به گزارش کُردپرس، یازدهم اردیبهشت روز کارگر است؛ کارگری که گاهی کار دارد و گاهی بیکار است. همان چند ماهی هم که کار دارد تنها حدود یک میلیون و 500 هزار تومان حقوقش است. در این اوضاع تورم باید خرج خانواده را بدهد اجاره خانه، پول آب و برق و گاز، قسط وامی که برای رهن خانه گرفته و همه و همه تنها از همین پول ناچیز پرداخت می شود. سخت ترین کارها بر عهده آنهاست اما مُزدشان ناچیز است و کفاف چرخاندن چرخ زندگی را نمی دهد. این قشر که در دهک اول جامعه قرار می گیرند با توجه به تورم موجود قدرت اقتصادی شان بسیار پایین آمده و صاحب خانه شدن رویای دست نیافتنی شده است.

روز کارگر را برایشان تعطیلی اعلام کرده اند و هر سال برنامه ای هم برایشان برگزار می کنند اما آنها نیاز به توجه دارند و امنیت شغلی می خواهند.

رئیس کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان کردستان می گوید: تنها یک تجلیل در یک روز مشخص از سال برای جامعه کارگری کافی نیست، چرا که آنها زیر خط فقر هستند و دستمزد ناچیزی دارند.

ابراهیمی معتقد است: روز کارگر در نظام جمهوری اسلامی با اوضاع معیشتی و عدم امنیت شغلی حال حاضر، زیبنده جامعه کارگران نیست.

او به زمان و مکان مراسم روز کار و کارگر اشاره می کند که ساعت 10 صبح فردا چهارشنبه 11 اردیبهشت ماه در مجتمع فجر سنندج برگزار می شود و توضیح می دهد: این مراسم با حضور استاندار، مسئولان استانی، حوزه های مرتبط با جامعه کارگری، تشکلات کارگری و کارفرمایی و مدیران بخش خصوصی و دولتی برگزار می شود و همچنین از مقام کارگر تجلیل و در پایان هم نشستی در خصوص انتقادات جامعه کارگری برگزار می شود.

کارگران از اصلی ترین نیروهای مولد در اقتصاد هر کشوری به حساب می آیند و حرکت موتور اقتصاد مولد به نوع حرکت آنان بستگی دارد. 11 اردیبهشت ماه روز جهانی کارگر است و هر سال بهانه ای می شود برای پیگیری مشکلات و بیان برخی دردهای این قشر. امسال از سوی مقام معظم رهبری با عنوان «رونق تولید» نامگذاری شده است. یکی از الزامات مهم تحقق این شعار به باور عموم کارشناسان تقویت نیروی کار مولد است و مولدترین نیروهای کار کارگران است. بنابراین بیراه نیست اگر رفع مشکلات یا حداقل کاستن از مشکلات جامعه کارگری را مهم ترین الزام و پیش شرط تحقق شعار امسال بدانیم. نظام مزدی در کشورمان ناکارآمد است و این ناکارآمدی پدیده ای مخرب در حوزه کارگری به نام «شکاف عمیق دستمزدها» به وجود آورده است. به این معنی که دستمزد کارگران کفاف هزینه های زندگی آنان را نمی دهد و می توان گفت، کارگران سهم شان از زندگی کار سخت و مزد ناچیز بوده است. این روند باعث ایجاد جذابیت برای شغل های کاذب می شود و روحیه کار مولد در کشور کاسته خواهد شد. ضربات این چنین رویه ای، در نهایت بر پیکر نحیف اقتصاد کشور وارد می شود کما اینکه هم اکنون نیز آثار مخرب آن را مشاهده می کنیم. بنابراین به نظر می رسد باید به فوریت راهکارهایی برای کاهش «شکاف مزدی» اندیشیده شود.