سال تحصیلی، امسال هم مانند همیشه اول مهرماه، در حالی آغاز شد که اولین دوره مقطع کارشناسی زبان و ادبیات کردی دانشگاه کردستان تمام شد و گفته می شود مقطع ارشد نیز در راه است، این جای خرسندی است.
اما سوالی که برای خیلی‌ها و از جمله بنده پیش آمده، این است که آیا "زبان و ادبیات کُردی" فقط کردی سورانی را دارد؟ اگر چنین است، پس تقدیر کرمانجی، هورامی، کلهری، فیلی، زازاکی و لکی چه خواهد شد؟
شاخه کرمانجی که یکی از غنی ترین شاخه های خانواده زبان کردی می باشد؛ به فراموشی سپرده شده، چرا که این لهجه زبان کُردی، معروف به اولین‌هاست! اولین روزنامه؛ اولین مجله، اولین نمایشنامه و اولین منظومه (مم و زین) و اولین شعر کُردی به کرمانجی بود‌ه‌اند.
همچنین دهها فعالیت ادبی دیگر به کرمانجی، بسیار پیش از سورانی آغاز گشته‌اند و قدمت نوشتار به کرمانجی چند صد سال پیش از سورانی بر می گردد. نغمه‌های "ملای باته‌یی"، آهنگ زیبای اشعار "ملای جزیری" و "فقیه طیران"، فریاد "مَم آلان" در گوشه زندان و حسرت "زِین" در فراق یار که توسط احمد خانی جهانی شد!
آیا کُردهای کرمانج باید با ادبیات‌شان و گنجینه لغات بکر و دست نخورده کرمانجی که یادگار زبانهای ایرانی باستان می باشد خداحافظی کنند؟! تنها به دلیل اقدام بدون کارشناسی درست برخی باید به دست فراموشی سپرده شود تا این بار کردی کرمانجی در کردی سورانی ادغام گردد! چگونه ممکن است این پیشینه غنی ادبیات کرمانجی را این چنین نادیده گرفت و به باد فراموشی سپرد؟
به عقیده نگارنده، ضروری است که فعالین ادبی، نویسندگان و سایرین، نسبت به این جفا بی تفاوت نباشند و با مطلع کردن مسئولین ذیربط مانع ادامه بی مهری به کردی کرمانجی شوند. لازم است این رشته همه شاخه های کردی را شامل شود.
نظر شما