به گزارش خبرگزاری کردپرس، استاد ظاهر سارایی، ادیب، شاعر و ناشر ایلامی در یادداشت کوتاهی به مناسبت 11 دی و روز وفات ولی محمد امیدی به بررسی اجمالی خصوصیات شعری این شاعر پرداخته است.

ظاهر سارایی در این باره می‌نویسد:

ولی محمد گر چه او به مکتب نرفت و خط ننوشت اما به غمزه ی شاعری و به تعبیری نازک تر ساحری مسئله آموز صد مدرس شد.

ولی محمد حافظ و حافظه ی سنت دیرپای شعر کردی جنوبی است که نسل به نسل پایدار ماند تا در کلام ولی محمد به نیکوترین شیوه و برازنده ترین گونه خود را بنمایاند.

امیدی در اوان نوجوانی با استماع شعر شاعران کلاسیک و متون کهن کردی نظیر شاهنامه‌ی کردی شیرین و فرهاد، بهرام و گل اندام، حماسه‌‌های مذهبی و... در منزل پدری که شعرخوانی در آن جا برگزار می شد ، بر دانش شفاهی خود افزود و استعداد شاعری‌اش را پرورد و لذا می توان اذعان داشت که استاد واقعی امیدی همانا جلوه های طبیعت، اشعار متقدمان و هوش سرشارش بوده است.

زبان شعری او همان کردی جنوبی است که گاه تداخل گویش شاعر ‌(خزلی‌) و گویش ادبی و کهن کردی ‌(گورانی – هورامی‌) خاصه در ساختار افعال و حروف اضافه در ‌آن دیده می‌‌‌شود.

در شعر امیدی پدیده‌‌های طبیعی چون کوه، رود، دشت و درخت جان و حیات دارند و به گفت و گو برمی‌‌خیزند.