به گزارش کردپرس، سابقه نامگذاری روز معلم در ۱۲ اردیبهشت به قبل از انقلاب بر می گردد که مناسبت آن، کشته شدن یکی از معلمان در روز ۱۲ اردیبهشت سال ۱۳۴۰ درتجمع اعتراض‌آمیز معلمان در میدان بهارستان بود. مأموران انتظامی برای متفرق کردن معلمان از ماشین آب‌پاش استفاده کردند اما آنها با اینکه خیس شده بودند درجای خود ماندند. مأموران با تیراندازی هوایی و استفاده از باتوم می‌خواستند معلمان را متفرق کنند اما در این وقت، رئیس کلانتری بهارستان با شلیک تیر مستقیم به پیشانی معلم جوان، «ابوالحسن خانعلی» مرگ وی را رقم زد و در ادامه مجروح شدن 3 نفر در اثر تیراندازی مأموران و حمله با سرنیزه.
«خانعلی» با مدرک لیسانس در سال ۱۳۳۵ به استخدام وزارت فرهنگ درآمده بود وهم‌زمان با تدریس، دوره دکترای فلسفه را در دانشگاه تهران می‌گذراند.
تشییع جنازه «خانعلی» در روز ۱۳ اردیبهشت به بزرگترین تظاهرات خیابانی بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ تبدیل شد. معلمان معترض در شب 7 «خانعلی»، روز ۱۲ اردیبهشت را «روز معلم» نامیدند. اجتماع معلمین پایتخت در تاریخ روز ۱۸ اردیبهشت ماه سال ۱۳۴۰ تصویب کردند روز ۱۲ اردیبهشت ماه، یادبود اعتصاب موفقیت‌آمیز و شهادت معلم، دکتر«خانعلی»، روز معلم اعلام گردد. در این روز همه ساله مدارس در سرتاسر کشور تعطیل رسمی خواهد بود و مراسم خاصی اجرا خواهد گردید.
اینک پس از گذشت سال های سال از آن روزها معلمان همچنان مطالبات به جا مانده دارند. آنها خواهان رفع موانع قانونی برای فعالیت رسمی تشکل‌های صنفی فرهنگیان، اختصاص بودجه عادلانه به آموزش و پرورش، همسان سازی حقوق معلمان بازنشسته با شاغلان، داشتن بیمه کارآمد و فراگیر و توقف سیاست پولی کردن مدارس و اجرای اصل ۳۰ قانون اساسی هستند.
اما با تمام مشکلات و مسائل، معلمان برای دانش آموزان همان شمع های دفاتر انشایی هستند که می سوزند و اطراف خود را پر از نور و روشنی می کنند، آنها تا همیشه معلم هستند و چراغی هستند که همچنان می سوزند.
نظر شما