به گزارش خبرگزاری کردپرس، در مناطق مثلا پاکسازی شده، همچنان صدای انفجار به گوش می رسد و دست و پاهایی که بر زمین می افتند و نوجوانانی که در این سن بسیار حساس و سرشار از شور و نشاط، قربانیان مظلوم این ماجرا هستند. آیا مسئولین استانی همچنان می خواهند سکوت کنند و با اظهار تاسف و تالم فراوان ابراز همدردی کنند؟!! آیا وقت آن نرسیده است که صدایشان را برای مسئولین بالاتر بلند کنند و مطالبه کنند و بپرسند که اگر این مناطق پاکسازی شده اند، پس این همه مصیبت چیست که هر چند وقت یکبار بر سر مردم مظلوم این منطقه آوار می شود؟

نماینده های استان که با ادبیات آنچنانی در مجلس صدایشان بلند است و سخنرانی هایشان در شبکه های اجتماعی بازتاب دارد، آیا برای این موضوع هم مصیبت نامه ای سروده اند تا همه بدانند که خون ایلامیان بی گناه همچنان بر دشتهایشان جاری است؟ آنهایی که برای جمع کردن آراء خانه به خانه ی عشایر را گشتند، آیا صدای گریه و اشک این عشایر در میان انفجار مین های جا مانده از جنگ به گوششان نرسید، که برای پاکسازی واقعی این مناطق کاری انجام دهند؟ عشایری که در دفاع از مرزهای کشور، سربلندِ همیشه ی تاریخ شدند، اما حالا که جنگ تمام شده همچنان خبر انفجار و تکه تکه شدن فرزندانشان را می شنوند

اگر نماینده ها این همه درد را فریاد نزنند و یقه مسئولین بالادست را نگیرند پس چه کسی قرار است مطالبه گر خون این همه گل پَر پَر شود؟

از استاندار ایلام که زمان زیادی هم از آغاز مسئولیتش در این استان نمی گذرد، انتظار به حق داریم که به این مسئله بزرگ که همچنان قربانی می گیرد، به صورت ویژه رسیدگی کنند و از مرکز "مین زدایی" کشور مطالبه گر باشند که اگر این مناطق جزء مناطق پاکسازی شده هستند، پس چرا همچنان انفجار ها ادامه دارد و اگر هم جزء مناطق پاکسازی شده نیستند، چرا به راحتی باید افراد و عشایر در آنجا حضور یابند؟!
چرا نباید ایلام با این همه مین در خاک خودش، از مدرن ترین تجهیزات خنثی سازی مین برخوردار باشد؟!

نمی‌دانیم تا کی قرار است مردم ایلام تاوان این جنگ را پس بدهند؟

تا کی قرار است خنده ها و قهقهه ی کودکانمان در بازی های کودکانه شان در اطراف چادرهای عشایر با رنگ خون خاموش شود؟ دیگر کی قرار است جنگ دست از سر ما بردارد؟ آیا این میراث شوم صدام باید به فرزندان و نوه های ما هم برسد؟!

*روزنامه نگار ایلامی