی به آنکارا داده اند اما دست کشیدن آمریکا از کُردها به منزله دور شدن آنها از واشتگتن و نزدیکی به کرملین خواهد بود؛ امری که چندی پیش با نارضایتی از معامله آمریکا و ترکیه بر سر منبج‌، منجر به مذاکراتی میان کُردها و دولت اسد شد. به همین خاطر، به نظر می رسد آمریکا در راهبرد خود قصد ندارد نیروی آزموده و ضد تروریسمی همچون کُردها را در سوریه از دست بدهد و می داند یکی از نیروهای واقعی سوریه در آینده کُردها خواهند بود. چشم انداز آینده آمریکا در سوریه، بر مبنای اصل موازنه و بالانس قدرت خواهد بود. آمریکا در جهت مهار بلندپروازی های ترکیه در منطقه و نزدیکی بیش از حد به کرملین و ایجاد سدی در برابر حاکمیت سیاسی اسد که نزدیک به ایران و روسیه است، به تجهیز و حمایت از کُردها ادامه خواهد داد و در این راستا سعی خواهد کرد پایگاه های نظامی در شمال سوریه را به عنوان عمق استراتژیک خود مهیای سوریه پس از جنگ سازد.