به گزارش خبرگزاری کُردپرس، امید به زندگی همان‌طور که در کشورهای مختلف متفاوت است در استان‌ها و شهرهای مختلف هم فرق می‌کند. حتی در یک شهر امید زندگی ساکنین مناطق بالای شهر با پایین شهر فرق دارد. طبق اطلاعاتی که در چند سال گذشته اعلام شده استان تهران و گیلان، بالاترین شاخص امید به زندگی را دارند و استان‌های سیستان و بلوچستان، کردستان، کهگیلویه و بویراحمد، ایلام و خراسان جنوبی کمترین سطح امید به زندگی را داشته‌اند.

یک جامعه‌شناس و رفتارشناس در رابطه با کاهش شاخص امید به زندگی در این استان‌ها می‌گوید: استان‌هایی مانند خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان به خاطر خشکسالی، دور افتاده‌بودن و داشتن مناطق محروم، شاخص امید به زندگی‌شان به نسبت استان‌های دیگر کمتر است.

حسین باهر خاطرنشان می‌کند: این استان‌ها ۲۰ سال است که با خشکسالی دست و پنجه نرم می‌کنند و قنات‌ها و چشمه‌های استان‌ها خشک شده‌اند. خشکسالی با خودش کسادی در کشاورزی و دامداری را آورده است. رهاورد این کسادی، بیکاری و مشکلات مالی مردم این سرزمین‌ها است. از طرفی خشکسالی و مسائل نامناسب اقتصادی همراه با مشکلات بهداشتی و درمانی برای مردم آن منطقه است. نامناسب‌بودن شرایط اقتصادی و اجتماعی باعث بروز بیماری‌های روحی و روانی در بین مردم می‌شود.

شرایط وخیم و بحرانی

او معتقد است: مردم بعضی از نواحی کشور بیشتر از سایر نواحی عمر می‌کنند، مثلاً عمر مردم شمال کشور از عمر جنوبی‌ها بیشتر است و عمر روستانشینان از شهرنشینان بیشتر است. طول عمر مردم کشورهای سرد و سبز، به‌طور متوسط، بیشتر از طول عمر مردم کشورهای گرم و خشک است. علت این طول عمرها را می‌توان در این موارد دید. همدلی با طبیعت عمر را طولانی می‌کند. مانند خواب طبیعی، غذای طبیعی، هوای طبیعی، ساعت کار طبیعی. بهداشت تأثیر زیادی در سلامت مادی و معنوی فرد و در نتیجه طول عمر او دارد. برقراری امنیت و تامین‌های مختلف اعم از اجتماعی و سنتی و خانوادگی و بازنشستگی و از همه مهم‌تر نداشتن دغدغه‌های خودی و خانوادگی و… است. برای برخورداری از متوسط عمر بالا و در عین حال والا، یعنی طول عمر با سلامت و امنیت، داشتن زندگی حتی الامکان طبیعی، سازگاری با زندگی و اتفاقاتی که در آن رخ می‌دهد و همین‌طور شکوفاسازی استعدادهای فردی ضروری است.

شرایط در کشورهای همسایه

باهر تصریح کرد: این موضوع را حتی می‌توان در مقایسه با کشورهای دیگر دید. افغانستان، کشوری است همجوار کشور ما، اما شاخص امید زندگی مردم این سرزمین حدود ۵۴ سال است. تفاوت شاخص افغانستان با ایران حدود ۱۸ سال است که رقمی قابل توجه است. علت را که جویا شویم باز هم برمی‌گردد به همان فرمول‌های قبلی، بیماری‌ها، سطح پایین بهداشت، نبود واکسیناسیون و … که سطح شاخص امید به زندگی و طول عمر در این کشور را کم کرده است.