اول شدن را از همان بچگی بد به ما آموختند. الانم برام قابل هضم نبود که چرا وقتی بچه بودیم انتظار داشتن تو هر مسابقه ای اول بشیم. مگه میشه اصلا همچین چیزی. شاگرد اول کلاس باشی و نفر اول مسابقات طناب کشی، برنده توپ طلای فوتسال و نفر اول حفظ و شاعر نوجوان استان و .... . خدایش چه اصراری بود که تو همه زمینه ها اول بشیم. بچگی رو با هزار بدبختی تموم کردیم که هر سه چهار سال یه بار هر از گاهی یه رتبه های دوم، سومی تو بعضی از مسابقات می آوردیم. دوران مدرسه و دغدغه های اول شدنش که تموم شد باز تو دانشگاه همین ماجرا شروع شد. تحصیلات تکمیلی رو که ادامه دادیم باز همین ماجرا برپا بود. از شر دانشگاه که خلاص شدیم باز انگار این کابوس اول شدن دست از سر آدم بر نمی داره و تو گردنه های آزمون استخدامی های آبکیم دست بردار نمیشه.

ما که اول نشدیم و دیگه مسابقه ای برای اول شدنم برامون نمونده. از اینا که بگذریم ماجرای اول شدن استان کردستان واقعا جای تحسین داره. اینا هر مسابقه ای که برگزاری میشه اول نشن صدرصد دوم سومی رو رها نمی کنن. گاهی به اول بودنم قناعت ندارن که هیچ رکورد ها رو هم برای سالیان متوالی جابجا می کنن. بیکاری صفره صفر، تورم استان منفی. کسب وکارمون آباد آباده، اشتغالمون حرف نداره. کارخونه هامون پر رونق و ... .

شاید با خودتون بگید مگه سالی یه بار تو تورم و بیکاری و شرایط بد کسب و کار اول شدن مگه خیلی مهمه؟ نه دوستان اخه مگه میشه که تو استانی که حتی یه معدن ساده هم نداره، نه متری زمین و نه آبی برای کشاورزی، نه بازار مصرف خارجی و نه متری خط مرزی، نه موقعیت استراتژیک و نه توانمندی های انسانی همیشه اول بشیم. یکم خوب فک کنید که واقعا این استان ما که هیچی نداره پس اول شدنش به برکتی غیر از این مدیران مسئولیت پذیره؟!