کرد پرس- دو ماه پیش بود که به اردوی آمادگی رقابت هاي پارالمپيك 2020 توکیو دعوت شده بود و گفت: «نمی‌توانم تا توکیو صبر کنم، در توکیو همه چیزی بین من، وزنه و رکوردم قرار دارد و من همه مرزها را جا‌به‌جا خواهم کرد».

«سیامند رحمان»، قوی‌ترین مرد دارای معلولیت جهان، عصر امروز یازدهم اسفند ماه، همه را شوکه کرد. او که قرار بود طلای پاراالمپیک 2020 را کسب کند و می گفت: «هر چه به این مسابقات نزدیک‌تر می شویم میزان هیجانم بیشتر می‌شود»، امروز از میان ما پر کشید و همه دنیا را در بهت و حیرت فرو برد.

تنها 6 ماه تا مسابقات مانده بود اما در اتفاقی غیر منتظره امروز دل پر مهرش از تپیدن ایستاد و در زمستانی دشوار، شمع سی و یکمین بهار زندگیش رو به خاموشی گذاشت.

او یک ماه و نیم پیش از حضور در مسابقات قهرمانی جهان که به میزبانی ژاپن برگزار شد، ضمن کسب سومین عنوان قهرمانی در جهان سهمیه حضور در پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو را هم به دست آورده بود و هیجان حضور در این رویداد ورزشی را داشت.

قرار بود امسال برای سومین دوره متوالی در بازی های پارالمپیک شرکت کند تا همانند بازی ها (۲۰۱۲ لندن و ۲۰۱۶ ریو) صاحب مدال طلا شود، می خواست دوباره رکورد شکنی کند اما نشد که نشد و اشنویه، این قهرمانش را از دست داد.

دل پری داشت از مسئولینی که فقط با مدالهایش پز می دهند و او را فراموش کرده اند. قهرمان پاراالمپیکی که در پاراالمپیک ۲۰۱۶ «ریو» با مهار وزنه ۳۱۰ کیلوگرمی تاریخ‌ساز شد.

مدال طلای پارا المپیک ۲۰۱۲ لندن، پنج مدال طلا و یک نقره مسابقات قهرمانی جهان و سه مدال طلای بازی‌های پارآسیایی ۲۰۱۰ گوانژو، ۲۰۱۴ اینچئون و ۲۰۱۸ جاکارتا از سیامند ورزشکاری برجسته در سطح رقابت‌های بین‌المللی ساخته بود و این ملی‌پوش پر افتخار پاراوزنه‌برداری ایران به‌عنوان یکی از ستارگان کمپین معرفی پارالمپیک ۲۰۲۰ نیز معرفی شده بود.

با این همه مدال طلا اواخر مهر ماه امسال در گفت و گو با رسانه ها گفت: مسئولان استان کوچکترین توجهی به من به عنوان یک ورزشکار پارالمپیکی ندارند. فقط امیدوارم بعد از مدال آوری در توکیو، مدعی حمایت نشوند، پُز مدالم را ندهند و برای استقبال و این نمایش ها اقدامی نداشته باشند.

سیامند رحمان، ساکن اشنویه از شهرهای مرزی استان آذربایجان غربی بود، خودش می گفت: «در «نقطه صفر مرزی» تمرین می کنم سعی می کنم در توکیو بدرخشم و بازهم طلایی شوم».

رکورددار آسیا، می خواست با مدال طلایی رنگ المپیکش شادی را به دل های مردم ببخشد اما گویا دست اجل بی رحم تر از آن بود که سیامند قهرمان فکر می کرد.

او که از حقوق مصوب کمیته ملی پارالمپیک بی اطلاع بود می گفت: «در کل استان آذربایجان غربی ورزشکاری که برای پارالمپیک توکیو کسب سهمیه کرده باشد، انگشت شمار است، اما مسئولان استان نسبت به همین تعداد اندک هم بی توجه هستند. گویا آنها در خواب به سر می برند و از هیچ موضوعی خبر ندارند».

حقوق ماهانه قوی ترین مرد جهان، ۹۰۰ هزار تومان از صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش بود که برای او تصویب شده بود درحالیکه ۲ طلای پارالمپیک و چند طلای جهانی داشت، همان حقوق اندک هم سر وقت پرداخت نمی شد و به گفته خود رحمان؛ «همان حقوق مصوب هم 6 ماه به 6 ماه می آمد».

ملی پوش متواضعی که نگران آینده ورزشکاران تازه به گود رسید بود و می گفت: من دیگر به این وضعیت عادت کرده ام اما نگران آن ورزشکارانی هستم که تازه پا به میدان گذاشته اند و از این بی مهری ها خبر ندارند

در دیدار با مقام معظم رهبری گلایه ها کرده بود و خواستار یکسان سازی حقوق، وضعیت ورزشکاران پارالمپیکی با المپیکی‌ها شده بود اما خودش می گفت: حتی در این مورد هم که مورد تاکید مقام معظم رهبری بود اقدامی صورت نگرفته است.

دل پری داشت، از کسانی که نادیده گرفتنش و تنها پُز مدال هایش را دادند و در فرودگاه دسته گلی به گردنش آویختند و با او عکس یاددگاری گرفتند. همان هایی که می خواستند حتما در عکس یاددگاری با قوی ترین مرد دارای معلولیت جهان باشند اما یادشان رفته بود که او در نقطه صفر مرزی ایران رکورد دار جهان است و سهمی از این رکورد ندارد. همان هایی که امروز عکس پروفایل های صفحات مجازی خود را با نام و یاد او مزین می کنند، همان هایی که قهرمانان را تنها برای خود می خواهند...

مدیران می آیند و می روند؛ اما نام او همیشه بر قامت ورزش این سرزمین حک شده و فراموش نخواهد شد.