به گزارش کردپرس به نقل از روزنامه ینی یاشام، لیلا گوون، نماینده حکاری در پارلمان ترکیه و رئیس کنگره دموکراتیک خلق ها که نزدیک به 200 روز است در اعتصاب غذا به سر می برد در پی انتشار پیام عبدالله اوجالان رهبر دربند PKK در راستای پایان دادن به اعتصاب غذاها در پیامی کتبی نوشت: منطقه خاورمیانه که کردستان نیز در آن قرار دارد مانند یک گوی آتشین بوده و محیطی به تمام معنی جنگی است. در این محیط جنگ علیه کردها انکار سیاسی – فرهنگی و سیاست های به تسلیم واداشتن در حال تحمیل است و بدین ترتیب پیش روی یک زندگی آزاد مانع ایجاد می کنند. برای پشت سر گذاشتن این موانع قبول کردن اصول و چشم اندازهای عبدالله اوجالان یک حقیقت غیر قابل انکار است. همانگونه که در تحولات کردستان سوریه که تمام جهان را لرزاند نیز دیده شد؛ تز خاورمیانه دموکراتیک تمام ملت های این منطقه را در بر می گیرد. مهمترین بازیگر نیز در پروژه حل و فصل دموکراتیک مسئله کردها نیز در تمام خاورمیانه اوجالان است.

در ادامه این پیام آمده است: حصری که از طریق اوجالان امروزه تمام مردمان را در برگرفته است پیش از هر چیزی یک شرمساری برای انسانیت است. با جسارت کامل می توانم اعلام کنم که تنها شانس ما در به وجود آوردن ساختار انقلابی است. زیرا تنها انقلابیون هستند که می توانند مانع این شرمساری شده و در برابر ناخوشنودی ها و غصب ها بایستند. من به عنوان یک فدایی مردمان کرد از سال 1994 تا کنون به صورت بی وقفه در عرصه های مختلف به فعالیت سیاسی پرداخته ام. علی رغم تمام بی قانونی هایی که در خصوص من اعمال شده است ولی به مبارزه خود ادامه داده ام. ولی در مرحله ای که در آن قرار دارم مشاهده می کنم که یک سیاست درست، تاثیر گذار، با دیدی باز به آینده و دربرگیرنده ای را در پیش نگرفته ام. حصری که علیه عبدالله اوجالان اعمال شده است یک حصر علیه ملت است. با اراده آزاد خود اعتصاب غذای بی بازگشت و نامحدود را آغاز کردم و اعلام کردم که تا زمانی که حصر برداشته نشده است ادامه خواهم داد. زیرا بیرون آمدن افکار و تفکرات اوجالان که علی رغم حصر 20 ساله خود برای صلح تلاش کرده است نه تنها برای کردها بلکه برای تمام مردمی که در این سرزمین زندگی می کنند بسیار مهم است.

گوون تصریح کرد: امروز در 7مین ماه از اعتصاب غذای خود هستیم. هزاران دوست ما در زندان ها به خصوص افرادی مانند ناصر یاغیز و کسانی که آنقدر عاشق هستند که برای یک زندگی حاضرند جان خود را از دست بدهند از این روند حمایت کرده و با یک قدرت بالا و حمایت جانانه آن را ادامه دادند. مقاومت ما از استراسبورگ فرانسه به چهار سوی جهان منتقل شد و سه نماینده پارلمان ترکیه نیز در این روند با ما همراه شدند. بدین گونه این اقدام به یک سال مقاومت تبدیل شد. چیزی که در این روند ما را آزرده کرد سکوت و گرسنگی نبود چیزی که ما را آزرده کرد دوستانی بودند که به این سکوت با جان خود فریاد برآورده و برای این که ما را زنده نگه دارند خود را فدا کردند. زولکوف گزن، آیتن بهجت، زهرا ساغلام، مدیا چینار، یونجا آکیچی، شیراج یوکسک، ماحسون پامای، امید آچار و امید شاکار... آنان قهرمانان حقیقی و صاحبان اصلی این روند هستند. یک یک آنان را با احترام و حق فراوانی که بر گردن ما دارند یاد می کنم. همچنین به آغاز روزه های مرگ 27 روزه نیز تأکید فراوان دارم. 30 تن از دوستانمان اعتصاب غذاهایی که ادامه می دادند را به روزهای مرگ تبدیل کردند و در برابر حصر یک اراده پولادین از خود به نمایش گذاشتند.

ما برای پایان دادن به جنگ در سرزمین هایمان و برای یک صلح با افتخار می دانیم که تنها مخاطب این روند عبدالله اوجالان است. هدف از این اعتصاب غذاها نیز برداشتن اقدامات غیرقانونی و حصر غیرحقوقی و غیر انسانی از اوجالان بود. پیامی که اوجالان در 2 می از زندان امرالی منتشر کرد در واقع یک دلیل محکم از نقشی است که اوجالان می تواند در دموکراسی ترکیه ایفا کند. به همین دلیل لغو حصر از امرالی برای ترک ها نیز به اندازه کردها یک موفقیت به حساب خواهد آمد. مرحله ای که به آن دست یافته ایم برای پایان دادن به حصر مطلق درهای امید گشوده است. اوجالان ابتدا با برادر خود و سپس دو بار با وکلایش دیدار کرد. ولی برای برداشتن حصر کامل با روش های دیگر به مبارزه فعال خود ادامه خواهیم داد. مسئولیت این کار بعد از این بر عهده ما فعالان عرصه سیاست است. سیاست اگر راه حل تولید نکند مشکلات جدید به وجود می آورد. قول می دهم که با درک و آگاهی از این مسئولیت حرکت کرده و از امروز اعتصاب غذایی را که آغاز کرده بودم پایان می دهم. اعلام می کنم که اعتصاب غذا به اهداف خود دست پیدا کرده است. ولی مبارزه ما برای رفع حصر مطلق و ایجاد صلح در جامعه در هر عرصه ادامه خواهد داشت. جایی که این مبارزه باید به آن برسد یک صلح با افتخار است. از هر کسی که در این روند در کنار من بوده است بار دیگر تشکر می کنم. از کسانی که به مبارزه ما در برابر فاشیسم و فشارهای موجود همصدا شده اند، به ما باور داشته و امید خود را از دست نداده اند بی نهایت تشکر می کنم. همچنین از مادران شنبه و تمام زنان تشکر می کنم. امید از پیروزی با ارزش تر است. امیدوار شدیم و پیروز شدیم.

کد خبرنگار: 30102