به گزارش خبرگزاری کردپرس، کنگره عظیم نکوداشت ۳۰۰۰ شهید سرافراز استان ایلام که اخیرا با شکوهی کم نظیر برگزارشد، یکبار دیگر حماسه‌های ایلامیان در دفاع از مرزهای میهن عزیزمان را برای همه مردم ایران بازآفرینی کرد. این کنگره با موفقیت و افتخار به پایان رسید. اما مطالبات حقوق جنگی مردم ایلام، علیرغم رنج‌ها و زخم‌هایی که نشمرده‌ایم پس از ۳۳ سال هنوز مغفول مانده است.
اینک به استناد گزارش‌هایی مُجمل از تاریخ دفاع مقدس مردم ایلام، یکبار دیگر استیفای حقوق جنگی این مرزداران سلحشور یادآوری و مطالبه می شود که تحقق عاجل آن همت و حمیت رئیس جمهور و ستادکل نیروهای مسلح را می طلبد.
گزارش نخست:
خرداد ماه سال ۱۳۵۹ یعنی سه ماه قبل از آغازجنگ تحمیلی، پاسگاه مرزی "هلاله" در ارتفاعات "میمک" ایلام مورد اصابت آر.پی.جی۷ دشمن قرار گرفت و ارتفاعات "کله قندی" و "رضا آباد" مهران نیز شاهد آتش توپخانه و خمپاره عراقی ها بود. همچنین پنجشنبه ۲۰ شهریور ۵۹ در منطقه مرزی «بهرام آباد» در شهر «مهران» سردار سرافراز شهید روح الله شنبه‌ای به عنوان اولین شهید، نام پرافتخارش را دراطلس دفاع مقدس، به ثبت رساند و این همه بدان معناست که مردم ایلام قبل از آغاز رسمی جنگ، پیش‌تر و بیشتر از سایر مرزها، با مصائب جنگ دست و پنجه نرم کرده‌اند.
گزارش دوم:
واپسین روزهای شهریور سال ۵۹، جنگ آغاز می شود، چندصباحی بعد عراقی‌ها خشم خود، برآمده از مقاومت مردم ایلام را با فشردن دکمه موشک با گرای مرکز شهر ایلام تنظیم می کنند؛ نیمه‌های شب، انفجاری وحشتناک، تمام شهر را تکان می دهد، گودالی عمیق در پایانه مسافربری زنده یاد مرادبیگی، عمق فاجعه را به نمایش می گذارد.
گزارش سوم:
۱۹ اسفند ۶۳ هواپیماهای عراقی، روستای "ماربره" در ۱۵ کیلومتری شهرایلام را با خاک یکسان می کنند. در این قتل عام خونین، پُشته‌ی کُشته‌های ۵۵ شهید سینه سرخ، به عنوان خاکریز دفاع از میهن، دامنه کوهستان "نخجیر" را حماسی ترسیم می کند.
گزارش چهارم:
سال ۶۵ از راه می رسد. جوانان منطقه "چوار" حدفاصل ۱۷ کیلومتری شهرایلام، یک مسابقه دوستانه فوتبال بر گزار می کنند.۲۳ بهمن آن سال، در دقیقه ۵۵ مسابقه، میگ‌های دشمن بعثی، میدان فوتبال را به خاک و خون می کشند. در این فاجعه هولناک، ۱۰ بازیکن، سه کودک، یک داور و یک تماشاگر به شهادت رسیدند و ۶ نفر هم به افتخارجانبازی نائل آمدند.
گزارش پنجم:
در سراسر جنگ ۸ ساله‌ی عراق و ایران، صدای آژیرهای قرمز مدام ندای خوف و خطر می دهد و شهر، سه نوبت در شبانه روز بمباران می شود. مردم با آوارگی در کوهستان‌های حومه شهر، مدت‌های متمادی، زندگی پر رنج و مرارتی را تجربه می کنند. آنها زندگی در متن جنگ را بدون سنگر، در داخل چادرهای نمور و سرد ادامه می دهند.
گزارش ششم:
سال ۶۷ فرا رسیده و از سوی مجامع بین المللی، آتش بس جنگی اعلام می شود صدای توپخانه‌ها و خمسه‌خمسه‌های عراقی مدتی فروکش می‌کند. اما ناگهان دشمن با تمام ادوات جنگی خود به مهران، یورش می برد و تا سه راه جندالله "صالح آباد" پیش‌روی می کند. از سوی دیگر، منافقین و ایادی استکبار، با نفوذ در شهر ایلام، ناجوانمردانه، چندتن از مردم عادی و غیرمسلح را به رگبار می بندند و به شهادت می رسانند.این یعنی دفاع مقدس، پس از پایان رسمی آن در ایلام اما همچنان ادامه داشته است
گزارش هفتم:
"تفسیر بخشنامه ستاد کل نیروهای مسلح می گوید: شهر ایلام در جنگ فقط تا سال ۶۱ در تیررس توپخانه‌ی دشمن بوده لذا از آن به بعد یعنی تا پایان جنگ منطقه جنگی محسوب نمی شود"!
مسئولان محترم اما نفرموده‌اند که ایلام اگر در تیررس آتش توپخانه نبوده، آیا در تیررس حملات موشکی و بمباران‌های هوایی نبوده؟ در تیررس حمله مشترک بعثی‌ها و منافقین به شهر و حومه آن نبوده، در تیررس آوارگی و خانه بدوشی و مصائب آن نبوده؟، در تیررس آسیب‌های روانی بعد از جنگ نبوده؟، واقعا نبوده؟!
گزارش پایانی و یک سوال:
حال وقت آن رسیده است که ستادکل نیروهای مسلح به یک سوال اساسی پاسخی قانع کننده ارائه دهد: چگونه است که در زمان جنگ، برای پرسنل برخی لشکرها و قرارگاه‌های نظامی مستقر در گردنه‌ی "قلاجه" و کوهستان‌های اطراف ایلام، گواهی حضور در جبهه صادر شده است اما شهری که مردانش در جبهه‌ها جنگیده‌اند و زنان و کودکانش پشت جبهه به کرات مورد حمله هوایی واقع شده‌اند و در پیچاپیج کوهستان‌های سرد و صعب العبور، زیر چادرهای خیس و برفی و بدون سنگر، زندگی مشقت‌باری داشته‌اند، باید منطقه جنگی تلقی نشود؟!
آیا ایلام که ۳۰۰ بار با بمباران های فاجعه‌بار دشمن مواجه بوده منطقه جنگی نبوده است؟!
نظر شما چیست آقای رئیس جمهور؟!
*رزمنده دفاع مقدس و روزنامه نگار
نظر شما