به گزارش خبرگزاری کردپرس، بازی ئه‌که ئوته‌ین با حداقل ۲ نفر و حداکثر ۸ نفر در یک زمین هموار بازی می‌شود. وسایل مورد نیاز این بازی هم چیز پیچیده‌ای نیست؛ یک چوب تقریبا ۳۰ سانتی به نام «ئه‌که» و یک چوب دستی بلند ۱۲۰ سانتی مثل چوب بیسبال می‌خواهد که به آن «ده‌سه‌ل» می‌گویند. اگر دو تکه آجر یا سنگ هم باشد که ئه‌که را رویش بگذاریم همه چیز تکمیل می‌شود.

بعد نوبت به یارکشی می‌رسد؛ دو نفر سرگروه می‌شوند و با الفاظی یار انتخاب می‌کنند. بین آن دو چنین دیالوگی به نوبت رد و بدل می‌شود:

- من من

- تو تو

- کشیدم

- کی را؟

و او هم نام یک نفر از بازیکنان را می‌برد. حال برای تعیین شروع کننده بازی، یک تکه سنگ صاف آورده و یک طرف آن را خیس می‌کنند و به اصطلاح «ته‌ر و هشک» می‌کنند؛ چیزی مثل شیر یا خط با سکه. این شیوه در بسیاری از بازیها رواج دارد. با تعیین تیم شروع کننده، نفر کنار میدان بازی که متشکل از دو پاره آجر و چوب ۳۰ سانتی روی آن است قرار گرفته و آماده می‌شود تا با چوب دستی بلند یا همان ده‌سه‌ل، به زیر چوب ئه‌که بزند و آن را تا جایی که می‌تواند و مهارت دارد دور بیاندازد. تیم مقابل هم در آن سوی زمین بازی منتظر ئه‌که مانده و سعی می‌کنند آن را قبل از اصابت به زمین روی هوا بگیرند که اگر چنین شود آن دست را برنده می‌شوند و در موقعیت ضربه‌زنی قرار می‌گیرند و اگر نه، چوب را از محلی که روی زمین افتاده برداشته و سعی می‌کنند به مرکز بازی که همان دو تکه آجر است برسانند. حریف نیز با چوب ده‌سه‌ل منتظر این پرتاب است تا یک بار دیگر به آن ضربه بزند. مهارت و دقت این فرد خیلی مهم است و هر چه آن را دورتر بیاندازد امتیاز بیشتری خواهد اندوخت. ئه‌که در هر جا فرود بیاید فاصله‌اش را با محل دو تکه آجر اولیه به وسیله چوب ده‌سه‌ل اندازه می‌گیرند و به تعداد آن امتیاز می‌گیرند. در حین شمارش مسافت به وسیله چوب ضربه‌زنی، اعضا این کلمات موزون را تا اتمام شمارش تکرار می‌کنند: «ئه‌که و ئوته‌ین، شلوو فزه‌ین».

پس از این محاسبه، جای دو تیم عوض می‌شود و در نهایت امتیاز هر تیمی بیشتر باشد، برنده بازی خواهد بود و تیم بازنده باید یک دور اعضای برنده را کول کرده و دور زمین بچرخانند.

*یاسر بابایی