به گزارش خبرگزاری کردپرس، حسب مطالعات انجام شده و عنایت به جغرافیای سیاسی و تاریخی استان ایلام در مقطع زمانی تاریخ معاصر طی یکصد سال گذشته، یک قطعه تاریخی هشت ساله (۵۹ تا ۶۷) وجود دارد که به نام دفاع مقدس مشهور و اتفاقاً اشتهار و آوازه ایلام و ایلامیان با آن عجین و صیقل خورده و به واسطه حوادث و حماسه های خلق شده در جنگ ایران و عراق، برخی از شهرهای آن همانند مهران شهرت جهانی پیدا کرده است.

در این سرزمین مقدس علاوه بر ریخته شدن خون صدها شهید مهاجر از سراسر کشور، ایلامیان به عنوان ساکنان منطقه در طول نوار مرزی ۴۲۵ کیلومتری جبهه میانی و جنگ شهرها سه هزار شهید را تقدیم اسلام و ایران عزیز کرده اند که به تناسب جمعیت در دهه شصت آمار قابل توجه و بر اساس شاخص های تعریف شده ایثارگری، برگ زرینی از خلق حماسه و از خود گذشتگی مردمان این دیار است که بر سینه ستبر مانشت و کبیر کوه، حکاکی و همچون مدالی گردن آویز قلاقیران شده است، از این رو مرور مهم ترین نکات خالی از لطف نمی باشد.

همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی، رژیم بعث عراق (از ترس صدور انقلاب) ایرانی‌های مقیم عراق که اکثراً کُردهای فیلی و شیعه مذهب (ایلامی) بودند را از شهرهای بغداد، نجف، کربلا و... شناسایی و از مرزهای مهران و قصرشیرین به داخل ایران دیپورت و هزینه های فراوانی را بر دوش حکومت نوپای ایران تحمیل نمود و قبل از آغاز رسمی جنگ، دهها تجاوز به پاسگاههای مرزی انجام داد.

در ۳۱ شهریور سال ۵۹ ارتش تا دندان مسلح عراق با پشتیبانی بلوک شرق و غرب با هدف تصرف چند روزه ایران و رسیدن صدام به تهران و تکرار قادسیه به سرزمین آریایی ها هجوم آورد.

دفاع از سرزمین ایلام سهم دلاور مردانی شد که بعدها به سبزپوشان لشکر یازده امیرالمومنین(ع) شهره شدند علاوه بر جوانمردان ژاندارمری وقت، مردانی از جنس غیرت و شجاعت با هدایت "مرحوم آیت الله حیدری ایلامی" در قالب گروهای ضربت عشایری به صورت خود جوش به دفاع از این آب و خاک پرداختند.

ایل کرد و کایدهورده و سادات، مرز فکه و موسیان و چیلات و دهلران، و ایل شوهان و ملکشاهی چالاب و چنگوله و آبزیادی و تنگ ترشابه را حفظ کردند؛ مهرانی ها هم با سلاح های انفرادی به دفاع از شهر و ارتفاعات قلاویزان پرداختند؛ بخشی از کانی سخت و شورشیرین هم به مردم قجر، گلان، میشخاص و عالی بیگی ها سپرده شد و دفاع از تنگ تاریکه و نگهداری از کلنجیسان به عهده دهبالایی ها و مردم پنجستون گذاشته شد؛ ایل خزل و مردمان شیروان و چرداول هم با چنگ و دندان به حراست و حفاظت از میمک پرداختند؛ ارکوازی ها در تنگه بینا و بولی ها هم در تنگه بیچار سنگر گرفتند و ایوانی ها هم تنگه کوشک را بر روی عراقی ها بستند و عملا ارتش بعث را زمین گیر کردند و به تدریج سازمان رزم شکل گرفت و سپاه و ارتش هم به یاری مردم آمدند.

دهها تک و پاتک و عملیات ریز و درشت در منطقه رخ داد که مهم ترین آن کربلای یک و آزاد سازی مهران بود. سه شهر مهران و دهلران و موسیان کاملا تخریب و شهر ایلام توسط هواپیماهای عراقی چندین بار شخم زده شد.

اما مهم ترین نکته حادث شده در جنگ، مقاومت بی نظیر مردم در حوزه سرزمینی ایلام است که هیچگاه دیار خویش را به سوی شهر های دیگر ترک نکردند و باری بر دوش دولت نگذاشتند حتی مردمان شهرهای تخریب و تصرف شده مهران و موسیان و دهلران هم چنین وضعیتی داشتند و در درون استان ماندگار و در میان کوهها و جنگلهای اطراف پناه گرفتند و با نان ساجی و آب گل آلود رودخانه ها، در سرمای زمستان و گرمای تابستان ساختند و به پشتیبانی از فرزندان و رزمندگان خویش پرداختند.

به همین خاطر معتقدم که همه مردم ایلام رزمنده، ایثارگر و جانباز انقلابند... لذا کنگره تجلیل از سه هزار شهید ایلام، تجلیل از همه مردم ایلام است.

با ایمان راسخ و یقین می گویم که هیچ کودک و نوجوان و جوان و پیرمرد و پیرزن ایلامی را پیدا نمی کنید که در فاصله صد متری، موج انفجار و دیوار صوتی را تجربه نکرده و بارها با صدای آژیر و صدای بمب و موشک از خواب نپریده باشد.

آیا می‌شود بمباران وحشتناک راهپیمایی ۱۵ خرداد ۶۱ ایلام با ۴۱ شهید و ۱۵۵ مجروح را فراموش کرد؟

آیا بمباران بیمارستان امام ایلام و آوارگان مهرانی در کانون کارآموزی و آوارگان ایلامی در تنگ قوچعلی (ارغوان) و زمین فوتبال چوار ، و روستای ماربره و شهر ایوان و... به سادگی از ذهن مان پاک می شود ؟

اتفاقاً برگزاری کنگره و یادمان برای یادآوری این افتخارات بی بدیل تاریخ است که باید سینه به سینه و نسل به نسل به قلب تاریخ سپرده شود.

*عکاس دفاع مقدس و فعال فرهنگی