به گزارش خبرگزاری کردپرس، در روستاهای دور و در مناطق عشایر نشین استان ایلام که وسایل ارتباط جمعی بسیار به ندرت وجود داشت، بزرگان شهر و روستا ماه رمضان را رؤیت می‌کردند و شروع این ماه مبارک را اعلام می‌کردند. در جایی مثل مهران مردم پس از آن‌که خروس‌ها سه بار خواندند، شروع به خوردن سحری می‌کردند و برای افطار هم چشمشان به غروب آفتاب بود که با فرونشستن آفتاب و خواندن نماز مغرب و عشاء روزه خود را باز کنند.

از روزگارانی که مردم دهلران با ساز و دهل و آوایی مخصوص برای سحر بیدار می‌شدند تا شهرهای کوچکی که هر کس همسایه این ور و آن ور خود را بیدار می‌کرد روزگار درازی نگذشته است. این مردم هنوز همان مردمند و اگر چه در خانواده‌هایی هسته‌ای شده و جدا از هم هر کس برای خود مداری دارد که گرد آن بگردد ولی در ماه مهمانی خدا، هنوز هم رسم افطاری دادن از بین نرفته است.

ایلامیان، افطاری دادن را یک جور عبادت می‌شمارند و به امید ثوابش سفره می‌اندازند و آشناها را دعوت می‌کنند که در نذری افطارشان شریک شوند. پیش‌تر که هنوز همه چیز رنگ و بوی ایل‌تباری می‌داد و یکرنگی و صفا بیشتر از حالا بود، سفره‌های نذری افطار هم ساده و خودمانی بود. غذایی مختصر و خرمایی بود و یک دورهمی خداجویانه. بودند کسانی که گوسفندی بزی سر می‌بریدند و گوشتش را بین در و همسایه توزیع می‌کردند. این ذبح گوسفند را بیشتر مردم عشایر و کوچ نشین و ساکنان بعضی روستاهای ایلام انجام می‌دادند.

گر چه نذری افطاری آن رنگ و بوی عمومی خود را که در گذشته داشت، امروز از دست داده و غالباً تبدیل به افطاری نوبتی بین فامیل‌های درجه یک و دوستان نزدیک شده اما هنوز هم سفره‌های معنوی عمومی‌تری مثل سفره نذر صلوات در استان ایلام برگزار می‌شود. سفره‌ای به مراتب ساده‌تر که با حلوا و خرما و شیر، گاهی هم با میوه و شربت و شیرینی مهیا شده و آدم‌های دور این سفره صلوات می‌گویند و ذکر می‌خوانند و شمع روشن می‌کنند.

نذرهای ایلامیان در ماه رمضان محدود به این موارد نیست و مهم‌ترین آن نذر ختم قرآن است که از گذشته‌های دور تا کنون در تمام استان ایلام رواج دارد و زنان ایلامی حضورشان در چنین نذرهایی پررنگ‌تر است. نذر ختم قرآن را عموماً حاجتمندان و کسانی که عهد و شرط‌هایی دارند به جا می‌آورند و اگر چه در تمام ماه‌ها ممکن است صورت بگیرد ولی در ماه رمضان و خصوصاً در شب‌های بی‌تکرار قدر بیشتر انجام می‌شود. فرد حاجتمند در شب‌های قدر که هر کدامشان از هزار ماه برترند، نذر می‌کند که چند بار قرآن را ختم کند تا حاجت‌روا شود.