این رویه کمابیش موجب رفع برخی آلام جامعه می گردید ولی مع الاسف درشرایط کنونی که می بایست گوش مسئولین اجرایی برای شنیدن مشکلات مردم شنواتر باشد همگی دچار یک «کری و آلزایمرسیاسی» شده اند، تنها برخی مسائلی که به نفع آنان است می شنوند و مابقی را به بی خیالی می سپارند.

یادش به خیر آن زمانی که شخصیت انسان ها ارزشش به قدری بود که با دنیایی از ذخارف دنیا عوض نمی شد. یادش به خیر زمانی که مسئولیت ها سفره ای گشوده شده برای غارت نبود و بیشتر با هدف خدمت بود، اما اینک به گفته شخصی که می گفت وقتی که قصد سوء استفاده از مسئولیت نداری، مسئولیت به چه کارت می آید؟ مسئولیت ها به سفره ای برای سوء استفاده تبدیل شده است.

یادش به خیر زمان های نه چندان دور، مسئولیت هرگز به افراد شخصیت نمی داد بلکه افراد بودند که وزن مسئولیت را بالا می بردند. اما در شرایط کنونی کمترین کاربرد مسئولیت تمجید و تعریف بی حد و حصر در مراسمات ترحیم می باشد. اگر چنانچه خداوند هم به او عنایت داشته باشد و در زمان مسئولیتش بستگان و اقربایش فوت کنند که اقبال به او روی آورده و مجلس ترحیم تبدیل به میتینگ سیاسی می گردد. یادش به خیر زمانی مسئولی برای یک سخن درشت بالاتر از خود ریاست را برای همیشه سه طلاقه می کرد اما هم اینک برای بقاء در مسئولیت با افتخار می گویند:

راضیم کزمن بماند نیم جان

کزدرون استری بینم جهان!!

یادش به خیر زمانی که افراد پست های مدیریتی را بلند آوازه می کردند ولی هم اکنون مسئولیت ردایی بلند برقامتی کوتاه و ناخراشیده افراد می باشد یادش به خیر زمانی مسئولیت ها براساس لیاقت ها و شایستگی های فردی بود نه براساس شراکت های سهامی خاص. یادش به خیر روزی که مسئولیت ها را تقسیم می کردند بعضا خود را در پشت سر آخرین نفر پنهان می کردند ولی هم اکنون از همه حیثیت خود برای گرفتن یک پست مدیریتی می گذرند.البته چندان هم بی تقصیر نیستند چون وضعیت زندگی برخی مدیران را قبل و بعد از مسئولیت نظاره می کنند و حق دارند که حیثیت خود را به «جو» ی بفروشند!

مدیریت های فعلی تبدیل به باشگاهی سیاسی گردیده اند که در آن رندان ماجراجو به نام مدیریت و به کام جناح سیاسی به درجات عالی رسیده و علاوه بر تضمین تمکن دائمی خود، قبیله شان را هم تامین می نماید. در این راستا حسگرهای سیاسی هم تنها به برخی افراد خاص مجوز ورود به حوزه مدیریت می دهند و حتما باید قدم های نورس خود را با گام های شوالیه همراه نمایند. دراین بین تنها چیزی که برای مدیران مطرح نمی باشد همانا دغدغه ها و مشغله های ذهنی مدیر می باشد در این راستا هرچقدرهم که گفته شود گوشی برای شنیدن وجود ندارد یا اینکه نوعی پوست کلفتی سیاسی به مصداق در بین برخی مدیران شیوع پیدا کرده است.چاره ای نیست باید گفت:

گوش اگر گوش تو ناله اگر ناله من

آنچه البته بجایی نرسد فریاد است