گوینده تلویزیون باز هم می گوید: "در خانه بمانید، خانه امن‌ترین جای جهان است" یک بار هم از لابلای حرف‌ها رئیس جمهور درز پیدا کرد: " خواهش می کنیم در خانه هایتان بمانید!" سخنگوی ستاد کرونا هم چندین بار گفته بود: " صبوری کنید و در خانه بمانید".
آقای گوینده‌ی خبر، آقای رئیس جمهور، آقای سخنگو
می دانیم که خانه امن‌ترین جای جهان است حتی اگر اجاره‌ای باشد. درهای زهوار در رفته را هم بسته‌ایم. دست‌هایمان را هم با آب گرم شسته‌ایم، بی مایع دستشویی، صبوری هم می کنیم اما بچه‌ها مفهوم صبوری را نمی دانند.
آقای فضای مجازی یک جای کار کمپین ها و پویش هایتان می لنگد. پویش شما فقط یک گویش است. یک ژست مجازی‌ست.
در این قیامت کُبری، صدای آژیرهای کرونا، صدای آژیر نیست، صدای صور اسرافیل است که قیامت ما بی کس و کارها را جار می زند. به اجاره‌نشین های حاشیه شهر، سَری بزنید. به چهره‌های تکیده، به نگاه های نگران خیره شوید و کلاهتان را قاضی کنید!
آقای هلال احمر آقای کمیته امداد، جناب مجلس، آقای وزیر رفاه آقای دولت کجایید؟
کسی از ستاد بحران زنگ می زند: الو...! شما خوبید؟! سرفه نمی زنید؟! تب ندارید؟! تنگی نفس چی؟!
دلخوش به این پیام آخر بودیم که پیامی جدید باشد اما نبود. به یاد سفره خالی امشب بچه‌ها افتادم، تب کردم، سرفه زدم، نفسم تنگ شد. با۴۰۳۰ تماس می گیرم:
الو..؟!
سرفه نمی زنیم، تب نداریم، ماسک نداریم، نان هم نداریم.
الو آقای چلسی!
خانه‌ای که اجاقش خاموش باشد، خانه‌ای که لااقل بوی نان و پنیر در آن نپیچد، فقط یک خرابه‌‌ست. برای خرابه‌ها، پویش راه اندازی کنید. به خانه های فراموش شده، نان برسانید!
نظر شما