اگر بخواهیم به رسم سال های اخیر از رنج ها و محنت هایمان بگوییم، یک روز نه، در 365 روز هم وقت کم می آوریم. دیوان ها می شود از مصائبی که بر سر این قشر مظلوم می رود نوشت، اما این روز را بگذاریم جشن باقی بماند. بگذارید از خودمان بگوییم از اینکه اگر نبودیم چه می شد؟

اگر ما نبودیم، دنیا تاریک بود، این را شک نکنید، اگر ما نبودیم تصویری ثبت نمی شد، سلبریتی ساخته نمی شد. اگر ما نبودیم «خبری نبود» اگر خبری نبود، دنیا همه چیز کم داشت.

خبرنگاران و روزنامه نگاران در ایران از جان مایه می گذارند، به دل خطر می زنند، فکر نکنید خطر همین است که مثلا به صورت میدانی در جبهه های جنگ حاضر باشند یا در فلان حادثه سر صحنه. جنگ هر روز و هر دقیقه بیخ گوشمان است.

اینجا هر کس با هر کس مشکل دارد، پای ما را به میان می آورد، اینجا ما هر لحظه و ساعت روی میدان مین قدم بر می داریم. همکاران ما با ماهی کم تر از یک میلیون و نیم حقوق و مزایا، گاهی در وسوسه و جنگ با تطمیع هایی قرار می گیرند که رد شدن از آن کار هر کس نیست. ما هر روز مین هایی را برای جامعه خنثی می کنیم که اگر نکنیم هستی اجتماع از هم می پاشد. اینجا میدان رسانه است. میدانی که همه قدرت مداران را وسوسه می کند.

رسانه همان ابزاری است که همه قدرت طلبان به آن نیاز دارند و از طرف دیگر کسانی که می خواهند جلو قدرت طلبی را بگیرند از رسانه مدد می گیرند. مبارزه با فساد مگر بدون ما پیش می رود؟ «آگاهی» مادر همه پیشرفت هاست، آگاهی لازمه «ساختن ها» است و ما سازنده آگاهی هستیم.

خیلی وقت ها وسوسه می شوم وسط سخنرانی های مهیج برخی ها بپریم و بگوییم اگر ما خبرنگاران و روزنامه نگاران نبودیم، این سخنان را از کجا می آوردی؟ مطمئن باشید پاسخی جز تعظیم ندارد. اما چه سود زود فراموششان می شود.

می شود نوشت از تعریف خبر و اینکه خبرنگار کیست؟ از نبود یک نظام ارزیابی درست برای فیلتر ورود به حرفه خبرنگاری، از تئوری های آقای محسنیان راد در کتاب هایش تا کارهای میدانی که او و شاگردانش در ایرنا و سایر رسانه ها کرده اند. از خیلی چیزها می شود نوشت از اینکه «خبرنگاری یک حرفه، یک علم و یک هنر است به صورت همزمان» اما راستش می شود این ها در روزهای دیگر هم نوشت، در 17 مرداد شاید فقط باید نوشت، «خسته دلان مظلوم روزتان مبارک» که اگر نبودید «خبری نبود.» روزمان مبارک همین ........