کرونای ما با همه جهان متفاوت تر و درد آن از همه کروناهای دیگر دنیا دردناک تر است ، داستان ویروسی که نه بر جسم ما بلکه بر جان ما زد . کرونا در ایران قبل از آنکه جسم ما را نشانه گرفته باشد روح و هویت اصیل ما را زده است .

آنجائیکه این ویروس در چین مایه وحدت و همبستگی می شود و یا در ژاپن عامل ایثار و از خودگذشتگی است، اما در ایران ما بستر ثروت اندوزی و رانت برخی ها می گردد .

درد کرونا برای ما آنجائیست که به محض اعلام شیوع این ویروس در ایران، به ناگاه الکل، مواد ضدعفونی کننده و … نایاب می شوند و ماسک هایی که در انبارها خاک می خوردند، محو شدند.

کرونای اصلی مسئولی است که بجای انجام وظیفه اش در قبال مردم و جامعه ، تماشاچی مدیریت این بحران است.

کرونا ما را به یاد روزهای جنگ و دفاع مقدس می اندازد اما نه عین آنروزها بلکه یاد حسرت آمیزی که تاسف عمیقی بدنبالش است.

یاد روزهای سختی که علی رغم سختی هایش ، با وجود کمبودهای زیاد و کسری اقلام مورد نیاز مردم ، اما سرشارِ از ایثار و حس نوع دوستی بودند.

روزهایی که اگر چه ماسک نبود اما قلبهایی بودند که ماسک خود را به دیگری می دادند .

انسان این روزها بیاد آن روزهایی می افتد که حملات شیمیایی بعثیها هر لحظه مناطق مرزی را تهدید می کرد و نه ماسکی بود و نه احتکاری ، بلکه همه داشتند برای همدیگر با زغال ، پارچه و جوش شیرین ماسکهای دست ساز می ساختند.

اما امروزه ما می بینیم که کرونا موجب شادی برخی ها شده است . برخی ها که در کمین رنج و سختی مردمند تا خود به شادی برسند .

کرونا اگر چه برای ما درد و وحشت دارد اما برای برخی ها همنشین نان و نوا شد .

کرونای ما، دو روی سکه دارد .

یک روی آن جوانمردی و روی دیگر آن خیانت و خباثت است .

وقتی تلاش و مجاهدت برخی ها از جمله جامعه پزشکی را در جبهه مواجه با کرونا می بینیم ، یاد ایثار و جهاد می افتیم . یاد مردان و زنانی که از خود برای دیگری می گذرند . انسانهای شریفی که آگاهانه و عاشقانه در جبهه دفاع از سلامت و بهداشت جامعه از جان خود مایه می گذارند.

و یا برخی مدیرانی که شبها و روزها در مدیریت این بحران همگام پزشکان و پرستاران عزیز ما در تلاش هستند.

اما آنروی دیگر سکه همانهایی هستند که ماسک را در جامعه نایاب و الکل را پنهان کردند تا مردم نتوانند به آسانی از سلامت خود محافظت کنند بلکه خود به سود و سودایی برسند .

کسانیکه همه چیز را فدای منفعت خود می کنند .

روی حزن انگیز این سکه ما کسانی هستند که نه مردم برایشان مهم هستند و نه درد پیرمرد و پیرزن بی نوایی که از سر نداری و کمبود اقلام بهداشتی به کرونا مبتلا شده اند برایشان ارزش دارد .

این جماعت تاسف بزرگ تاریخ ما هستند.