جهانی که سالانه نزدیک هفت میلیون نفر آن بر اثر تاثیر گازهای گلخانه ای و آلایندەهای صنعتی جان می دهند، جهانی که سالیانه میلیون ها تلفات تصادفاتی دارد، جهانی که شدت اتلاف منابع طبیعی و گونه های گیاهی و جانوری آن از سرعت پیشرفت الکترونیکی آن پیشی می گیرد. و جهانی که تجارت با حیات وحش و محیط زیست آن مبدا اقتصادهای خطرناکی بودە و اما این ورای خوانش زندگی ماست، چ قبل ساختار نوین جهانی و چ در پارادیم مابعد نوگرایی، طبیعت همیشه در بعد اصلی و اساسی ساختار رفتاری انسانها و جانوران بوده است، در روند نگاه توسعه پایدار نیز انسان و طبیعت جزو محور بنیادی بازسازی و نگهداشت روح و کالبد این گفتمان بودە اند، لذا لزوم یک مکث تاریخی، یک فرصت اندیشیدن دوباره، یک نوع بازاندیشی و بازآفرینی رفتاری با محیط زیست و طبیعت احساس می گردید و کرونا علی الرغم خطر انسانی و تهدید سلامتی جهانیان با تلفات و استرس گسترده روانی اش، اما چنین فرصتی را فراهم کرد.

در میان التهاب جهانی کرونا، آنچه بیش از همه چیز برجسته می شود و واگرایی ها را بازنمودی واقع گرایانه می نماید، وجود مدیریت بحران است، موجودیتی کە بتواند تهدیدات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی را با نمودی پاکیزە و علمی نشانده و نگاه و جهان بینی جدیدی را در قالب بازآفرینی در روند نهادینه کردن اجتماعی و سیاسی بقوبولاند. قبل از کرونا بحران را در جنگ و سیل، بلاهای طبیعی می دیدند، اما ورود کوفید 19 با این حجم و گسترده جهانی میدانی گذار را برای تغییر نگاه ها و روش های ساختاری و کشمکش گونه انسان ها فراهم کرد.در اینجاست کە باید خوانشی کرد میان مدیریت بحرانی کە بتواند این بحران را بە یک فرصت و استراحت محیط زیستی تبدیل نماید، زیست بومی که عرصه جولانگاه سالیانه همه ماست، گنجینه عظیمی که در زیر پای کاپیتالیسم افراطی، در زیر پای فرهنگ و خردەهای فرهنگ سیاسی و اقتصادی به عدم و خاموشی می گراید.

شاید اگر کرونا بتواند تا حدی مناسبتی را برای تجمیع قدرت بالفعل در کشورهای در حال توسعه یا در جوامع گذار را برای دولتمردان فراهم کند یا اینکە بی ثباتی ها را تسکینی دهد، اما جامعه مدنی این بار پیوستگی مناسبی با جامعه و سیاست دولتمردان پیدا می کند و این میتواند زمینه بازنگری اساسی در نقش های اجتماعی و سیاسی مردمان جهان از دریچه جامعه مدنی و مردمی باشد، علاوە براین مطمئنا نفس راحت را محیط زیست خواهد چشید، زیستی که بالفعل شاهد تجدید نظر آگاهانە و ناآگاهانە در مصرف گرایی صنعتی خواهد بود، از سویی دیگر ارزش همبستگی ها نیز چ در بعد جهان شمولی اجتماعی و چ در ابعاد جامعه مدنی بیشتر و ارزشمندتر از قبل می گردد و این دستاوردی جهانیست. می توان با ورود کرونا ، بر آموزش توام با حفظ محیط زیست،اندیشیدن دوباره و گفتمان سازی جدید، با بازآفرینی نقشهای اجتماعی و سیاسی و اقتصادی نظام تولید سرمایه داری جهانی و فرهنگ و سیاست رفتاری اجتماعی را وادار به بازنگری اساسی در قبال مصرف و تولید و تجارت و آموزش کرد.

*جامعه شناس