زنده یاد ساعدی به واسطه 18 سال فعالیت بی وقفه در صداوسیمای کردستان و به لطف نجابت و خوش خلقی اش، به تصویربرداری حرفه ای و خبرنگاری زبده و دوست داشتنی بدل شده بود.

تمام کسانی که او را می شناسند (می شناختند) و با وی ارتباط کاری داشته اند، قطعا تایید می کنند که جدیت و تعهدش در انجام وظایف محوله خبری، چنان با سادگی، مهربانی، تبسم صورت و نرمی رفتارش آمیخته بود که از وی شخصیتی قابل احترام و دوست داشتنی ساخته بود.

اگر تابحال از مرگ دوستان عزیز رسانه ای ساده عبور کرده ایم و یا به ارسال پیام تسلیتی و انتشار پست و استوری در صفحات فضای مجازیمان بسنده کرده ایم، این بار نباید و نشاید که از مرگ مظلومانه «منصور» به مثابه یکی از هزاران فعال رسانه ای مظلوم کشور، به ویژه کردستان، ساده بگذریم.

به جرات می توان گفت که تلاش شبانه روزی خبرنگاران و روشنگری و اطلاع رسانی اصحاب رسانه در ایام بحرانی کرونا، اگر هم تراز با تلاش جانانه و فداکارانه کادر درمان نباشد، کمتر از آن نبوده و نخواهد بود.

اخبار فراوانی که اخیرا (مخصوصا در ایام کرونایی) در اوقات عافیتمان برروی سایت ها، صفحات مطبوعات و جراید، صفحه تلویزیون، فضای مجازی و ... می بینیم، حاصل تلاش و حضور میدانی زنده یاد «منصور ساعدی» و صدها هم قطار منصور شامل عکاس ها، تصویربردارها، خبرنویس ها، مصاحبه کننده ها و ... بوده. عزیزانی که به منظور گزارش رویدادها و واقعیت ها و انعکاس اخبار و حوادث تا عمق خطر پیش رفته و ریسک ابتلا به این ویروس ویرانگر را به جان خریده اند.

بی انصافی است اگر فراموش کنیم که ویروس کرونا، گریبان زنده یاد منصور ساعدی عزیزمان را در مسیر تهیه یکی از صدها گزارش خبری در یکی از اجتماعات عاری از پروتکل های بهداشتی مردم کردستان، چسپیده و امانش را بریده است.

خبرنگاران و فعالان رسانه ای، رسالت پیامبرگونه روشنگری را با همه مصائب و سختی هایشان پذیرفته اند، چه در روزگار کرونا و چه روزگار عاری از کرونا.

درد بزرگ اما اینجاست که تاکنون اقدام و اهتمام ویژه ای از مسئولان کشوری و استانی حاکمیت در راستای احصای ظرفیت های قانونی جهت حمایت از خبرنگاران و رفع مشکلات بیشمارشان صورت نگرفته است.

فارغ از هرگونه احساسات و به دور از هر نوع مبالغه ای، می خواهم بگویم که اگر شیوع ویروس کرونا باعث گردید که شان و منزلت کادر درمان (به واسطه جانفشانی هایشان) به یک باره و به حق ارتقا یابد، چرا مرگ شهادت گونه زنده یاد منصور ساعدی در مسیر آگاهی بخشی و اطلاع رسانی، تلنگری نباشد برای مسئولان و مدیران ارشد استان، مسئولانی که رسانه ها و اصحاب رسانه استان و مشکلات صنفی، حقوقی و اجتماعیشان را به حال خودرها کرده اند، مدیرانی که تمام اهتمامشان در مواجهه با رسانه ها در طول سال تنها صدور یک پیام تبریک روز 17 مرداد (روز خبرنگار) و صدور پیام تسلیت به مناسبت مرگ احتمالی خبرنگاران است (که زحمت این دو پیام نیز به دوش روابط عمومی است).

مایه تاسف است که طیف عظیم خبرنگاران، روزنامه نگاران، تصویربرداران، عکاسان، ستون نویسان، صفحه آراها و ... علیرغم به دوش کشیدن بار سنگین آگاهی بخشی به عموم مردم و نقش بی بدیل ایشان در توسعه سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، از ابتدایی ترین حقوق صنفی خود شامل پوشش بیمه ای، حق مسکن، مزایای صندوق های قرض الحسنه، امنیت شغلی، درآمد پایدار و ... بی بهره اند.

خبرنگاری از مشاغل خاص، سخت و پراسترس بوده که گاها دارای پیامدهای زیان باری برای رسانه ها بوده و خبرنگاران را در معرض انواع مخاطرات ریز، درشت، پیدا و پنهان سیاسی، اجتماعی و حقوقی قرار می دهد. با وجود همه این مصائب و مشقت های پیش روی خبرنگاران، از مسئولان انتطار می رود که از تمامی ظرفیت های قانونی برای ارتقاء سطح سلامت و کرامت انسانی، اخلاقی و حرفه ای خبرنگاری، استفاده کنند تا عرصه رسانه استان، میدان هنرنمایی خبرنگارانی حرفه ای و باصلابت شد.

با دلی سرشار از فراق عزیز سفرکرده مان منصورساعدی و با بارقه ای از امید به آینده از مسئولانی که در دولت جدید، کرسی های قدرت و تصمیم گیری در استان کردستان را تصاحب می کنند انتظار می رود که با نگاهی نو و عزمی جدی، گام هایی محکم در رفع مشکلات صنفی و شغلی خبرنگاران و اصحاب رسانه استان بردارند.