خبرگزاری کردپرس _ روز ۱۱ شهریور ۱۴۰۰ ، خبر "آغاز اجرای عملیات خاکی کنارگذر شهر پاوه" تقریبا در همه رسانه های محلی منتشر شد. این "عملیات جاده سازی فعلا هفت کیلومتری" با حضور نماینده اورامانات در مجلس شورای اسلامی، استاندار کرمانشاه و بقیه مقامات مرتبط ، کلید خورده است.

براساس گفته دکتر آرش لهونی هدف اصلی از احداث این جاده کنارگذر "کاهش بار ترافیک در شهر پاوه" می باشد. بدون شک در عصر حاضر و در شرایط فعلی وجود راهها و جاده ها مناسب و استاندارد در هر منطقه جغرافیایی خاص، لازمه توسعه اجتماعی و اقتصادی پایدار و متوازن در آن منطقه میباشد. اما بهتر است بدانیم تجارب فراوانی در سراسر دنیا نشان داده اند که امروزه اجرای هر پروژه عمرانی (اعم از خرد یا کلان از جمله احداث هر نوع جاده ) با هر قصد و نیتی در هر نقطه از این کره خاکی (مخصوصا در محیط های کوهستانی و مرتفع) اگر فاقد پیوست های اجتماعی ، سلامتی و زیست محیطی باشد،قطعا می تواند پیامدهای منفی جبران ناپذیری بوجود بیاورد.

بهمین دلیل در ایران حداقل در دو دهه اخیر تهیه این "پیوست ها" برای اجرای اغلب پروژه ها (مخصوصا عمرانی ) به یک الزام قانونی تبدیل شده است. به عنوان یک فعال حوزه سلامت و حفاظت محیط زیست، ضمن سپاسگزاری از جناب دکتر لهونی بابت پیگیری حل مشکلات مختلف منطقه، اما در رابطه با اجرای این پروژه و آثار و تبعات آن چندین سوال برایم مطرح شده اند که امیدارم ،متولیان مجریان و ناظرين قانونی ، جهت رفع ابهام به آنها پاسخ بدهند:

آیا برای این پروژه خاص در فاز مطالعاتی، پیوست های اجتماعی ، سلامتی و زیست محیطی تدوین و تصویب شده اند یا خیر؟

تدوین کننده و تصویب کننده این پیوست ها چه فرد یا افراد حقیقی یا حقوقی بوده اند؟

آیا از جامعه مدنی شهرستان پاوه (بویژه سمن ها و افراد فعال در حوزه های مذکور) برای تهیه و تدوین این پیوست ها سوال شده است؟ اگر جواب مثبت است، کدام گروه (ها) یا فرد (افراد) بوده و در این رابطه رسما چه اظهار نظری کرده اند؟

اگر این پروژه فاقد چنین پیوست هایی باشد، آنوقت مسئوليت قانونی تبعات بعدی اجرای پروژه بر عهده چه کس یا کسانی است؟

آیا به راستی احداث این کنار گذر آنهم بخشاً بر دامنه های شمالی کوهستان آتشگاه، واقعا می تواند بار ترافیک شهر پاوه را کاهش دهد؟ چگونه؟ آیا واقعا ترافیک شهر پاوه قبل از هر چیز مقوله ای فرهنگی و نرم افزاری است یا با اجرای چنین پروژه‌هایی می‌توان آنرا کاهش داد یا مرتفع نمود؟ که بنظر می رسد با وجود فاکتورهایی همانند پارک همیشگی حدود ۳ هزار خودرو شخصی در معابر و خیابان های اصلی شهر، حضور حدودا پنجاه درصدی خودروهای تک سرنشین و نیز ناوگان حمل و نقل درون شهری نامناسب و غیر استاندارد، چندان کارساز نباشد!!!

در اجرای پروژه های جاده سازی ، بهتر است همواره یادمان باشد که به زمین افتادن فقط "یک درخت بلوط" حداقل ۲۰ ساله طبق ارزیابی IUCN معادل ۲۰۰ هزار دلار خسارت اقتصادی به همراه دارد.

۱۲ شهریور ۱۴۰۰