به گزارش خبرگزاری کردپرس، حدود 8 سال پیش بود که برخی از خبرگزاری ها و رسانه های استان از وجود روستایی با ویژگی های منحصربفرد در بخش مرکزی کرمانشاه خبر دادند.

اسم این روستا ناشناخته «چشمه مار» بود با چندین خانه و دهها سکنه در ناکجاآباد این استان. مردمانش در آن زمان نه شناسامه داشتند نه کارت ملی نه عقدنامه و نه از پرداخت یارانه ها اطلاعی داشتند.

رودخانه بزرگ «سیمره» به مانعی بزرگ برای ارتباط آنان با دیگر روستاها و شهر کرمانشاه تبدیل شده بود به طوری که تنها چند هفته از سال می توانستند برای تامین نیازهای اساسی خود به شهر و یا دیگر مناطق بروند. مشکل این روستاییان ایجاد پلی بود که آن زمان برای دولت کمتر از 10 میلیون تومان هزینه می برد.

عدم راه دسترسی به شهر باعث شده بود که از اهالی این روستا فقط یک نفر شناسنامه داشته باشد و مابقی حتی افراد متاهل عقدنامه ازدواج هم نداشتند.

برای عبور از رودخانه سیمره، روستائیان مجبور بودند که با بستن چندین تیوپ به هم قایقی بسازند که هر آن خطر واژگونی آن می رفت و به گفته برخی از روستائیان جریان شدید این رودخانه در ایام زمستان و نوروز باعث گرفتن جان چندین نفر از افراد بومی شده بود.

با رسانه ای شدن این روستای استثنایی در کرمانشاه بسیاری از شبکه های استانی و سراسری و حتی بیگانه به این موضوع به عنوان سوژه ای داغ پرداختند. بزرگ این روستا مردی بودن بنام «حسن قاسمی» که دیگر همسایگانش را پسران و دختران متاهل تشکیل می دادند و شغل آنان دامپروری و کشاورزی بود.

برای رسیدن به این روستا بعد از عبور کردن از آب های خروشان رودخانه بزرگ سیمره باید نزدیک به 10 کیلومتر در جنگل ها پیاده روی کنیم تا به مقصد برسیک و برای بازگشت هم قصه همین بود.

جمعیت این روستا بیشتر از 30 نفر بود و بی شک اگر دولت امکانات ارتباطی همانند احداث پل بر روی رودخانه سیمره، راه ارتباطی به روستا و... را برای اهالی این روستا مهیا می کرد اکنون این روستا جمعیت بیشتری را در خود جای می داد.

اکنون این روستا به علت مشکلاتی که بیان شد، خالی از سکنه شده است و اهالی دام ها و زمین های خود را فروخته اند و در حاشیه شهر کرمانشاه سکنی گزیده اند. قسمت جالب این گزارش این است که بخشدار وقت آن زمان از وجود چنین روستایی اظهار بی اطلاعی می کرد و گفت که چنین روستایی وجود خارجی ندارد.

اکنون بقایای به جای مانده از این روستا تبدیل به خرابه هایی برای سکنای حیوانات وحشی شده است و بی تدبیری دولت باعث گردید که این روستائیان تولیدکننده اکنون خود به مصرف کنندگان صرف تبدیل شوند.