تولد نامیمون و منحوس ویروس کرونا باعث آن شده که جریان زندگی از حالت عادی خارج و به حالت سرسام آور تبدیل شود. همه این را می دانیم که اگر نکات ارایه شده از سوی مجاهدان عرصه سلامت را به درستی رعایت کنیم تا حدودی زیادی عرصه را بر بازی مرگ و زندگی کرونا تنگ کرده ایم و به شکست آن نزدیک تر شده ایم و هر چقدر هم نسبت به آن مسایل بی توجه باشیم به همان اندازه میدان را به تاخت و تاز ویروس کرونا واگذار کرده ایم. آنچه باعث نوشتن چنین متنی شده است، رفتار برخی از شهروندان عزیز در عدم تمکین از توصیه های مراجع معتبر، برای جدال با این بیماری و پرهیز از ایجاد هر گونه هراس و اضطراب در دل سایر همشهریان گران سنگم است. همه می دانیم که امروز ترس و وحشت از شیوع کرونا باعث تعطیلی بسیاری از مکان ها نظیر دانشگاه ها، مدارس، تالارها، دورهمی ها، کلاس های ورزشی و حتی ممنوعیت در انجام فرایض دینی شده است. این یعنی آغاز مقابله جمعی با یک بحران، همدلی و وحدت برای مبارزه و نابودی آن. پس بجاست و شایسته است ما نیز کمی بیشتر رعایت کنیم، بسیاری از اماکن شهر تعطیل است. بسیاری از عزیزان محل کسب خویش را، که تنها منبع امرار معاش خود و خانواده شان بوده تعطیل کرده اند، با اینکه می دانند در طول این مدت شاید با فشار مادی هم روبرو بشوند. متضرر شوند و سود مادی عایدشان نشود، اما تعطیل کرده اند، چون جان خود و همشهریان، برایشان قابل احترام است. تعطیل کرده اند تا بتوانیم ویروس را شکست بدهیم. آنها بیکار شده اند؟ احتمالا از دیگران نیز پولی را صرفاً برای ارتزاق روزانه قرض بگیرند. ندارند اجاره منزل یا مغازه را بدهند؟ ندارند هزینه آب، و برق و گاز را بدهند؟ اما باز حاضرند به محل کار نروند و در منزل بمانند. آنها از کار خود نگذشته اند تا عده ای برای تفریح یا گپ دوستانه به حاشیه سد یا پارکها بروند، آنها اگر تعطیل کرده اند برای این است که همه با هم در خانه بمانیم. نه همه با هم به تفریح برویم، بیاید شهر را خلوت کنیم و از خانه خارج نشویم، بیاید کنار خانواده باشیم و بیرون نرویم شاید برگشتنی در کار نباشد، بیاید باور کنیم ما با فرهنگ هستیم، با اصالت و متفاوتیم. در منزل ماندنمان برای چندین روز می تواند تا حدود خیلی زیادی سلامت و زنده بودنمان را تضمین کند. چرا باور نمی کنید که مرگ یا پشت در منتظرتان است یا به دنبال تان خواهد آمد. بیش از اندازه به هر یک از ما نزدیک است و بیشتر به آن عزیزانی که رعایت نمی کنند و در بیرون مشغول گشت و گذار و تفریح هستند. با این کار و تجمعات و دیدارهای غیرضروری، قطعاً شهر را با فاجعه همراه خواهید کرد. پدران و بزرگترها اجازه خروج را به فرزندانتان ندهید، بگذارید در خانه بمانند، بیرون ناامن و خطر در کمین است. هیچ می دانید حضور نابجای شما در بیرون از منزل، پیشگیری از این معضل را به حداقل ممکن می رساند. لااقل اگر، در این راستا، کار و خدمتی از دستتان بر نمی آید، در خانه بمانید. کم دنبال مقصر حوادث باشید. تا کی می خواهید این و آن را خطاکار معرفی کنید. حال که همه چیز به خودمان وابسته است. برای شهروندان و نهادهای مربوطه هزینه تراشی نکنید. چرا قبول نمی کنید همه تذکرها، خواهش و تمناها صرفا برای رهایی و عدم ابتلاء شما به این بیماری است. چرا نمی پذیرید در خانه ماندن برایتان مفید است. آیا اگر می گفتند تنها راه درمان و نجات جان خود و عزیزانمان، ریشه فلان گیاه در کوه ها می باشد، سریعا به کوه ها لشکرکشی نمی کردید؟ کوه های صعب العبور را بالا و پایین نمی رفتید؟ بی گمان، پاسخ مثبت است. برایم سوال است چرا کارهای سخت و طاقت فرسا را دوست دارید ولی کاری به این سادگی، یعنی نشستن و استراحت محض در خانه را تحمل نمی کنید؟ چرا تا دیروز آرزو می کردید، ایکاش زمان داشته باشید و فقط استراحت کنید، بخوابید و بیرون نروید. الان همان موقع است. پس عاجزانه استدعا می کنم در خانه بمانید. بگذارید پزشکان، پرستاران و تمام عوامل درگیر با این بیماری اضطراب این را نداشته باشند که مردم همچنان رعایت نمی کنند، نگذارید آنها گریه کنند، خواهش و تمنا کنند، تا فقط ما در منزل بمانیم. شرط مصون ماندن ما، از ابتلاء به این ویروس، قرنطینه خانگی است. اگر بیرون آمدی و خدای ناکرده ویروس مانع نفس کشیدنت شد، هیچ شخص، نهاد، اداره یا سازمانی را مقصر ندان، مقصر خودت هستی که همه چیز را به شوخی گرفتی و هیچ چیز را باور نداشتی. از خانه بیرون نیایید، بگذارید مبارزان این عرصه حداقل در این خصوص و خانه نشینی شهروندان خیالشان راحت باشد که مردم با آنها در میدان مبارزه هستند و شرایط را درک می کنند. بگذارید با خیال راحت بر تلاش و کوشش شان ادامه بدهند. آیا نمی ترسید، خدای ناکرده، میزان مبتلایان افزایش شدید داشته باشد و پرسنل بیمارستانی توان مبارزه را از دست بدهند؟ آن وقت چه کسی ما را مداوا می کند؟ چه کسی فریادرسمان خواهد بود. بمانید در منزل، بگذارید بار دگر همدیگر را ملاقات نماییم.

همشهری محترم، بس است، فردا دیر خواهد بود، امروز باور کن، خود و خانواده ات را برای مدتی قرنطینه کن، ما به هم وابسته ایم. بگذار مدتی به ما سخت بگذرد تا نتیجه ای شیرین عاید همه شود. بگذار همه با هم جشن پیروزی و شکست کرونا را برگزار بکنیم. بگذار بار دگر رقص و پایکوبی ات را زمین و زمان احساس کند. ما به هم عادت کرده ایم. ایمان دارم این نیز می گذرد و زندگی از حالت بحران خارج و به همان حالت سابق باز خواهد گشت، فقط و فقط، اگر همه با هم در خانه بمانیم.

*مدرس دانشگاه