‍ نقدی بر نمایش «صد»؛ نمایشی در وصف زنان با غیرت کُرد / وحید اسلامی*

سرویس ایلام - این روزها و با راه اندازی پلاتوی استاد باسره به همت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی ایلام، نمایش‌های خوب و زیادی روی صحنه رفته و کم کم تنور اجراهای صحنه‌ای ایلام در حال داغ شدن است. نمایش «صد» جدیدترین نمایشی است که الان روی صحنه است.

به گزارش خبرگزاری کردپرس، وحید اسلامی، مدرس و منتقد سینما و نمایش نقدی کوتاه بر نمایش «صد» به دفتر کردپرس ایلام ارسال کرده است. او در این نقد خود می‌نویسد:

«صد»، نمایشی در وصف زنان با غیرت کُرد است که جان را فدای آرمانها و باورهای خود کردند. نمایشی در ستایش عشق و دلدادگی و دفاع از کیان و سرزمین. " صد" نمایشی به نویسندگی آرش منصوری و کارگردانی و بازی زهرا چراغی است؛ نمایشی که تا پرده آخر شما را با خود همراه می کند .

" صد " قصه دختری کُرد بنام فرشته است که در زمان حمله نیروهای داعش به مناطق کُردنشین و بخصوص کوبانی با کشته شدن دوستان و نامزدش تصمیم می گیرد بجای نشستن در کنج خانه راه مبارزه را برگزیند و...

شاید داستان، حداقل برای مردمان کرد موضوع تازه ای نباشد چون مخاطب و آن ‌هم مخاطب کرد با موضوع غیرت و رشادتهای زنان و دختران کرد نا آشنا نیست، اما نوع روایت، بازی گیرا، طراحی صحنه ساده اما مناسب و متناسب با متن و کارگردانی خوب همراه با موسیقی دلنشین، تازگی و جذابیتی خاص به کار داده است تا مخاطب خود را در تمام لحظات نمایش درگیر خود کند.

نمایش خوب شروع می شود و از همان ابتدا صدای دلنشین موسیقی با صدای زیبا و دلنشین خواننده همراه با نورپردازی و استفاده از سایه، تماشاگر را مجاب می کند که نمایش را با دقت و حس بیشتر و بهتری دنبال کند. شروع اولین دیالوگ نوید بازی پر انرژی و پر احساسی از خانم چراغی را رقم می زند و خوشبختانه این انرژی و احساس در تمام طول نمایش باقی می ماند. پاساژهای خوب حسی همراه با بیان مناسب و استفاده درست از بدن، روزهای خوبی برای بازیگری خانم چراغی نوید می دهد. بازیگری نمره خوب می گیرد و بازیگر توانسته بار سنگین متن و صحنه های مختلف را به زیبایی و به تنهایی بدوش بکشد. بنظرم این بازی جایگاه بازیگری خانم چراغی را در سطح استان ارتقاء داده و کیفیت بازی ایشان را چندین پله بالا برده است . دراین گونه نمایشها که تک نفره اجرا می شود در صورت هر گونه خطایی از طرف بازیگر، می تواند ضربه جبران ناپذیری بر کلیت کار وارد شود اما خوشبختانه بازیگر توانسته به خوبی از پس نقش برآید و صحنه های مختلف را با تحلیل درست و درک عمیق نقش به خوبی بازی کند.

در دیالوگی فرشته می گوید "گرفتن نمره بیست سخت است یعنی باید هیج غلطی نداشته باشی" و ادامه می دهد "من که هیچوقت نمره بیست نگرفتم" و... اما اینجا باید گفت خانم چراغی، شما نمره بیست را در این نمایش گرفتید و در واقع کار را برای بازی در نمایشهای بعدی خود سخت کردید. بعد از این بازی، گرفتن بیست دیگر در کارنامه بازیگری شما سخت خواهد بود.

طراحی صحنه در خدمت کار است و به درستی با متن و محتوای نمایش هم‌خوانی دارد هر چند بازیگر که کارگردان کار هم هست می توانستند از این طراحی درست صحنه استفاده بیشتری کند. کارگردان از چنگک های قصابی آویزان در صحنه، استفاده درستی کرده و برای نشان دادن خشونت نهفنه در متن و عینیت بخشیدن به فضا و انتقال حس به درستی کمک گرفته است. حتی چیدمان آنها نیز درست است و طراح صحنه با چیدن آنها در دور تا داور صحنه با این نیت که فضای محاصره و حس در چنگ نامردان و متجاوزان را نشان دهد، موفق عمل کرده است.

در این راستا موسیقی همچون اکسیری جادویی وارد می شود و مخاطب را به فضای خلق شده توسط کارگردان هدایت می کند.
نشان دادن صحنه های شادی در دل آن همه غربت چنان به دل می نشیند که گویی مخاطب دوست دارد این صحنه ها هرگز تمام نشوند. ایجاد تابلوهای زیبا و البته در راستای متن به کار کمک کرده و در طول مدت نمایش این تابلوها مدام با لطافت خاصی تغییر کرده و هر لحظه بشکل دلفریبی جلوه گری می کنند. گاهی در بعضی از نمایشها کارگردان چنان مدهوش این تابلوها می شود که متن را از دست داده و از مسیر خارج می شود اما در این نمایش خوشبختانه این اتفاق نیفتاده و کارگردان در دام این زیباییها گرفتار نشده است.

دیالوگها با وجود اینکه به زبان کُردی ایلامی است و البته بزرگترین لطف متن نیز همین است اما به طرز معجزه آسا و با دقت خاصی در کنار هم چیده شده اند و این اتفاق مهمی در نمایش کُردی ایلامی است. نویسنده تلاش زیادی برای نشان دادن اعداد و تاکیدات خاصی بر روی آنها انجام داده است که یکی از کاربردهای آن علاوه بر انتقال و بیان هر صحنه، بیان نامحسوس تایم نمایش است به طوری که مخاطب زمان فعلی نمایش را تشخیص می دهد. نویسنده با اعداد حرف می زند و البته حرفهای گفته و ناگفته بسیاری در پشت هر کدام از این اعداد نهفته است. متن، متن روانی است و از جذابیتهای طنز نیز در دل یک اثر تراژدی کمک گرفته است . متن، شما را با خود همراه می کند و شما برای رسیدن به "صد" لحظه شماری نمی کنید و این نشان می دهد در هر لحظه مطلب جذاب و گیرایی برای گفتن وجود دارد. نویسنده هنرمندانه کاری با مخاطب می کند که برای هر عددی انتظار مفهوم خاصی داشته و از امروز به بعد از کنار اعداد به سادگی نگذرد.

*مدرس و منتقد سینما و نمایش

کد خبر 252431

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha