به گزارش خبرگزاری کردپرس، رضا رستمی، سردبیر هفته نامه مانشت و از قدیمی‌های روزنامه نگاری در ایلام یادداشت مهمی در خصوص لگام گسیختگی فضای موسوم به خبری رایج در فضای مجازی ایلام منتشر کرده است؛ چیزی که از مرحله هشدار گذشته است و در حال اثرگذاری مخرب بر روان جامعه 600 هزار نفری ایلام می‌باشد.

رستمی در این یادداشت می‌نویسد:

از محاسن و معایب فضای مجازی زیاد سخن گفته شده و مطلب نگاشته اند، تاثیرات مثبت و منفی این فضا در کشور بر کسی پوشیده نیست، مخالفتی هم با کلیت گسترش و استفاده درست از این امکان و مزیت وجود ندارد. اما سخنی که همه و همیشه بر آن تاکید دارند بهره وری مناسب به جهت آگاهی بخشی بهتر و آسان تر به جامعه هدف است، نکته ای بسیار مهم که متاسفانه اکنون کمتر به آن توجه می شود.

این ایراد به ما، تنها مختص به میزان و نحوه استفاده از فضای مجازی نیست، ما معمولا در مقابل امکانات دنیای جدید دچار نوعی خطرناک از افراط می شویم و زمانی به این نتیجه می رسیم که باید راه و روش درست استفاده از آن را به کار گیریم که عملا امکان بازگشت مسدود شده و یا به سختی و انجام هزینه های گزاف اجتماعی و فرهنگی ممکن است، با کمال تاسف در خیلی از موارد ناچاریم همین مسیرها را بدون استفاده از تجربیات مفید دیگران، خودمان بیازماییم.

از بارزترین نمونه های این افراط های پرهزینه در فضای مجازی کنونی، بحث مطالبه گری و انتقال نیازهای جامعه به مسئولان و یا برعکس است که مدتهاست به حفره ای بزرگ در ایجاد بی اعتمادی متقابل تبدیل شده است.

در حوزه کار رسانه ای، و افرادی که وارد این عرضه در فضای مجازی شده اند، این حس بی اعتمادی کاملا هویدا بوده و خیلی از بنیان های رایج علمی و حرفه ای این عرصه را دستخوش دگرگونی هایی غیرواقعی و بعضا غیر قابل جبران نموده است.

عموما بدون داشتن اطلاعات کافی و یا تخصصی در هر حوزه ای وارد شده، اعلام نظر کرده و با قضاوت های ناصحیح جامعه را دچار تشویش می کنیم، عده ای هم با کف و سوت زدن های باز هم ناشی از کم اطلاعی و سوار شدن بر موج احساسات آنی، بر این‌گونه رفتارهای خارج از عرف و قاعده و قانون، هیزمِ تری بر این آتش می افزایند بدون این‌که تاثیری بر اصلاح امور داشته باشند.

اگر هم از سر دلسوزی و اصلاح رفتارهای دن کیشوتی، با برخی از آنان وارد بحث می شوی، با خویش علامه پندارانی مواجه می شوی که انگار زمین و زمان منتظر درافشانی آنانند و تو مانع بزرگ بهره مندی خلق الله از تدبیر و کیاست آن علامه هایی هستی که از علم و سیاست و مدیریت در همه حوزه ها سرآمد همه مردم هستند.

از حق سخن می گویی، پرخاش می کنند که همه حق ماییم! از تجربه می گویی، فریاد می زنند که ما رویین تنیم! از مدیریت و سیاست می پرسی، توقع دارند همه در مقابلشان شاگردی کنند! از آبرو و حیثیت افراد حرف می زنی، آن چنان برمی آشوبند که انگار تا کنون به گوششان نخورده است! از عدد و رقم بحث می کنی، می گویند همینی است که ما می گوییم! از قربانی شدن ادب و فرهنگ می نالی، برایشان غریبه و نامانوس است! از پول و اقتصاد حرف به میان می آید، لاله گوش هاست که سرخ می شود! از بغض و کینه شخصی و سوءاستفاده به عنوان بزرگ ترین مانع کار درست رسانه ای نام می بری، سینه ستبر کرده و خود را با چه‌گوارا و گاندی و مصدق قیاس می کنند! از…

ایام محرم و بزرگداشت قیام اصلاح طلبانه امام حسین (ع) به عنوان بزرگ ترین احیاگر امر به معروف و نهی از منکر است، با این امید که همه ما به اندازه وسع و توان خود از این دریای بیکران معرفت خوشه ای برگیریم یک جمله از سخنان آن امام همام در شب عاشورا یادآوری می کنم تا شاید اگر خود را رهرو و دوستدار آن حضرت می دانیم لحظه ای در رفتارها و کردارهای خود درنگ کرده و تامل کنیم.

امام در شب عاشورا و در جمع یاران خود می فرمایند: …اگر کسی حق الناسی بر گردن دارد همین امشب برگردد که حتی یاری حسین در کربلا هم آن حق را پاک نمی کند…

آیا تا کنون اندیشیده ایم که سوای تمام بازیهای بیهوده و کم ارزش سیاسی، خوش آمدها و بدآمدهای دیگران، حقد و کینه های شخصی در نگارش مطالب و نشر عمومی آنها، بی توجهی به منافع عمومی برای ارضای هواهای نفسانی، بی توجهی به شرایط مکانی و زمانی و حتی اقتصادی جامعه و کشور، چه میزان از رفتارها و گفته ها و نوشته های ما مشمول حق الناسی می شوند که امام حسین (ع) در شب تاریک کربلا می گوید حتی یاری حسین تنها در مقابل لشکر ظلم هم آنها را در درگاه الهی پاک نمی کند؟

این مصونیت ما از کجا آمده و از چه چیزی ناشی می شود که هیچ حد و مرزی برای خود و رفتارهایمان قائل نیستیم؟ به راحتی تمام و از سر حقد و حقارت، انسان هایی را بدون اینکه به عواقب کار بیاندیشیم منکوب می کنیم…

روزی را به یاد بیاوریم که تلقین‌خوان انگشتی بر گوش راست ما گذاشته، سرمان را تکان می دهد و با صدای بلند می خواند: فلان ابن فلان افهم اسمع… و آن روز هیچ کس هیچ کمکی به ما نخواهد کرد و آنانی که امروز ما را شایسته و قهرمان و… می خوانند هم به ریش ما خواهند خندید… حساب و کتاب پروردگار که «فمن یعمل مثقال ذره شرا یره» بماند…

منبع: طلیعه زاگرس