از زمان مطرح شدن نام روابط عمومی در دنیا در سال 1897 تقریبا 67 سال به طول انجامید تا از آن به عنوان یک صنعت بزرگ، آن هم در کشورهای پیشرفته و متروپل نام برده شود. طبیعی است در کشورهای کمتر توسعه یافته و جهان سوم هنوز به قابلیت ها و توانایی های آن به عنوان عامل موثر در سرنوشت دولت ها و موسسه های اقتصادی توجهی نشود و عملا مورد بی اعتنایی قرار گیرد. روابط عمومی، پیشینه ای به اندازه کل تاریخ دارد و رسوخ در افکار عمومی و جذب آن تنها و تنها از عهده یک روابط عمومی کارا ساخته است، چیزی که پس از جنگ جهانی اول مورد توجه دول غرب قرار گرفت و در سال های بعد از جنگ جهانی دوم به اهمیت آن افزوده شد. به نحوی که امروزه ادعا می شود که در ورای هر موسسه اقتصادی و دولت مقتدر ، یک روابط عمومی موفق نهفته است. از سال 1366 در ایران به تدریج اهمیت روابط عمومی برای سازمان ها و موسسه ها هر روز بیشتر از پیش روشن تر و برای جایگاه واقعی آن در سطح تشکیلات سازمانی تلاش هایی صورت می پذیرد. ولی باید اذعان داشت که هر چند این تلاش ها مفید هستند اما کافی نبوده و روابط عمومی هنوز جایگاه واقعی خود را پیدا نکرده است. نبود تشکیلات منسجم سازمانی با شرح وظایف مشخص و بعضا کلی گویی و ابهام در آن، عدم تخصیص نیروی کیفی و مهمتر از همه نبود ردیف بودجه مشخص در سر فصل های تخصیص بودجه کشوری از مشکل های اصلی روابط عمومی های فعلی محسوب می شود. به طور کلی نگرش مدیران مملکتی به روابط عمومی نگرشی مثبت است اما تنها نگرش، کافی نیست و باید برای تامین نیرو و بودجه مستقل برای آن هم دستورات اکیدی صادر شود. نگرش امروزه به روابط عمومی به عنوان حرفه ای حساس، مهم، پر مسئولیت و تعیین کننده مستلزم رویکردی است که مشکلات اساسی آن را برطرف کند تا وظایف خود را جامه عمل بپوشاند و بتواند برای اهداف سازمانی خود برنامه ریزی کند. اکنون باید به این پرسش پاسخ گفت که با وضعیت موجود روابط عمومی ها راهکار برون رفت از آن چیست؟ و چگونه می توان اثر بخشی روابط عمومی ها را ارتقا بخشید؟

خوشبختانه نگرش مدیران و مسئولان تا حدی زیادی به کارگروه های روابط عمومی بهتر شده و اکنون سازمان ها ارزش اقتصادی روابط عمومی را قبول کرده اند که یک گام اساسی است. در مرحله بعد، تعریف چارت تشکیلاتی و تامین نیروی کارآمد و کیفی چاره ساز است و به عنوان مرحله بعدی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

مجهز کردن کارکنان روابط عمومی به دانش روز و تکنیک های نوین ارتباطی با توجه به پیشرفت علم و توسعه فن آوری های جدید، توسعه فکری کارکنان و تشویق آنان به کار گروهی، ارتباطات درون و برون سازمانی برای مدیران و کارشناسان به عنوان یک مسئله اساسی و استراتژیکی قلمداد و برنامه ای جامع برای انجام مستمر آن وجود داشته باشد. شناسایی مخاطبان سازمانی و راه های تعامل و ارتباط دو سویه با آنان و به عبارت دیگر طراحی نظام مهندسی ارتباطات. توجه به فرایندگرایی در شرح وظایف، ارزیابی و تحلیل اقدامات، شناسایی نقاط قوت و ضعف سازمان و توان برنامه ریزی در مواجهه با مسائل آنی و غیر مترقبه.

توجه به روابط عمومی و کارکردهای آن امروزه یک عزم ملی می طلبد، امید است برنامه ریزان کلان کشور با مداقه روی این مجمل با جدیت مسئله رشد همه جانبه روابط عمومی را مدنظر قرار دهند.