توهین و بی‌حرمتی صریح یا ضمنی به مقدسات مذهبی و دینی در هر جامعه‌ای محکوم و مذموم بوده و حتی طرفداران آزادیبی قید وشرط بیان نیز در این رابطه بااحتیاط عمل می‌نمایند بالاخص که این توهین مشتمل بر حمله به اعتقادات قسمتی از شهروندان و مردم یک واحد سیاسی به‌نام کشور باشد.
قانون اساسی جمهوری اسلامی و همچنین قانون مطبوعات و رسانه‌های کشور نیز در مواد و بندهای زیادی هرگونه توهین و تحریض به باورها و مقدسات مذهبی را ممنوع کرده و برای آن براساس شرع اسلام مجازاتی را پیش‌بینی کرده‌اند، ازجمله آن می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:
اصل دوازدهم صراحتاً اشعار می‌دارد که مذهب رسمی جعفری دوازده‌امامی است اما مذاهب دیگر اسلامی دارای احترام کامل هستند.
اصل نوزدهم قانون اساسی می‌گوید: مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ، نژاد، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود.
بندهای 1،4،7 و 8 قانون مطبوعات جمهوری اسلامی نیز هرگونه توهین و اختلاف‌افکنی قومی و نژادی و مذهبی را اخلال به مبانی و احکام اسلام و حقوق عمومی و خصوصی دانسته و ممنوع کرده است.
علاوه براین اصل 175 قانون اساسی می‌گوید: در صداوسیما، آزادی بیان و نشر افکار با رعایت موازین اسلامی و مصالح کشور باید تأمین گردد، با این شرط که در محتوای برنامه‌های آن برای نفی مرزبندی‌های کاذب و تفرقه‌انگیز و قرار ندادن اقشار مختلف جامعه در مقابل یکدیگر تلاش شود. (تبصره ج)
ماده 513 قانون مجازات اسلامی، در موضوع اهانت به مقدسات اسلامی اشعار می‌دارد: «درصورتی‌که جرم ارتکابی مشمول حکم سب‌النبی (توهین شدید به پیامبر گرامی اسلام و امامان و حضرت فاطمه زهرا و...) باشد اعدام و در غیر این صورت مشمول مجازات حبس از یک تا پنج سال خواهد بود.»
قانون‌گذار در ماده 26 قانون تأکید دارد: «هر کس را که به‌وسیله مطبوعات به دین مبین اسلام و مقدسات آن اهانت کند درصورتی‌که به حکم ارتداد منجر شود حکم ارتداد را در مورد وی صادر و اجرا می‌نماید، در غیر این صورت طبق نظر حاکم شرع و براساس قانون تعزیرات (به‌موجب ماده 513 قانون مجازات اسلامی) با مجرم رفتار خواهد شد.»
اما مشکل اینجاست که بیشتر مواد قانونی ذکرشده دارای خلأهایی می‌باشند که صراحتاً نمی‌توان از آنها مستفاد نمود آیا براساس این مواد، توهین و بی‌احترامی به مقدسات اهل سنت نیز مصداق جرم عمومی است یا خیر؟
علیرغم توصیه صریح بنیان‌گذار انقلاب اسلامی بر منع توهین و همچنین فتوای تاریخی رهبری معظم انقلاب در حرمت شرعی توهین به خلفای راشدین، بزرگان و صحابی پیامبر اکرم (ص) و بالاخص همسران پیامبر؛ اما متأسفانه داستان توهین به مقدسات اهل سنت در رسانه‌ها و اماکن عمومی نه چیز جدیدی است و نه می‌توان امید داشت که دیگر تکرار نشود.
نامه‌نگاری‌ها و اعتراضات چند ده‌باره فراکسیون اهل سنت مجلس شورای اسلامی و همچنین جامعه اهل سنت کشور به این سنخ توهین‌ها به‌دلیل خلأهای قانونی موجود در کشور نیز، تاکنون ره به‌جایی نبرده و نخواهد برد.
گرچه این روزها، واکنش حاکمیت، مجلسیان و دولتمردان به توهین وقیحانه یک مداح در شبکه 5 سیمای جمهوری اسلامی بسیار قاطعانه، صریح و امیدوارکننده بود اما برای درمان دایمی این آفت وحدت اسلامی و جلوگیری از شکاف قومی و واگرایی مذهبی در داخل و خارج از کشور، لازم است نمایندگان دلسوز شیعه و سنی مجلس، نسبت به وضع قانونی که به‌صراحت توهین و سب بزرگان اهل سنت را ممنوع و مجازات مشخص را برای مرتکبان آن پیش‌بینی کرده است اقدام نمایند به‌صورتی‌که پیگیری و مجازات مجرمان، محتاج شاکی خصوصی نبوده و در حوزه جرم عمومی تعریف شود.
این امر البته می‌تواند با توسیع و تسری ماده 513 قانون مجازات اسلامی و افزودن بزرگان اهل سنت شامل خلفای راشدین، امهات المؤمنین و عشره مبشره به شخصیت‌های مذهبی ذکرشده در همان ماده، باشد.
اکنون ایران به اتحاد و یکدلی سخت محتاج است و نوبت نمایندگان مجلس و یا دولت است که با ارائه لایحه یا طرحی- یک‌بار برای همیشه - به این آهنگ ناکوک جریحه‌دار کردن سریالی شهروندان اهل سنت کشور خاتمه دهند، بدیهی است تنها راه خاموش کردن این فتنه صرفاً، تصویب قانون و تعیین مجازات مشخص و بازدارنده در قانون مجازات اسلامی است و سایر اقدامات جز ظاهری تبلیغاتی و موقتی، نتیجه دیگری دربر نخواهد داشت.
نظر شما